De laatste zorgen voor Kobe

Vandaag ben ik er in geslaagd om tijd te maken om het grafje van Kobe af te werken. Mijn hart deed pijn als ik eraan dacht hoe zijn plekje er tot nu toe uitzag: gewoon een bergje zand met een houten plakaatje waar "Foetus" en de nummer van het perkje op stond vermeld en wat verloren gezette bloempotten. Het getuigde niet van de liefde die ik voor hem voel. Daar is vandaag gelukkig verandering in gekomen.

Ik heb de boomschors in de fietskar geladen, de houtschijf (die ik voorzien heb van 4 lagen bootvernis) en zijn geboortekaartje erbij gelegd en naar het kerkhof gefietst. Toch met veel tranen en een pijn in het hart kwam ik aan zijn grafje, het deed me deugd om te zien dat er iemand (ik vermoed de mutti) toch wat werk had gemaakt van zijn grafje en er nog een extra plantje had bijgezet voorzien van veel vlinders. Het beeld in mijn hoofd van een triestig en verwaarloosd grafje mocht ik al een beetje bijstellen.
Het was een mooi moment om de schors uit te gieten, de plantjes mooi te plaatsen en de houtschijf neer te leggen. Het was eindelijk af. Hij heeft nu een mooi plekje om te rusten en de liefde en de warmte die ik voor hem voelde/voel is nu ook zichtbaar voor de buitenwereld.
Het is het laatste dat ik voor hem kon doen, zijn plekje mooi maken en met zorg omringen. En het doet me wel wat, het is een soort van mijlpaal ofzo. Ik weet het niet maar het is alsof het hele proces nu is afgerond en ik echt door moet en ook echt kan. Tuurlijk is emotionele proces niet afgerond en is er nog veel werk aan het plaatsen en aanvaarden van dit verlies maar het doet deugd om te weten dat zijn nestje klaar is. Dat het mooi is en dat hij graag wordt gezien.
Het zal nooit een plek zijn waar ik graag naartoe kom maar het zal wel een plek zijn waar ik met opgeheven hoofd naartoe kan komen als het nodig is. En waar anderen ook kunnen zien dat hij zo gewenst en zo geliefd was Want hier in huis is zijn aanwezigheid duidelijk (met een geboortekaartje, een geboorteposter in de gang boven en een fotokader in de boekenkast) maar zijn grafje is ook een belangrijk element. Een manier om te laten zien aan de wereld, aan de hele wereld, hoe blij ik was met hem en hoe hard ik hem mis. Hoe graag ik hem nog had gedragen in mijn buik  en in mijn armen. Hoe geliefd hij was, hoe klein ook.
Het is heel fijn dat het nu af is <3