Bruggen bouwen

Ik ben sinds een kleine maand actief vrienden aan het inlichten over mijn baby-plan en het voelt ontzettend goed aan om een groter vangnet te hebben. Ik heb het heel lang verzwegen, omdat ik er niet klaar voor was om het te delen met mijn wereldje. Vooral uit angst voor negatieve reacties of vervelende vragen. Ik zou het er echt niet hebben kunnen bijpakken als mensen waar ik veel om geef negatief zouden reageren op het nieuws dat ik alleen voor een kind ga. 
Maar nu sta ik veel sterker in mijn schoenen op één of andere manier. Ik ken het klappen van de zweep van de hele procedure en toch kies ik er bewust voor om binnenkort terug in de rollercoaster te stappen. Om opnieuw alles te ondergaan, te wachten, te hopen, te huilen als het niet lukt,... ik ben nu meer dan ooit zeker dat het DIT is wat ik wil.

Wat heel leuk en warm aanvoelt is dat iedereen die ik het al verteld heb erg postief en begripvol reageert. Er is nog niemand die een negatieve respons heeft gegeven. Wat enorm veel deugd doet! Het is echt fantastisch om zoveel extra steun te krijgen.
Ik ben er mee begonnen, met nog vrienden in te lichten, op de Gentse Feesten. Misschien niet de ideale plek om het te doen maar het voelde helemaal juist aan om dan en daar T. in te lichten over de stand van zaken, met een pintje in de hand onder de bomen van het Baudelo.  Ik had T. al verteld in december dat het niet zo goed zat met de vruchtbaarheid en dat ik serieus moest beginnen nadenken over hoe ik de toekomst zag en welke stappen ik kan en wil ondernemen. Maar sindsdien hebben we daar niet meer over gepraat. Wat ook helemaal OK was. Maar in het Baudelo ging het plots over kinderen ofzo (ik weet het niet zo goed meer, mijn hoofd was op dat moment al niet al te helder meer door het aantal pintjes) en ik gooide het er gewoon uit. "Oja, misschien niet onbelangrijk maar ik heb een beslissing genomen en ik heb al 3 inseminatie-rondes achter de rug. Helaas zijn ze mislukt, zoals je ziet *gniffel en pintje in de lucht houdend* en ben ik nu volop aan het genieten van een pauze!"
T. keek me aan, lachte van oor tot oor en zei"Wauw! Je bent de enigste die ik ken die zo head-first in zaken duikt. Die gewoon voluit gaat voor iets, zonder te aarzelen. Er stelt zich een probleem, je gaat op zoek naar een oplossing en gaat er los voor. Wauw!"
Het was een heel mooi en oprecht compliment. Het deed erg veel deugd om dat te horen.
De volgende in de rij was J. een collega. Ik heb besloten om mijn team in te lichten op een volgende grote vergadering (september of oktober) maar met J. heb ik wel een betere band en wou het hem dan ook zeggen.  HIj had net te horen gekregen dat zijn contract nog enkele maanden verlengd was dus leek het me wel gepast om het hem te zeggen. 10 minuten voor we moesten eten sloot ik even de deuren van de bureau en zei ik "J. ik ga effkes een bommeke gooien... Maar nu je hier toch wat langer zal werken en ik het wel goed met je kan vinden wil ik je iets vertellen. Zoals je weet heb ik vorig jaar een operatie gehad, ze hebben dan een eierstok weggenomen in maart. Ik weet van in oktober dat het niet goed zit met mijn vruchtbaarheid en ik moest een beslissing maken rond mijn kinderwens. Ik heb deze gemaakt en beslist om alleen voor een kindje te gaan. Ik heb al 3 inseminaties achter de rug en ben nu in pauze. Maar in september start ik terug... Dus wie weet wordt je contract nog wel voor even verleng *lachje*"
J. zie dat hij er niet van verschiet, dat ik zo een beslissing maakte en dat hij het me zeker en vast zag doen. En dat hij het een moedig en sterk besluit vond.
Nog maar es de bevestiging dat het beeld dat ik van mezelf heb ook wel klopt met het beeld dat anderen van hebben gevormd. Tocht altijd een opluchting :)
Bij één van onze pannekoekendates dropte ik het bommetje op B. Die reageerde verassend :D "Ah ok. Leuk! :) Dus ik vertrek maandag op reis en ga ... " Voor hem was het een faits divers, iets waar niet lang bij stilgestaan hoefde te worden. Omdat ik toch enige respons wou ben ik een uurtje later op het onderwerp teruggekomen en gevraagd wat ie er van  denkt. Want dat hij de enige is die daar nog geen echte reactie op heeft gegeven. En hij vond dat  niet nodig, het is niet aan hem om daar een mening over te hebben, over MIJN beslissing. Vond het wel goed dat ik mijn droom najaag en werk maak van mijn kinderwens. En verheugd dat ik de eerste zou zijn in zijn vriendenkring met een kleintje. Het gesprek werd afgerond met "En met wat geluk zitten we hier dus volgend jaar met 3 te smullen :) "
De laatste (tot nu toe) die ik heb verteld van mijn toekomstplan is E. Een vriendin die ik al erg lang ken (van het 3e middelbaar) maar op een of andere manier is het er nooit echt van gekomen om het haar te vertellen. Ze was op de hoogte van de vastgestelde problemen bij mijn controle in oktober en heb haar toen ook heel sec de verschillende opties meegedeeld maar daar stopte het ook. We zijn er nooit meer over begonnen. Tot vandaag dus :) Ze reageerde erg enthousiast en kreeg zelfs kiekevel van de emotie. Ze was heel blij dat ik knopen had doorgehakt en een beslissing had kunnen nemen. Ook was er veel interesse rond het hoe en wat van de hele procedure. Meiden onder elkaar... het is toch altijd leuk om dat eens haarfijn uit de doeken te doen. En begrip te vinden bij elkaar, gotta love de knoddie!

Ik ben heel actief bezig met het bouwen van een netwerk, van steun , van een grote muur van liefde en begrip. Het doet zo enorm veel deugd om mijn vrienden hun oprechte en eerlijke reactie te horen, te zien en te voelen. De tijd is er nu echt rijp voor en ik kan het met de nodige trots en zelfzekerheid zeggen: Ik word BAM.
En ik ben daar ontzettend gelukkig mee :)