Crash and burn...

Ik ben maandag naar de dokter gegaan. Ik was zijn kabinet nog niet helemaal binnen of ik barstte reeds in tranen uit. Op ben ik. Helemaal op. Tijd en ruimte heb ik nodig om tot rust te komen, om mezelf te zoeken en te vinden, om even los te komen van alle verwachtingen die mensen hebben ten opzichte van mij. En gelukkig heb ik die gekregen. Twee weken rust, twee weken niet geen werken, twee weken geen keurslijf waar ik moet zien in te passen. Eindelijk.

Een korte schets van hoe ik op dit punt bent beland; Er is een klacht ingediend geweest jegens mijn van een paar collega's mbt mijn gedrag/houding tijdens mijn behandeling (nu een 2 jaar geleden). Daar is gehoor aan gegeven geweest door organisatie en door mezelf. Sinds  ik terug aan de slag ben na mijn zwangerschapsverlof (januari 2018) doe ik mijn best om een fijne collega te zijn die vriendelijk is in de omgang, goed oplet hoe ze zaken aanpakt/aankaart, haar werk naar behoren uitoefent;.. Ik de mijn uiterste best zodat er geen klachten over mij kunnen onstaan. Maar een kleine maand geleden vertelde mijn teamcoach me dat er opnieuw stemmen opgingen dat het niet goed met me gaat. Collega's vinden me ontoegangkelijk, moeilijke benaderbaar.
Ik viel compleet uit de lucht, trachtte de zaken te begrijpen (maar ben daar niet in geslaagd) en ben in een onhoudbare kramp geschoten. Ik deed nog meer mijn best, was nog voorzichtiger in de omgang, probeerde zeker op niemand zijn tenen te trappen,... een dwangbuis waar ik niet meer in kon bewegen. En na 2 weken op die manier te werken besloot ik om naar de dokter te gaan. En daar zat ik dan... sniffend en snotterend op het stoeltje. Helemaal gekraakt. Op. Leeg. Doodmoe van de geleverde inspanningen de laatste maanden. Inspanningen die niet genoeg bleken te zijn. Want er moet nog een betere Alice tevoorschijn worden getoverd schijnbaar. De beste versie van mezelf is nog niet voldoende, het moet de allerallerbeste versie zijn. En dat kan ik niet. Dat wil ik niet.

Ik ben nu een week thuis en ik ben moe. Zo ontzettend moe. Het is echt niet te beschrijven hoe moe ik ben. Alsof alle stress en spanning van de afgelopen maanden er ineens uit komt gerold en als een pletwals over me heen gaat. Murw geslagen. Roxanne zit ook nog eens in een moeilijke periode dus het is een extra uitdaging om staande te blijven tussen al het tumult.
Het zijn heel intense maanden geweest waarin het zoeken naar een balans centraal stond maar elke dag opnieuw startte ik terug met die zoektocht. En nog heb ik ze niet gevonden. Er is ook zoveel dat veranderd en invloed heeft. De controle over mijn eigen leven heb ik even uit handen gegeven aan die kleine trol van mij. Zij bepaald heel veel van mijn doen en laten. Ze bepaald zelfs hoeveel slaap ik krijg! Het is een proces van vallen, huilen en weer opstaan. Van zoeken en proberen. Van gissen en ontzettend veel missen. Zaken die erg veel energie kosten maar de tonnen liefde en geluk die Roxanne als tegengewicht in de schaal legt zijn niet te beschrijven. Met veel liefde ben ik doodmoe. Ik moet maar even naar haar prachtige blauwe kijkers piepen en die guitige glilmlach om haar mondje zien verschijnen of mijn energievoorraad is weer tot het maximum aangevuld. Aan liefde geen gebrek! (Aan slaap daarintegen)

Maar mijn werk... dat is echt een gigantische verliespost als het op energie komt. Daar is het altijd maar geven, geven, geven. Aan de bewoners, aan de collega's, aan de organisatie,...en nooit is het voldoende. Nooit is er een gevoel van verzadiging of van wederkerigheid. Alles wat je geeft verdwijnt gewoon in een groot zwart gat. De bewoners kunnen er natuurlijk niet aan doen, het is mijn werk om hen alles te geven en voor hen te zorgen. Het is hun taak niet om "terug te geven" of om de balans te herstellen. Zij zijn gewoon wie ze zijn en das meer dan genoeg. Ik kan van hen niet verlangen dat ze geven. Ze nemen en blijven nemen, onophoudelijk. Maar collega's, mijn team.. Daar liggen de verwachtingen wel anders. Door onbegrip en oneerlijkheid zuigen die me echt leeg. Zonder ook maar iets terug te geven. (Ik spreek nu over het hele team, dat is eigenlijk niet correct, het zijn maar een paar spilfiguren die me op dit moment het leven zuur maken). En ik kan het niet meer aan.
Als ik alles weggeef op mijn werk dan moet ik eerst bijtanken bij Roxanne om haar liefde te kunnen geven. En dat kan niet!
Roxanne moet me helemaal niets geven opdat ik de energie zou hebben om haar graag te zien, te vertroetelen, lief te hebben en te koesteren.  Maar ik gaf alles wat ik in me had al weg tijdens de werkuren en de stress werd me teveel. Het idee dat ik moest gaan werken zorgde ervoor dat ik niet meer de mama kon zijn die ik wou zijn. En ik gekozen voor mezelf. Voor Roxanne. Voor de liefde die ik voor mezelf én mijn dochter voel. Zonder enig schuldgevoel.

En nu ben ik al een weekje thuis en het enige wat ik ongeveer gedaan heb is geslapen, gehuild, nagedacht en met Rox bezig geweest.Uitgeput ben ik nog steeds. Ik heb geen idee hoe ik mijn energielevel terug kan opkrikken maar ik vermoed dat iets meer slapen wel wat uitkomst kan bieden. Rox gaat door een zeer lastige periode waarin veel mama-liefde nodig is (vooral s'nachts) en extra eten (overdag en s'nachts). Ik ben dus heel veel in de waar midden in de nacht met flesjes en kusjes en knuffels. Ik vermoed dat het een groeispurtje is en dat het ook wel weer voorbij zal gaan maar op ik ben moe. Zo ontzettend moe. Vandaag is ze dan ook bij de mutti gaan slapen omdat ik echt nood heb aan een goede nachtrust. Mijn lijf pruttelt tegen (oorpijn, stem kwijt, doodmoe,...) en ik heb beslist om er gehoor aan te geven. En morgen logeert ze hoe dan ook bij de mutti omdat ik dan normaal nacht heb en de gewone opvangregelingen laat doorlopen. Wat ademruimte voor mezelf. Wat slaaptijd vooral.

Het werken op mijn werk lijkt soms onmogelijk te zijn gewordenen. Ik ben er van overtuigd dat er veel "ellende" verstringeld is met mijn werkstituatie. Als ik loop te snotteren of ambetand ben dan heeft dat 99% kans te maken met iets dat op mijn werk gebeurt is. Veel van de struikelblokken en msierie zijn werkgerelateerd. Het leven als BAM van Roxanne bevalt me uitstekend. Ik geniet haast van elke minuut met haar. Maar de combinatie werk-Roxanne is moordend. Net omdat mijn werk niet alleen mijn werk is maar en gigantishe verliespost van energie. Een onhoudbare situatie...