BIG NEWS VOOR DE MUTTI

Vandaag heb ik het verteld aan de mutti, van de zwangerschap. Ik was hier best zenuwachtig voor omdat ik vreesde dat ze in eerste instantie vooral bezorgd zou zijn en het niet meteen zou goedkeuren. De vrees dat ik/wij het niet goed zouden hebben is heel groot en ik begrijp ook waar die vandaan komt. Maar ik zag dus best wel op om het te gaan vertellen... Ik heb het ook zolang verzwegen omdat ik zeker wou zijn dat alles goed blijft lopen en dat er dus geen miskraam om de hoek loerde. En uiteraard was ook de zoektocht naar een leuke vertel-manier niet eenvoudig. Tenslotte stootte ik op de zogenaamde "geboortetorens" die eigenlijk worden gemaakt voor de geboorte van een kindje (duh) te vieren met de naam, gewicht, lengte en datum. Ik heb een mail gestuurd met de vraag of er ook een andere boodschap op kon worden aangebracht en dat was gelukkig geen enkel probleem. Door een toeleveringsprobleem van de houten blokjes liet de bestelling even op zich wachten.
Maar gelukkig kwam ie donderdag aan en voorzag  ik het van een mooi papiertje. Roxanne was gaan logeren bij de mutti dus deze ochtend fietste ik met een kloppend hart en een maag die wat in de knoop lag richting het huisje van de mutti. Na het obligate praatje zei ik zo nonchalant mogelijk "Oh ik heb nog een kadootje voor jou :)" en haalde het pakje tevoorschijn. Ze peuterde aan het eerst lakje toen mijn telefoon rinkelde... Verdorie! Ik pakte op en het was Stad Gent rond mijn nieuwe job, dit gaat even duren flitste door mijn hoofd en begin verwoedde tekenen te doen naar de Mutti dat ze moest wachten om het open te doen. Niet begrijpend en een beetje in de war keek ze me aan en ik bleef maar tekens doen dat ze moest wachten. Tenslotte nam ze Roxanne bij de hand en wandelde naar buiten. Ik handelde mijn telefoongesprek af en ging op zoek naar het duo :) Die waren ondertussen al in het parkje aanbeland dus daar nog een kwartiertje staan babbelen. Ik had mijn zenuwen bijna niet meer onder controle en wou het zo graag zeggen dat ik opgelucht was toen we naar huis terug wandelden.

Ik gaf haar nogmaals het pakje en keek toe hoe ze het papier openpeuterde en er eerst het blokje met de voetjes uithaalde en een wat vreemd gezocht trok. Toen het blokje met 'Ik" gevolgd door het blokje "grote zus" en toen keek ze me verschrikt/onthutst/verwilderd aan en mijn hart kromp even ineen. Ik voelde meteen de tranen pieken achter mijn ogen en piepte "Is het niet goed? Ben je niet blij?" Waarop de mutti begon te snotteren en mij vezekerde dat ze heel blij was, dat ze het stiekem had gehoopt maar het nooit had verwacht omdat het lichamelijk ingewikkeld is en ook praktisch het niet te onderschatten is met 2 kinderen. Maar ze was wel heel blij. En dat deed heel veel deugd. Was echt bang voor een soort van afwijzing (uit bezorgdheid) en pas later vreugde en blijdschap. Maar dit was een mooi moment. Ik ben heel blij dat ik het heb verteld en dat het goed onthaalt is geweest.
Meer dan welkom kleintje!