Bevalling nummer 3

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de frigo stoppen, laptop inpluggen, gsm opladen, omkleden en fatsoeneren,...) maar de zenuwen staken opeens heel erg de kop op. Het gaat nu echt gaan gebeuren, ik ga bevallen van mijn zoontje. Overweldigend.
De verpleegster kwam binnen om de nodige intake documenten in te vullen en een praatje te slaan. Ze polste ook nog even naar Kobe* en er was ruimte om mee te geven dat dit toch wel heftig was, nog een keer bevallen. En dat het geen evidente zwangerschap was geweest die vooral eindeloos lang leek te duren en met de nodige angst gepaard ging. Deed deugd om even gewoon te kunnen vertellen dat het niet evident was om hier weer te zijn. NIet meer en ook niet minder. 
Na het nodige papierwerk volgde het eerste van veel, te veel inwendige onderzoeken. Het was een venijnige pijn die door mijn lichaam trok terwijl ze me onderzocht. Ook al deed ik zo mijn best om te ontspannen, het  is keer op keer een pijnlijke aangelegenheid. Een vingertopje ontsluiting. *zucht* Nog een lange weg af te leggen dus, en de baby zat nog steeds belachelijk hoog. Ze bracht een soort van tampon in doordrenkt met medicatie die de zaken op gang zou moeten brengen. Ik zou doorheen de nacht krampen krijgen, als ze heel hevig werden of de pijn te intens werd dan moest ik maar op het belletje duwen en dan zou er een inwendig onderzoekje volgen om een stand van zaken op te nemen. Het wachten kon beginnen...

Ik besloot om nog een filmpje op te nemen voor Roxanne om haar wat duiding te geven waarom niet ik maar M. haar kwam ophalen op school. Ik had een heel opvangplan uitgedoktert en verschillende scenario's voor verschillende bevallingen opgesteld. Ben een paar keer opnieuw moeten beginnen omdat ik té emotioneel werd (mijn hart brak een paar keer, mijn lieve kleine meid <3 ) maar ook omdat de monitor een aantal keer luiddruchtig lawaai begon te maken omdat de harttoontjes van Ricardo wegvielen. Niets alarmerends maar meneer was nog vrolijk aan het rondbuitelen in mijn buik en de monitor had moeite met het vinden en vasthouden van de hartslag. Gezellig!  Na een veelvoud aan pogingen dan toch een filmpje kunnen maken voor de kleine meid en doorgestuurd naar M.

Ik installeerde me met een dvd'tje in het bed en ging zo de nacht in. Beetje doezelend, beetje slapend, beetje soezend, beetje wakend. Echt goed slapen deed ik niet maar het is ook niet dat ik de minuten heb liggen aftellen. Het was zo een schemertoestand. Maar van de verwachtte krampen was letterlijk geen spoor te bekennen. Niets heb ik gevoeld die nacht! NIETS! Zelfs geen kort steekje of vleugje van menstruatiekramp. Niets.
Om 7u kwam de vroedvrouw nog even afscheid nemen en me veel succes wensen. Ook nam ze nog even een stand van zakn op... 1,5 cm ontsluiting. *grom grom*  medicatie had dus niets uitgehaald. Het was wachten op de gynaecoloog voor een volgende actie en die zou vermoedelijk tussen 8 en 9 komen aanwaaien. Het lange wachten kon dus gewoon verdergaan.
Om 9u15 kwam de dokter inderdaad de bevallingskamer binnen, deed nog een keer een inwendig onderzoek (auw auw auw, zo vervelend dat het is!) en toen had ik 1,5 a 2 cm ontsluiting. Feest! (Niet dus) en werd er besloten om mijn een baxter te geven met weeënopwekkers. Ik ging nog maar net aan die baxter toen de zus kwam binnengewandeld :) We hadden afgesproken dat ze in de loop van de ochtend zou toekomen maar dat ze stand by zou zijn s'nachts voor moest het opeens heel snel gaan.  Toch wel blij om haar te zien :) Het is geruststellen dat er iemand is die je kent en ondersteunt in deze bijzonder situatie. Het was ook een heel bewuste keuze om die nacht alleen door te brengen. Ik had het even nodig om tot mezelf te komen, om me mentaal voor te bereiden op die bevalling en om die kamer even van mij te maken. Sommige zaken moet ik precies even alleen doen, hoe hard en pijnlijk het ook is. Maar het helpt me vaak wel om een aantal gevechten alleen aan te gaan. Dan ga ik daar even door, even heel diep gaan om dan vol goede moed naar boven te klimmen.
Een korte uptdate van de nacht later besloten we dat het wel nog even zou kunnen duren voor meneertje zich zou aandienen.

Op geregelde tijdstippen kwam de vroedvrouw binnen om de medicatie wat op te drijven.  Af en toe werd ik wel een krampje gewaar en die werden stilletjesaan heftiger maar zeker OK. Rond 11u kwam de dokter nog eens checken en een zeer vervelend inwendig onderzoek vond plaats maar wroeten en zoeken en proberen. 3 cm ontsluiting, geen indaling was het verdict. Triest. Nog vedere opdrijving van de medicatie om 12u zouden vliezen gebroken worden om zo de druk letter op te voeren in mijn baarmoeder. Op aanraden van de zus hobbelde ik nog wat rond in de kamer, probeerde mijn bekken wat losser te zetten en zo meer ruimte te maken voor de indaling door te wiegen,... Vrolijkheid troef :)  De pijn nam stelselmatig toe maar ik kon nog steeds gewoon doorpraten. Ik voelde wel dat ik me meer moest focussen maar zeker nog draagelijk.
En zo geschiedde. Om 12u stond de dokter daar terug, werd er een bedpan onder mijn billen geschoven en enkele tellen later voelde ik vruchtwater lopen. Veel vruchtwater. En snel. Dat betekende dus dat er nog veel ruimte was tussen baarmoedermond en baby om het water te laten ontsnappen. Het vruchtwater was lichtjes bruinig dus Ricardo had al een beetje gepoept in het vruchtwater, wat betekende dat hij het even benauwd had gehad maar niets alarmerend.  Er werd ook nog even een draai gegeven aan het infuus voor de medicatie en ik bleef vrolijk op het bed zitten, benieuwd naar wat komen zou. 
Opeens voelde ik een golf vruchtwater lopen en ik deed verwoedde pogingen om het tegen te houden maar helaas, het bleef maar komen. Het bed helemaal net en ook op de grond vormde zich een plasje. Een beetje beschaamd kroop ik van het bad af en schuifelde naar het toilet om daar post te vatten zodat het vruchtwater tenminste netjes in het toilet liep en niet overal in de kamer. (Zat toch echt een beetje in met de vroedvrouwen, niet leuk om dat op te ruimen denk ik dan) En opeens begonnen de weeën ook heel intens en snel op elkaar te komen. IK kreeg een volledige flashback naar de geboorte van Roxanne. DIe pijn kwam terug en ik zag het echt niet meer zitten om dat nog eens te doorstaan. Vooral omdat de weeën elkaar opnieuw heel snel aan het opvolgen waren en ik weer bijna geen tijd had om op adem te komen. Ik voelde ook met elke wee (dus elke 30 seconden ofzo) de kracht toenemen en de pijn hefitger worden. Met een hand omklemde ik de steunbaar en met de ander de deurlijst om de pijn te verbijten. Ik besloot om een epidurale ter discussie te stellen. Voor de aanvang van de bevalling had ik aangegeven dat het er nog geen besluit over was genomen. Ik stond er zeker niet weigerachtig tegenover maar als het zonder zou lukken des te beter. Ik was ook vooral bang voor eventuele nevenwerkingen (hoofdpijn, de prik op zich, het gevoel in mijn onderlichaam verliezen,...) ik was niet van plan om veel poses aan te nemen tijdens het bevallen. Bij Roxanne en Kobe* voelde ik me het meest veilig op dat bed en wou ik daar ook niet teveel afkomen. Het was precies een veilig eilandje in een onstuimige zee waar ik niet graag vanaf wou kruipen. Dus ik vermoedde dat het ook deze keer niet anders zou zijn.  Geen ambitie om in bad te gaan zitten of aan het doek te gaan hangen of op de skippybal plaats te nemen. Dus het was niet zo dat ik het vervelend zou vinden om aan dat bed gekluisterd te zijn ;)
Zittend op het toielt, weeën opvangend en ondertussen echt "wtf" gillend in mijn hoofd het gesprek aangegaan met de zus. Ik wou even pingpongen over de epidurale en alle zaken even kort op een rijtje zetten. Niet zo evident als weeën elkaar zo snel opvolgen maar het was goed om dit te doen. Het maakt me niet minder bevallen of minder mama als ik kies voor pijnbestrijding.  Ik heb de ervaring al gehad, ik weet wat het is om te bevallen en hoeveel pijn het doet. Het is OK. Het is mooi geweest. Ik was er ook van overtuigd dat ik niet zo kampen met een schuldgevoel of een gevoel van "minderwaardigheid" omdat ik voor verdoving had gekozen. Dit deed PIJN. En ik wist al wat er komen zou en ik had er echt echt echt geen zin meer in. De knoop was dan ook snel doorgehakt en het belletje werd ingedrukt.
Beetje gek om vanop het toilet met tussenpozen om een wee op te vangen een gesprek te proberen hebben met de vroedvrouw en je bezorgdheden te uiten maar ook je wensen kenbaar te maken. Het was een hele lieve vroedvrouw die toch zeker wou weten dat ik hier geen spijt van zou krijgen maar de zus kaderde kort even de situatie en ook ik was heel duidelijk dat ik helemaal OK was met deze wens. Wel fijn dat hier aandacht voor is en dat het nog eens extra wordt gecheckt.  Een bevalling kan je niet overdoen dus de keuzes die je maakt zijn cruciaal en belangrijk dat ze weloverwogen zijn :)
De anesthesist werd er bij gehaald en ik mocht plaatsnemen op het bed. Heel onhandig om dwars op het bed te moeten gaan zitten (dus poep op de rand van het bed en voeten aan de andere zijde) en dan je rug zo bol mogelijk te maken. Ik vond het ene zeer lastige houding om in te zitten zeker omdat ik niet goed meer kon ademen en echt het gevoel had dat ik werd samengedrukt. En ondertussen bleven die weeën maar komen. Vreselijk.  Het was een ietwat norse anesthesieste die me onder handen ging nemen en me steeds maar weer instructies gaf over hoe ik moest zitten. Instructies die ik precies niet zo goed opvolgde maar het was ook niet zo evident om dat te doen als er om de 5 botten een wee je pad kruist.  PIJN PIJN PJN was het enige dat ik kon denken.
Opeens hoorde ik haar zeggen dat ik scoliose heb en dat het moeilijk wordt voor een verdoving te steken. Paniek. Ik moest en zou deze keer écht wel een epidurale krijgen! Echt niet dat ik dit nog een keer doorsta. Ik kon het nu al bijna niet meer verdragen en het idee dat het nog heftiger en pijnlijker zou worden was helemaal niet uit te staan.
Ze probeerde en probeerde maar het leek maar niet te lukken. Ik werd kregelig van de houding waarin ik willens nillens moest blijven zitten en de aanwijzingen die ik moest opvolgen maar daar niet in slaagde precies. Toen werd er beslist om er een collega bij te halen. Ik hoorde dit maar half, was al lang blij dat er naar een oplossing zou worden gezocht want ik moest en zou verdoving krijgen! Echt ik wou niet meer. Het idee dat deze pijn alleen maar zou toenemen deed me panikeren.
Ik mocht van het bed afkomen in afwachting van de andere dokter maar besloot om te blijven zitten. Ik zat, weliswaar slecht en oncomfortabel maar ik zat en ik bleef zitten. Eenmaal de andere dokter er ook was (een laatstejaar student die een onderzoek doet naar scoliose en epidurale verdoving en een soort van cameraatje heeft uitgevonden) begon het gepruts aan mijn rug opnieuw en de aanwijzingen rond mijn houding. Gewelidg om samengevouwen op een bed te zitten, zoekend naar lucht en weeën die blijven komen. Maar eindelijk zat het in mijn rug en was het hele spektakel achter de rug. Ik mocht gewoon zakken in de kussens van mijn bed en genieten van de pijn die wegebde. Binnen een kwartiertje was het gewoon voorbij. Weg pijn. Een golfje, een licht krampje meer niet. Geweldig! En ik had 4 cm ontsluiting, misschien 5 en het was 13u. Top.  Supervrolijk de bevalling verder gezet. Zo op mijn gemak dat ik was! Echt een totaal andere ervaring dan bij Roxanne of Kobe*. Niet te doen! Echt heerlijk om zo een bevalling tegemoet te gaan.
Om 15u kwam de vroedvrouw nog eens controleren en tot mijn verbazing bleek ik volledige ontsluitng te hebben en werd ik klaargestoomd om te gaan persen. Benen in de beugels en hoppa... Heel vreemde ervaring. Beetje overweldigd en heel vrolijk (nu zou het niet lang meer duren voor ik mijn mannetje in mijn armen zou houden én het deed geen pijn!) begon ik te persen. Maar helaas na 10 minuten hebben ze me laten ophouden. Er kwam letterlijk geen beweging in en het kindje zat nog veel te hoog. Dit had geen nut. Ik werd in "boeda-houding" gezet, topidee om te proberen in een ziekenhuishemd mét epidurale verdoving en een zwangere buik...  (Niet dus he!) Even wachten was de boodschap. Dusja :)

Maar opeens leek de verdoving uit te werken en voelde ik dat er "iets" moest gebeuren. Mijn lichaam gaf halve signalen door, heel verwarrend omdat ik niet wist wat er aan het gebeuren was en de pijn opeens in alle hevigheid kwam opzetten. Ik ben een in een soort van paniek geschoten omdat ik de controle even helemaal kwijt was. De angst overviel me opeens zo hard dat ik niet anders kon dan beginnen huilen. Het verdriet en de angst bleef maar komen. Een heel vreemde ervaring wel om zo overmand te worden en er geen woorden voor te hebben. Alleen maar blinde paniek en tranen en angst.  De pijn kwam ook in alle hevigheid terug opzetten en dat was ook echt niet OK. Ik raakte er ontzettend van overstuur. Gelukkig reageerde mijn zus meteen en riep ze de vroedvrouw. Die probeerde me gerust te stellen maar het schip was al gezonken. Ik slaagde er niet om terug rustig te worden in mijn hoofd. Opeens kwam ook het verdriet rond Kobe* ontzettend naar boven en alle andere emoties die daar mee gepaard gaan. Ik was echt overspoeld door verdriet, fierheid, angst, onzekerheid, pijn,... Alles kwam samen en ik was totaal de weg kwijt.
De vroedvrouw bleef bij me en ik mocht opnieuw beginnen persen. Maar hoe hard ik ook mijn best deed, het levere haast niets op. Ik raakte uitgeput en moedeloos. Ik voelde dat het niet opschoot maar kreeg van de vroedvrouw bemoedigende feedback. Deed me twijfelen aan mezelf en hielp niet echt om vertrouwen te vinden in de vroedvrouw. Ik had het gevoel dat ik heel erg mijn best deed, alles aan het geven was dat ik nog in me had maar dat het allemaal niet mocht baten. De angst voor een keizersnede kwam dus ook nog eens opzetten en toen ik hier actief naar vroeg bij de vroedvrouw als in "Loert een keizersende om de hoek? Want dit schiet duidelijk niet op...?" kreeg ik als antwoord dat zij daar geen zeggenschap over heeft en dus ook geen uitspraken over doet, dat het iets is dat de dokter zal beslissen. Toen kon ik helemaal uit mijn dak gaan want ik was aan het WACHTEN op de komst van de dokter! Ik snapte niet dat het zo lang moest duren voor die werd ingeschakeld. Ik was echt zonder krachten aan het geraken, zo uitgeput was ik aan het worden en ik merkte dat deze strijd nog lang niet ten einde was. Heel verwarrend en frustrerend.

Heel blij toen Dr Bronselaer dan toch tussen mijn knieën verscheen vroeg hij hoe het met me ging. Ik antwoordde naar waarheid dat ik in paniek was en bang. De dokter antwoordde laconiek dat hij niet panikeerde en goed voor mij zou zorgen, dat er nooit moet gepanikeerd worden in de verloskamer. Dat het geen nut heeft om dat te doen.  Ook kreeg ik bijna onmiddellijk te horen kreeg dat de vaccuumpomp zal gebruikt worden. Niet fijn, allesbehalve maar wel een opluchting dat er eindelijk iets gedaan ging worden om dit proces te versnellen. En om mij en Ricardo te verlossen, letterlijk. De volgende momenten ging het allemaal heel snel en belachelijk traag tegelijk. Er stroomde een massa volk toe in de bevallingskamer die zich allemaal aan mij voorstelden maar waar ik totaal geen boodschap aan had en ik werd ook alleen maar banger; Als er opeens zoveel mensen worden opgetrommeld dan betekend dat dat het nogal preciar kan worden en dat er dan heel snel moet gehandeld worden. Dus dat het er fameus erop of eronder was.
De laatste 5 weeën waren afschuwelijk. De pomp kon niet zo goed geplaatst worden omdat er al een sensor op zijn hoofdje zat en ze die pomp niet goed gepositioneer kregen. Ik had ook het gevoel dat zijn hoofdje nog niet echt stond en dat er dus "op het gevoel" werd gewerkt en er flnk wat zoektacties down there werden gehouden. De verdoving begon ook uit te werken en de focus lag niet meteen op mijn comfort dus elke handeling voelde ik meer en meer. De pijn werd heviger maar er was geen tijd of ruimte om dit aan te geven, tanden bijten en doorgaan. UIteindelijk zat de pomp waar ze moest zitten en de laatste 3 weeën waren  gewoon verschrikkelijk. Alles deed pijn. Ik voelde hoe er getrokken en gesleurd werd aan mij en aan Ricardo. Hoe alles en iedereen de krachten bundelde om hem er letterlijk uit te sleuren. Het was met brute kracht en het deed écht heel veel pijn. Vreselijk. Ik heb geroepen, gehuild en gepanikeerd. Heel triestig. Ik ben echt in paniek bevallen van mijn zoontje, de angst dat het nu toch nog mis zou gaan was zo heftig, zo gigantisch dat het me niet meer in staat stelde om ook maar een beetje te "genieten" van dat moment. Heel jammer eigenlijk.
Het was zo een allesoverheersende pijn en emoties die alle kanten uitgingen dat ik er ook niet meer in slaagde om mijn aandacht te richten op de geboorte. De dokter maande me aan om tussen mijn knieën te kijken de moment dat ie "half" geboren was maar ik kon alleen maar een afwerend gebaar maken en huilen.  Ik heb dat moment gemist en das wel jammer eigenlijk. Maar ik kon niet anders. Ik was zo op en zo in paniek. Het kind moest eruit en dat was het enige dat voor mij op dat moment van tel was.
Ik heb hem wel meteen op mij gehad (Roxanne niet) en dat was wel een bijzonder moment. Ik wist niet goed wat te voelen en welke indrukken ik allemaal had. Ik was zo blij dat ie er eindelijk uit was geraakt. Ik heb hem wel niet gezien die eerste momenten, alleen maar gevoeld. Een glibberig zacht mannetje. Heel indrukwekkend.  Toen ik "Lars" antwoordde op de vraag hoe hij zou heten zag ik niet veel later mijn zus met betraande ogen heel dicht bij me komen en zeggen "wat een mooie naam Liesje" Heel bijzonder. Eindelijk mocht ik zijn naam uitspreken. Eindelijk was hij er echt en hij leefde. Eindelijk kon ik mijn hart écht openstellen voor dit kereltje.
Toen ik eventjes aan het bekomen was van de horror van de bevalling en ze Lars aan het meten en wegen waren moest ik me schrap zetten voor de placenta. Chagerijnig was ik, want bij Roxanne en Kobe* was dat niet evident geweest om daar van te bevallen. Had er echt geen zin meer in maar tegen alle verwachtingen "floepte" die er haast uit. Kostte me geen enkele moeite.
Ik hoorde flarden van de getallen (lengte, gewicht, ...) maar de hoofdomtrek was zo spectaculair dat ik dat goed heb onthouden. Maar liefst 38,5 cm! De doker zei tussen mijn benen "Amai Aliceke, proficiat, das het grooste hoofd dat ik al geboren heb laten worden!"   en hij begon aan het naaiwerk met tal van venijnige steekjes. Want ja zo een passage heeft een ravage aangericht (geknipt én gescheurd, auw auw auw!)
Toen ik ook zijn gewicht (4 kilo 130) te horen kreeg snapt ik meteen waarom de bevalling zo moeizaam was verlopen en meneertje niet wou/kon indalen. Stevig brokje liefde dat ik op de wereld had gezet. Maar wat was ie mooi! Toen ik hem eindelijk in mijn armen kreeg en eens goed naar hem kon kijken vond ik hem onmiddellijk heel mooi. (Roxanne vond k een lelijke baby. Erg in feite maar daar was er niet instant dat fiere gevoel). Mijn mooie kleine mannetje. Eindelijk.  Eindelijk is mijn gezin compleet. Eindelijk. Op dat moment viel alles mooi op zijn plaats en was ik vooral heel gelukkig en heel fier. Wat een mooi mannetje!

We zijn beiden wel gehavend uit de strijd gekomen. Ik was fameus toegetakeld in de vrouwelijke zone en er was redelijk wat oplapwerk nodig maar ook Lars heeft wat oorlogswonden opgelopen. Dat heb ik pas s'avonds ontdekt toen zijn mutsje per ongeluk afvel en er een heel paars/zwart hobbelig en scheef hoofdje tevoorschijn kwam. Mijn hart stond even stil en ik heb in paniek de vroedvrouw gebeld om gerust gesteld te worden. Het zag er echt verschrikkelijk uit! De pomp had hem letterljk uit mij getrokken en daar heel wat kracht voor nodig gehad vandaar dat het er zo vreselijk uitzag. (schaafwonden, vochtophoping, blauwe plekken) maar de vroedvrouw verzekerde me dat het allemaal zou wegtrekken en ik daar over een paar dagen niets meer van zou merken. Maar dat het een "ventouse-kindje" was en dat die inderdaad altijd een beetje kaduukelijk ter wereld komen. Als de eerste schok gepasseerd durfde ik er eens goed naar kijken, zag er heel pijnlijk uit en aanraken zou nog tot de volgende ochtend duren (horror! Zijn hoofdje voelde zo broos en "wak" aan... bah! Ik was weer even totaal in paniek) maar hij was er. Mijn mooie bollewopje. Mijn prachtig ventje.
Wees welkom in ons gezin Lars! Zo ontzettend blij dat je er bent!
Zoveel liefde! Eindeloze liefde.