COMPLETE MINDFUCK

De voorbije 2 weken waren bijzonder intens en heftig. Zondag 11 december was ik nog ontzettend blij met mijn hormoonwaarden en duimde ik enkel dat mijn lijfje het deze keer goed zou doen. Ik was gelukkig en vrolijk, er was een sterk 8-cellig beginnetje teruggeplaatst en mijn lijf deed wat het moest doen. Ik kon even de hele wereld aan. Ondanks de perikelen in mijn persoonlijk leven die best wel zwaar op het hart wogen kon ik dansen van vreugde.

Maandag 12 december stopte mijn wereld even met draaien. Ik kreeg telefoon van de palliatieve eenheid waar mijn papa sinds vrijdag 9 december was opgenomen dat het slecht met hem ging en hij waarschijnlijk die dag nog zou overlijden. Door een speling van het lot was hij opgenomen in het Jan Palfijn en ik had zondag (de dag ervoor, toen ik er was voor de bloedafname) beslist om niet langs te gaan want ik wou die 2 zaken strikt gescheiden houden. Om het voor mezelf draagelijk te houden.
Een halfuur later stond ik opnieuw in het Jan Palfijn, deze keer op de palliatieve unit aan het sterfbed van mijn papa. Ik heb hem nog verteld dat ik met deze behandeling bezig ben en dat hij op dat moment voor 0.001% Opa was omdat ze een 8-cellig embryo hadden teruggeplaatst. Maar ook dat hij er niet op moest wachten, dat hij mocht loslaten. In het warme bijzijn van vrienden en familie die hem innig liefhadden heb ik op maandag 12 december afscheid genomen van de bon vivant die mijn papa was.

De week die volgde was hectisch, emotioneel uitputtend, enorm belastend,... en ik deed alle moeite van de wereld om goed voor mezelf te bljven zorgen en mijn medicatie te blijven innemen.Geen senicure als je hele hoofd tolt van tegenstrijdige gevoelens. En je ontzettend veel moet regelen en je geen controle lijkt te hebben over je emoties. Bedankt Utrogestan, je maakte van deze week een nog een emotionelere bedoening dan het al was!

Zaterdag 17 december was de afscheidsdienst en "een vat" in zijn stamcafé om zijn leven te vieren. Daar heb ik nog een pintje gedronken. Een Romy-pils dan nog wel! (Schande want ik vind Romy echt niet lekker) En ik heb dat "slecht" pinjte heel bewust op mijn papa gedronken. En was niet bezig met een eventuele zwangerschap of wat dan ook. Dan en daar MOEST ik gewoon een pintje drinken om mijn papa eer aan te doen. Samen met vrienden en collega's heb ik getaterd en genoten van dat moment.Met een pintje in de hand.

De hele week is wat in een waas aan mij voorbijgegaan en ondertussen heb ik ook alles heel bewust meegemaakt en doorvoelt.
En opeens (want normaal duurt het eindeloos voor die ellendige wachtweken om zijn) was het de dag van de beslissende bloedtest. Ik realiseerde me dat pas maandagavond (19 december) dat ik morgen zou weten of deze poging al dan niet geslaagd was. Ik had er al weinig hoop op en bereidde me voor op nog meer tranen. Even rommelen in de kasten en gelukkig vond ik daar nog een zwangerschapstest. (In alle drukte was ik vergeten om er nog te gaan kopen, zo weinig was ik bezig met deze poging) en ik legde deze al bij het maatkannetje in de badkamer voor de volgende ochtend.

Dinsdag 20 december
8u10: Ik sta op mijn gemakje op en plas voor de zoveelste keer in mijn kannetje. Ik zuig wat urine op in het kleine pipetje en laat 4 druppels vallen op de test, zet mijn wekker op 5 minuutjes later en ga naar mijn slaapkamer, mijn outfit van de dag uitkiezen en de was verzamelen. Alarm van de gsm gaat af, ik haal diep adem en wandel naar de badkamer. Klaar voor de zoveelste teleurstelling. Ik kijk naar de test... en zie.... 2 STREPEN! Kon het niet geloven! Het is gelukt! Ik ben zwanger! Echt zwanger!
Heb mijn zus gebeld, die pakte niet op, berichtje gestuurd dat ze mij moest terugbellen, en in mijn bed gekropen samen met mijn zwangerschapstest. Even wat quality-time met dat stukje plastic! Ik kon het niet geloven.  Bleef er maar naar kijken, om er zeker van te zijn dat die streep niet opeens zou verdwijnen ofzo. Het was zo onwerkelijk!  De zus belde me terug en ik nam heel vrolijk op met de met de gevleugelde woorden "Goeiemorgen, raad eens wat ik een kwartiertje geleden in mij handen had????" waar op de zus; "Oooooh Liesje, tis toch niet waar? Fantastisch! Proficiat! Ik ben zo blij"
Samen wat gesnotterd aan telefoon om dit blije nieuws. Voorzichtig gelukkig. Het is nog zo broos en breekbaar allemaal. Dit prille geluk. Maar ik ben gewoon ZWANGER!

Naar Jan Palfijn gefietst met een grote glimlach. Daar was het "helaas" Charlotte die op dienst was. Een verpleegster waar ik het niet zo ontzettend goed mee kan vinden, ik vind haar te voorzichtig, te omfloerst. "Spannend he" zegt ze dan met een glimlachje en ik zeg "Ik weet het al, ik heb deze ochtend al een test gedaan. Echt een rotweek achter de rug, mijn vader is gestorven, en ik moest het gewoon weten. En het is positief!!!!" Waarop ze haar deelneming uit en zegt "we gaan toch nog op de bloedtest wachten, het kan nog atlijd wat twijfelachtig zijn"... Ik was lastig aan het worden. Ik had echt een heel duidelijke streep deze ochtend. Dit was geen twijfelgevalletje. Maar ik hield mijn mond en glimlachtte alleen maar. De dokter kwam binnen, toonde me nog eens de resultaten van de pick-up. Van de 6 eicellen waren er "maar" 2 goed uitgegroeid en dat toonde dan ook meteen aan dat ik wel zwanger zou worden, dat stond vast, maar dat het via IUI lastig zou worden omdat ik "veel slechte" eicellen maak. Maar met IVF zou het dus zeker lukken.Hij zou mij die avond bellen met de uitslag en ik kreeg nog een voorschriftje mee voor Utrogestan. Hop hop naar het labo voor de zoveelste bloedafname en dan gelukzalig naar huis fietsen.

Die avond ging ik met een vriendin naar de cinema. Ik hield mijn gsm heel de tijd dicht bij me want wou het telefoontje van Dr Decleer hoe dan ook niet missen. DIe avond belde: Mijn zus, Randstad, De Verzekering, twee  lieve vriendinnen... MIjn hart maakte iedere keer een sprongetje tot bleek dat het niet Dr Decleer was. Dan zuchtte ik telkens.Zo spannend!
In de cinema zocht ik een strategisch plekje uit aan het uiteinde van een rij zodat ik snel naar buiten kon spurten als mijn telefoon dan toch zou  oplichten. Om 20u09 was het verlossende telefoontje daar EINDELIJK! Ik nam op en liep de zaal uit (de film was nog niet bezig) en hoorde... niets!  Bleek dat ik gewoon had afgeduwd. Kalf dat ik was :D

Gelukkig had de dokter gebeld met zijn zichtbaar nummer en kon ik snel terugbellen. Zo gebeurtde het dat ik te horen kreeg in het kleine gangetje van de Sphinx dat het echt gelukt was en dat ik echt echt zwanger was! Dat er geen twijfel meer mogelijk was want mijn HCG stond boven de 160, wat zeer goed is. Ik was echt dolgelukkig!
Ik legde de telefoon dicht en zag dat de jongeman die achter het chips-en-drank-standje glunderde en mij proficiat wenste. "Dank u dank u dank u... na 7 maanden én IVF is het EINDELIJK zo ver!" was het enige dat ik kon uitbrengen. Een wildvreemde was getuige van dit belangrijke telefoontje en het kon me helemaal niks schelen :D
Eenmaal terug in de cinema vertelde ik het goede nieuws aan A. die me knuffelde en een traantje wegpinkte;
EINDELIJK :)

Wat doet mijn kleine Braambes?
(Braambes is de naam die ik voor dat kleine hummeltje gebruik, even ter verduidelijking. Dit omdat een braambes ook uit erg veel verschillende "lobjes" bestaat en het ingebrachte embryo was eigenlijk ook een kluwen van cellen/lobjes)
Braambesje heeft al erg drukke tijden achter zich daar diep vanbinnen in dat lijfje van mij : van een hompje cellen dat zich heeft genesteld in mijn baarmoederwand ontstaat nu langzaam maar zeker een klein mensje.
Vooreerst waren het allemaal één en dezelfde cellen, nu beginnen ze zich te difrentieëren en ontwikkelen ze elk hun eigen functie. Cellen die het skelet gaan vormen manouvreren zich naar buitenkant, cellen die ingewanden moeten worden bewegen richting celkern.Ook de vruchtwaterzak (beschermt het embryootje) en de dooierzak (produceert bloed en levert voedingsstoffen tot de placenta het overneemt, ongeveer in week 12)  evolueren in snel tempo dezer dagen.
Mijn Braambesje is nu ongeveer zo groot als een zaadje van een appel.. ontzettend klein dus! Maar het is er wel :)