Balans

Ik ben even stil geweest maar  in mijn hoofd tolt het van de gedachten en in mijn hart razen gevoelens van kwaadheid, verdriet en ontzettend veel liefde. Het is een rare zomer...  Ik zou doopsuiker moeten uitzoeken. Babykleertjes wassen. De babykamer inrichten. De dagen tot de volgende echo moeten aftellen. Genieten van de bewegingen, de contactmomentjes met de baby in mijn buik. Boekjes voorlezen over die bult onder mama's kleed.  De kleertjes voor Kobe 101 keer in en uit zijn kleerkastje leggen. Dromerig over mijn buik strelen en dromen over de mooie momenten. Waggelen achter Roxanne en buiten adem zijn binnen 2 minuten. Vervelende vragen beantwoorden van wildvreemden. Bevallingsverhalen aanhoren zonder dat ik er om vraag. Een traantje wegpinken al Rox zou vertellen dat er een baby in mama's buik.   Ik zou g.odverdomme ZWANGER moeten zijn nu!
Ik ben zo kwaad op de wereld en op iedereen en tegelijk op niemand in het bijzonder. Maar ik voel dat er een groot monster in mijn woont dat af en toe wakker wordt en wild tekeer gaat. Diep vanbinnen want het is zo heftig en zo lelijk dat ik het niet naar buiten durf laten komen.

Het doet me pijn als ik mensen hoor kibbelen over wie nu voor het kind moet zorgen. Ik voel een steek door mijn hart gaan als ik iemand hoor klagen dat hij/zij té vruchtbaar is en bang is voor een onverwachtte zwangerschap. Ik barst spontaan in huilen uit als iemand me vertelt dat er een kindje op komst is (enerzijds van blijdschap en anderzijds... van verdriet ofzo denk ik). Het gaat niet zo geweldig met mij maar daar is geen ruimte voor. Ik kan nooit eens een pauze nemen, het moet altijd maar goed met me gaan. Roxanne heeft me nodig. Maar ik heb mezelf ook nodig...

Ik probeer echt wel te genieten van die kleine lieve trol van me en dat lukt me gelukkig wel nog <3 We hebben ook al heel fijne dingen samen gedaan (SMAK bezocht, rondstruinen in de Bourhoyen, speeltuintjes onveilig gemaakt,...) Ik ben niet diep ongelukkig ofzo maar nja, ik heb er geen woord voor denk ik.  Ik ben heel gelukkig met Rox, het is zo mooi om haar mama te mogen zijn en om die ontiwkkeling van heel nabij te mogen meemaken. Haar taal gaat met rasse schreden vooruit en het is zo een pittig madamke... Ze is heel vastberaden (tiens tiens) en zal altijd wel een manier vinden om haar doel te bereiken. (Hmmm... herkenbaar ;) ). Tis heel fijn om te zien hoe ze zoekt en probeert en op anderen een beroep doet. Maar ook hoe vertrouwensvol ze in het leven staat en wat ze allemaal durft. Ik ben heel blj dat ik zo ee zelfstandige en ondernemend dochter heb (gemaakt). Ik  hoop echt dat ik haar kan meegeven dat ze voluit moet gaan en dat ze moet vertrouwen op zichzelf en op de mensen in haar omgeving. NIet bang zijn om te leven schat, maar er voluit voor gaan!
Ik probeer ook om de liefde voor kunst en boeken over te leveren. De bezoekjes aan musea zijn van een wisselend succes maar ik vind het belangrijk om dat NU al te doen. Rox zet heel mijn leven op zijn kop wat OK is maar ik wil ook wel dingen doen ik zelf ook fijn vind om te doen en niet alles moet om haar draaien. Ik moet ook goed voor mezelf zorgen en mijn honger naar kennis en mooie zaken stillen. Het is zoeken en proberen :) En ik het gevoel dat we wel een goed team zijn, zo wij met zn 2 <3

Ik ben zo blij met haar! En tegelijk zo verdrietig om het verlies van Kobe. Ik heb er geen vat op, op mijn gevoelens. Alles stroomt gewoon naar buiten. Het gutst eruit. Blijdschap, vrolijkheid, dankbaarheid,... Maar ook frustratie, kwaadheid, verdriet... Alles is wat uit balans. Ik ben uit balans. En ik heb geen idee hoe ik terug een evenwicht moet zoeken. 
Het is lastig. Heel lastig.