Dagelijkse chaos =D & de postnatale controle

Vandaag werd ik opnieuw in het Sint Lucas verwacht in het kabinet van Dr Bronselaer. Ook al had ik heel bewust de afspraak in de namiddag gelegd... het was toch een hele klus om op tijd te verschijnen in de wachtkamer! Ik moet nog wat werk maken van een routine of van een schema waar ik me door  kan laten leiden om zowel mezelf als Roxanne op tijd toonbaar te krijgen. Want nu is het soms echt chaos =D  Vooral ons beiden startklaar krijgen is niet evident. Deze voormiddag was mevrouwtje schijnbaar mooi aan het slapen en ik maakte van de gelegenheid gebruik om heerlijk te gaan douchen en dat lijfje van mij nog es goed onder handen te nemen. Tenslotte moest ik met de billetjes bloot en dan is het nog zo fijn als alles "onder controle" is. Maar dat was buiten mijn lieftalllge dochter gerekend... Eenmaal ik de douchekraan dichtdraaide hoorde ik Roxanne de longen uit haar tere lijfje schreeuwen. En aan de dramatishe toon te horen was ze al een tijdje aan de gang... Vlug trok ik mijn badjas aan en een spoor van water achter mij aan trekkend snelde ik naar beneden, daar trof ik dochterlief rood aangelopen en hevig trappelend met armen en beentjes aan in haar park. Gelukkig was ze snel gekalmeerd en terug in dromenland na een lekker flesje melk. Ik terug naar boven in de hoop mijn haar nog wat fatsoenlijk in model te krijgen met de haardroger en mijn droog vel deftig in de smeren met bodycreme. Gelukkig zijn beide missies geslaagd =)
Ik hijste mezelf dan ook nog even in een kleedje en bracht een minimum aan make-up aan (Roxanne heeft recht op een mooie mama denk ik dan ;) ) en zette alles klaar voor het badje van mijn kleine trollemie. Een verdiepje lager ging ik op zoek naar een leuk setje kleren voor deze mooie herfstdag en vistte ook nog mijn moederboekje uit haar "geboortedoos" (Ik heb een leuke doos gekocht waarin haar geboortekaartje, doopsuiker, eerste kleertjes, krant van geboortedag, een pampertje, haar naambandje van in het ziekenhuis, navelklemmetje,... zit. Alles wat met haar geboorte te maken heeft dus.) omdat ik dit misschien wel nodig zou hebben voor de postnatale controle. Eenmaal terug beneden zag ik dat Roxanne met de oogjes open rustig in haar park lag te staren naar Meneertje Octopus. Perfect moment om haar naar boven mee te nemen en te laten genieten van een heerlijk warm badje. Altijd leuk om haar zo te zien genieten! Eenmaal gebadderd, verpamperd en aangekleed zag ik dat het al gevaarlijk dichtbij 13u30 was op de klok! En geef toe... Veel heb ik tot nu toe nog niet gepresteerd op deze dag: Mezelf en Roxanne gewassen én fatsoenlijk aan gekleed. Mijn afspraak bij de dokter was om 14u45 maar aangezien ik te voet naar het ziekenhuis moet (ze is nog wat te klein om in de maxicosi vervoerd te worden in de fietskar en een draagzak is niet zo handig als ze mij moeten onderzoeken... waar moet ik dan met de kleine dame heen?) moest ik tijdig zien te vertrekken. Snel naar beneden, alles bij elkaar aan het rapen en in de babytas gooiend wat ik nodig heb voor haar (pampertje, tuutje, cheekywipes, flesje, melkpoeder, tetradoek,... ) en dan op zoek naar mijn eigen spullen (gsm, portefeuille, agenda, formulier bond moyson,...), Roxanne in de kinderkoets onder luid protest, heroisch gevecht met de botjes die ik al meer dan een jaar niet heb aangedaan en dan hopsa: De deur uit!

Gezwind door de straten van Gent naar Sint Lucas om lichtjes bezweet (dank u herfstzonnetje) net op tijd toe te komen en even niet meer te weten of ik mijn portefeuille wel heb meegepakt! Want in de babytas is die nergens te bespeuren en een eigen handtas heb ik niet mee... Na 2 keer de luiertas ondersteboven te hebben gehaald valt mijn oog op de zak die ik onderaan de kinderkoets heb gebonden met daarin MIJN spulletjes (agenda, ipad, portefeuille, gsm,...) Gelukkig maar =)  Snel nog even centjes afhalen en terwijl ik met mijn bankkaart in de weer ben zet Roxanne het opnieuw op een gillen. Ze heeft een hongerig maagje dat nu direct onmiddellijk gevuld moet worden. Met als gevolg dat ik in de wachtruimte van de inschrijfbalie aan het sukkelen ga met  een compleet door elkaar gewoelde luiertas waar ik na veel moeite een flesje water, melkpoeder en een tetradoek weet uit te vissen. Ondertussen verwoedde pogingen aan het doen ben om Roxanne wat te kalmeren door de kinderkoets te wiegen, een half oog op de schermpjes gericht houd waar de nummertjes passeren want ik moet me nog aanmelden en vriendelijk glimlach naar de mensen die bezorgde blikken werpen naar de kinderkoets want mijn kleine trol blijft decibels produceren dat het een lieve lust is. Ik heb al meermaals gewenst dat ik spontaan een extra paar armen/handen kon laten groeien =D  Tenslotte laat ik Roxanne genieten van haar flesje melk, gooi ik alles terug in de luiertas met 1 hand en veeg snel de zweetdruppels van mijn voorhoofd als mijn nummertje aan de beurt is. Met Roxanne gelukzalig aan het drinken op mijn arm en de kinderkoets met alle toebehoren moederziel alleen in de wachtruimte neem ik mijn klevertjes in ontvangst en sla ik nog een babbeltje met de baliemedewerkster. Echt, grote mensen en baby's... Het is me wat =D Ondertussen is het al 14u42 op de klok en ik moet de grote tocht nog ondernemen naar de wachtruimte van Dr Bronselaer. Roxanne heeft nog niet gedaan met drinken maar omdat ik het niet zie zitten om met 1 hand te voeden en met de andere de kinderkoets te besturen doorheen de ziekenhuisgangen terwijl ik een poging doe om de luiertas om mijn schouder te houden en er ook nog eens gelukkig uit te zien belsuit ik om haar in de koets te leggen... Resultaat: Ik wandel door de gangen met blozende kaakjes, sussende woordjes fluisterend en verontschuldigende blikken aan het werpen aan nieuwsgierige voorbijgangers. Maar na een korte maar hevige strijd lijkt ze dan in slaap gevallen te zijn (met dank aan het ritmisch gewieg). In de wachtzaal schiet ze helaas terug wakker en weet ik nog net op tijd haar flesje uit de luiertas te vissen en in haar zoekend mondje te stoppen voor ze opnieuw een tirade afsteekt. Gulzig maar zichtbaar tevreden tsjokt ze het flesje leeg om dan in een lichte slaap te vallen op mijn arm. Bij een moedige poging haar neer te leggen schrikt ze wakker en zet het even op een krijsen maar valt al snel terug in slaap. Gelukkig want de dokter komt me halen. We trippelen de gang door en ik parkeer de koets in het kabinet van de dokter. Hij buigt zich over Roxanne en raakt haar liefkozend aan. Hij vraagt hoe het loopt en of ik al wat hersteld ben. Bedankt me ook voor het kaartje dat ik hem gestuurd heb (ik heb hem uitvoerig bedankt voor het traject dat we hebben afgelegd en voor zijn aanpak) een paar weken terug.(Ik was wel verwonderd dat ie het nog wist want ie heeft toch veel patienten... ) en neemt dan plaats achter zijn buro om de formaliteiten af te werken. Roxanne begint terug te jengelen dus neem ik haar even op schoot tot ze weer in slaap is gevallen en leg haar terug neer om mezelf bloot te gaan geven. Hiephoi =D
Het onderzoek verliep vlotjes, de scheurtjes herstellen mooi en ook mijn baarmoeder en eierstok doen wat ze moeten doen. Mijn fibromen/vleesboompjes zijn gekrompen door de zwangershap maar ik mag nog niet te vroeg victorie kraaien want de kans bestaat dat ze terug gaan groeien eenmaal alles genormaliseerd is. Nog een uitstrijkje en passant en ik mag me terug aankleden.
Ik stel nog enkele vragen die voor mij van belang zijn (rond spiraaltje, vleesboompjes, ...) en kom tot de conclusie dat ik mijn klevertjes nergens meer vind. De luierstas gooi ik nog maar een keertje ondersteboven, ook graaf ik even in de koets waar Roxanne zalig ligt te slapen, wandel terug naar de wachtkamer... niks! Ik kijk nog eens in de luiertas en vind ze pardoes opeens wel terug. Oef! 

Afscheid nemen van de dokter was een beetje gek... Na zo een intensieve periode "samen" is het wat vreemd om de deur uit te wandelen. Kan het niet zo goed uitleggen maar het was een vertrek met gemengde gevoelens. Heel dankbaar, trots en ontzettend blij uiteraard maar ook een beetje droevig omdat het "afgelopen" is.  Ik krijg het nog wel eens goed te pakken wat die gevoelens juist allemaal waren =)  Het is gewoon een beetje gek dat ik die man niet meer ga zien na het delen van zo een intense ervaring als een zwangershap en bevalling. De voorbije maanden was het een vaste afspraak in mijn agenda en nu is dat klaar. Rond. Afgewerkt. Het is een beetje raar =)  Zal er nog wel eens iutgebreid bij stil staan in de nabije toekomst.

De wandeling naar huis verliep gelukkig een heel stuk rustiger. De kleine meid had haar buikje goed gevuld en sliep als een snoezig marmotje in het zalige herfstzon. Ik genoot van de wandeling (maakte zelfs een ommetoertje) en was heel erg blij dat alles goed was met mijn lijfje. Geen placentaresten, geen gigantische vleesbomen, geen lelijke scheurtjes, ... En ook mijn gewicht is spectaculair gedaald! Ik ben nu al 12 kilo kwijt =) Geweldig vind ik het. Dat betekend dat ik ietsje lichter ben dan voor mijn zwangershap. Heerlijk toch? *haha*
Eenmaal thuis verliep het zoals altijd lekker rustig. De avonden zijn altijd erg op het gemakje met veel knuffelmomentjes, samen in de zetel wat hangen, een flejse drinken, pampertje verversen,...  En dan samen gezellig gaan slapen rond 20u30, 21u. Het leven met Roxanne is best vermoeiend maar o zo heerlijk! Ik vind het allemaal geweldig! Zoveel liefde voor zo een klein sprotje.