DE TAALGRENS OVER... WEEKENDJE BOUILLON

Omdat ik even het gevoel moest hebben meer aan het doen te zijn dan enkel werken-slapen-roxanne. Omdat ik mijn batterijen wou opladen. Omdat ik een frisse neus wou halen in de ongerepte natuur.Omdat ik er gewoon echt even tussenuit moest. Omdat ik mijn "oude leventje" mistte. Omdat ik écht even wou samenzijn met de kleine trol. Omdat ik een mini-vakantie wou. Omdat ik nood had aan wat me-time. Omdat het leven bestaat uit mooie momenten verzamelen. Om deze en nog veel meer redenen trommelde ik 2 vrienden op, tankte mijn auto vol, stapelde in de koffer allerlei gerief voor mezelf en de kleine trol en bolde naar Bouillon!

Het was een rustig weekend, een weekend waarin helemaal niets moest en waar ik even pauze kon nemen van het louter "mama zijn". B. en A. ontfermden zich met veel plezier over mijn kleine meid en hielden maar wat graag een oogje in het zeil. Het was mooi om te zien hoe ze haar omringden met veel aandacht en liefde. Roxanne liet het zich allemaal welgevallen en vond niets leukers dan aan de baard of het woelige haar van B. te trekken. Bij A. was het dan weer erg gezellig vertoeven om vertroeteld te worden en geknuffeld. En ik?  Ik kon even gewoon in de zetel liggen, een boek lezen, in slaap sukkelen,... Wetende dat het OK was en dat mijn kleine trol het goed had. Het deed wel deugd om even de schoenen aan de haak te kunnen hangen en wat verantwoordelijkheid door te geven. Allé het is nu ook niet dat ik helemaal niet naar haar heb omgekeken, integendeel, ik heb echt van haar genoten! Maar het was heel leuk om de zorg eens letterlijk te kunnen doorgeven. Om haar in iemands anders armen te stoppen en me even af te sluiten voor haar noden. En zo wat tijd voor mezelf te hebben. Hier en daar bij elkaar gesprokkeld weliswaar maar wat een verademing om er even niet alleen voor te staan.

Vrijdagnacht was wel een beproeving... Mevrouwtje besloot om iedere 2u wakker te worden en het op een krijsen te zetten. Heel erg vermoeiend! Ze had wat dorst, last van haar neusje, een vreemd bed, vreemde omgeving,... Na 3 keer opstaan heb ik haar tenslotte bij mij in het grote bed genomen en haar proberen te troosten met mijn nabijheid. In de ijdele hoop dat ze dan ook wat echt zou slapen in plaats van dat slingeren tussen waken en slapen. Helaas!  Er zat niets anders op dan de nacht te doorworstelen en mij erbij neer te leggen dat het lastig was. Rond 8u zijn we dan tenslotte opgestaan en heb ik in de woonkamer haar wat laten spartelen op de speelmat terwijl ik de ontbijttafel in gereedheid bracht. En rond 9u30 begon ze ontzettend te jammeren en te wroetelen... tekenen dat ze nood had aan een dutje. Terug in haar bedje gelegd en dan heeft ze 2u geslapen als een roosje. Volledig uitgeteld en vredig lag ze te snurken. *zucht*

Rond 11u30 besloot ik om haar nog eens bloemkoolpatatjes voor te schotelen... Groentepap is en blijft een uitdaging! Na 5-6 hapjes zet ze het op een krijsen en weigert nog een lepel in haar mondje toe te laten. Echt een worsteling van jewelste telkens weer. Maar ik zet moedig door en probeer om de dag groentepap voor te schotelen. Dus zo geschiedde... De trol op mijn schoot, de pot bloemkoolpatatjes op tafel en... scheppen maar! Omdat ze met alle geweld haar lepel wou onderzoeken was ik genoodzaakt om een ander lepeltje uit het schuif te nemen... En zowaar! Het ging vlotjes binnen! Ze hapte en slikte en sabbelde dat het een lieve lust was! Onvoorstelbaar! Nog nooit gezien dat ze zo vlotjes groentepap naar binnen smikkelde. Ok, het was ook een kliederboeltje; Mijn haar, de grond, de tetradoek, haar kleertjes, haar gezichtje,... alles zat onder de bloemkoolpatatjes maar ze had ook echt flink gegeten! Ik ben zo trots op haar! Echt helemaal geweldig! Ik ga dus op zoek naar een lepeltje zonder bolle kant zodat het misschien wat vlotter gaat. Je weet maar nooit! Maar wat een leuke ervaring <3!

Kort na de middag sjorde ik de draagzak om en eenmaal Roxanne dicht bij me was trokken we het stadje in. Helemaal klaar voor een mooie, niet al te lange wandeling door de bossen van Bouillon. A. haalde haar beste frans boven in de toeristische dienst en loodste ons doorheen een heuvelachtig bos naar een nabijgelegen klooster. Leuke maar best vermoeiend wandeltochtje. Na een korte pitstop én drinkpauze voor Roxanne gingen we moedig verder... Maar we bleken een beetje uit de richting te zijn gesukkeld want ons wandelingtje heeft maar liefst 4.5u geduurd! Roxanne sliep af en toe wel in de draagzak maar er waren ook momenten dat ze hevig wroetelde en zich probeerde los te wrikken. Op gezette tijden werd ze ook even op de arm genomen door A. en  B. wat ze uiteraard helemaal geweldig vond maar door fysieke klachten konden zij haar niet voor lange tijd dragen. Het was een lang en intiem moeder-dochter-moment tegen wil en dank *haha*  Maar wel heel leuk om haar zo dicht bij mij te hebben en haar te horen snurken als ze sliep, haar gezichtje alle kanten te zien opdraaien als ze iets wou zien, haar kleine knuistjes te voelen graaien als ze los wou, haar voetjes te voelen schoppen in mijn taille... Ik genoot er echt van om haar letterlijk zo dicht bij mij te hebben. Gelukkig heb ik geinvesteerd in een erg goede draagzak waardoor ik ook in staat was om haar zo lang zonder al te veel last in mijn rug te dragen. Ik kustte even mijn beide pollekes voor deze beslissing :)

Eenmaal terug in het huisje was ik compleet uitgeteld en plofte ik dan ook neer in de zetel. Ik doezelde vaak in en B. en A. namen de zorg voor de kleine trol met gemak op zich. Ik kon echt niet meer! Na zo een slopende nacht en zo een fikse wandeling was het vat echt compleet af. Jammer maar het was zo. Een bijzonder rustige en doelloze avond volgde en Roxanne maakte het ook deze nacht weer heel erg bont. Met slaapjes van om en bij de 2u sukkelden we deze nacht door. Slapen op verplaatsing.. Het is precies niet zo aan mijn kleine meisje besteed. Ze was dan ook klaarwakker rond 6u30 en met geen enkele truc nog tot slapen te brengen. Er zat niets anders op dan zelf ook maar op te staan en in de living wat te gaan soezen terwijl zij vrolijk op de mat lag te kraaien van plezier. Mooi om te zien maar ik was zo vreselijk moe! Mama zijn... het is soms echt een uitputtingsslag!
Rond 8u takelde ik mezelf recht en begon met goede moed aan de bruncht voor de reistgenoten. De geur van verse pannenkoekjes lokte hen al gauw uit bed er kon uitgebreid getafeld worden. De ideale voorbereiding op onze uitstap naar het kasteel van Godfried van Bouillon! Absoluut een bezoekje waard maar het was er wel donker, kil en vochtig... Maar wel een aanrader! De roofvogelshow heeft Roxanne zo goed als helemaal gemist (de rits van de jas van A. was veeeeeeel boeiender!) maar ik kan je vertellen dat het leuk om te zien is :)

Een weekendje weg.. Het is toch een hele krachttoer met zo een klein pateeke maar wel de moeite waard! Het deed deugd om er even echt voor haar te kunnen zijn en ook zorg voor mezelf te kunnen dragen. Even wat qualitytime met dochterlief... wat kan een mens zich nog meer wensen?