De eerste dagen

En dan ben je opeens... mama! Het is niet zo dat ik me plotsklaps helemaal anders voel of er een gigantische bubbel liefde in mij naar boven is gekomen. Uiteraard is er alleen maar liefde en warmte voor kleine Roxanne! Maar het is niet zo dat die gevoelens mij omvergeworpen hebben ofzo. Het is alsof het nog geleidelijk aan moet groeien.

Ik weet niet wat ik moest verwachtten van die eerste dagen met mijn kleine meid. Het is een dotje en ik kan er uren naar kijken. Ik vind ze ontzettend schattig en lief en knoddig en helemaal geweldig en wonderbaarlijk en alle andere mooie woorden die ik ken! Er zijn momenten dat ik met tranen in de ogen naar haar aan het staren ben, hoe perfect ze is en hoe helemaal van mij. Het is de meest bijzonder en meest overweldigende prestatie van mijn leven! Het is onvoorstelbaar dat mijn kleine trolletje tot voor kort nog in mijn buik zat. Dat het kleine perfect mensje dat nu in dat bedje ligt letterlijk door mij is gemaakt. Het is onwezenlijk. En ik kan het niet zo goed vatten. Het is echt een wonder. Een gigantisch groot wonder! Verpakt in zo een pietepeuterig klein lijfje. Ik kan het niet vatten. Alsof ik het nog niet zo goed geloof.
Ik wist wel dat er een baby uit mij zou komen, dat er een dag zou zijn dat er een klein volmaakte mini-mensje uit dat lijfje van mij zou ploffen maar als het dan toch echt gebeurt... Das toch iets helemaal anders! Het is zo onbegrijpbaar bijna. Zo onwezenlijk. Maar ozo prachtig en wonderlijk en heerlijk! Ze is om in te bijten!

Het waren bijzonder drukke dagen in het ziekenhuis. In de voormiddag was het een dans van vroedvrouwen, kinderarts, gynaecoloog, onderhoud, kiné, verpleegdkundigen,... En in de namiddag een resem bezoekers/bewonderaars van de kleine Roxanne. Best wel heftig allemaal en bijzonder vermoeiend. Die eerste dagen zijn dan ook een beetje in een waas aan mijn voorbijgegaan heb ik de indruk. Ik vind het het geweldig dat mijn vrienden en familie zo betrokken zijn en zo benieuwd naar de kleine meid. Maar tegelijkertijd is het ook erg vermoeiend en snakte ik naar wat momenten alleen met mijn dochterjte. Zodat we wat aan elkaar konden wennen en elkaar konden leren kennen. Er is nog zoveel te ontdekken! En die eerste dagen komen nooit meer terug... ik weet niet of ik het zo leuk vind om deze te "moeten" delen met zoveel andere mensen. Ook al zijn het sleutelfiguren in mijn leven en zou het leeg aanvoelen zonder hun aanwezigheid in de ziekenhuiskamer. Het is een vraag die ik een achterafbeweging probeer te beantwoorden. Het is ook wel het moment bij uitstek om je geliefd en gedragen te voelen door familie en vrienden. Het is allemaal wat dubbel en ik zit nog tjokvol hormonen dus het is gewoon wat veel allemaal =D!

Ik kan niet wachten om deze wonderlijke reis met mijn kleine Roxanne aan te vatten!