DE WIJDE WERELD IN

Ik geniet ENORM van het mama-zijn! Vind het fantastisch om mijn klein trolleke erbij te hebben en naar haar te kunnen kijken. Zo mooi, zo perfect, zo helemaal af... Zo helemaal van mij! De tranen prikken soms in mijn ogen als ik gewoon naar haar kijk. En geloof me, ik kijk ontzettend veel naar haar. Kan er mijn ogen haast niet vanaf houden, zo ontzettend mooi vind ik haar! En dat heb ik gemaakt, in 9 maanden tijd heb ik dat bundeltje liefde gewoon gemaakt. Hoe ongeloofelijk is dat...  Ik kan het nog altijd niet vatten. Ik weet het ,ik val in herhaling maar het is zo on(be)grijpbaar. En zo wonderlijk!

Aangezien ik bijzonder kwiek en monter ben en erg goed te been besloot ik al gauw om de wijde wereld in te trekken. Roxanne kan niet vroeg genoeg leren genieten van het schoon leven ;) Het was wel even erg confronterend toen ik de eerste keer langs het water wandelde in de Groendreef met Roxanne in de kinderkoets... Toen overviel me opeens het keiharde besef dat ik het écht aan het doen was! Dat ik écht alleenstaand mama was geworden en dat ik nu met mijn eigen dochtertje in de kinderkoets rondwandelde. De kinderwagen die ik vorig jaar in september/oktober had gekocht in een vlaag van protest. Omdat het weer niet gelukt was en ik het zo ontzettend beu was om geld te pompen in iets dat geen succes had. Ik wou iets duurs kopen dat mijn kinderwens concreter maakte; Een kinderwagen! Want ooit, op een dag, zou daar MIJN kindje inliggen.  En opeens was die dag er echt. Opeens lag daar ECHT mijn kindje in, mijn grootste verlangen... Een emotioneel zwaar maar ontzettend mooi moment. Echt met tranen in de ogen de Groendreef afgewandeld maar met trotste rechte schouders en een grote glimlach! Wat ben ik gelukkig! Het is gewoon gelukt! Ze is er!

Ik heb de mama/Oma de eer gegund om Roxanne haar eerste terrasje mee te maken. We hadden afgesproken op het terras van een leuk koffiehuisje dat heel toepasselijk "MA & IK" heette in haar geburen. Dat betekende wel dat de eerste busreis van Roxanne al meteen een feit was :)   Maar dat ging behoorlijk vlot, ik moet nog een beetje behendiger worden in het op en af stappen met zo een kinderkoets maar in sé ging dat erg goed. Eenmaal op het terras aangekomen sprak een vrouw me aan die een tafeltje naast ons zat, of ik haar niet meer herkende... Ik keek een beetje verdwaasd vermoed ik maar toen zei ze "Ik heb je verzorgd, straat 4 kamer 1 he =)" en toen zag ik het! Het was een van de vriendelijke vroedvrouwen uit het ziekenhuis! Supergrappig!  Net een dagje ontslaan en ik was al hop de hort op. Ze stond er toch wel een beetje van te kijken, hoe vitaal en vrolijk ik was, zo kort na de bevalling. En ik moet toegeven dat ik het zelf ook wel verbazingwekkend vind. Ik was voorbereid op een uitputtingsslag, een tranendal, zag mezelf als een hoopje ellende tussen alle baby-spulletjes zitten met de handen in het haar (in extremis he ;) ) maar  ik had niet voor mogelijk gehouden al zo snel terug goed op de been te zijn en te kunnen genieten van dit alles! 
Het terrasje was een gezellige bedoening, ik kwetterde wat over ditjes en datjes en vooral over Roxanne, de kersverse Oma zat dromerig te kijken naar haar kleinkind dat genoot van haar flesje en ik, ik was in opperste staat van gelukzaligheid met mijn tas KOFFIE! Eindelijk kan ik terug voloop genieten van het zwarte goud! Heerlijk vind ik het. Vanaf nu is het atlijd koffietijd!  Na 9 maand complete drooglegging kan ik nu mijn schade inhalen, fantastisch toch!
Alles is terug zoals voor mijn zwangerschap. Ik kan koffie drinken, een lekker biertje degusteren, rondwandelen en niet meer wiebelen, ben vrolijk en gelukkig, ... En dit alles in het gezelschap van mijn eigenste kleine wonder! Heerlijk =)
Alleen fietsen zit er nog niet meteen in... Alles is toch nog wel wat beurs, bont en blauw en erg gevoelig down there.  Maar wandelen is ook leuk! En zeker met zo een vrolijke knalgele kinderwagen! Ik heb al heel wat afgehobbeld de voorbije dagen. Kan er ondertussen echt van genieten. Het overvalt me dan nog af en toe eens, dat ik het écht aan het doen ben. Dat ik mijn droom heb weten te realiseren... Ik ben nog altijd in de gewenningsfase vermoed ik ;) En ik pink nog steeds af en toe een traantje weg als ik op de wandel ben. Van puur geluk, van intense liefde en onmetelijke verwondering.

De zaterdag ben ik langs een vriendin gepasseerd die aan het verhuizen was. Ik had beloofd om te fourieren indien mogelijk dus gewapend met pannenkoeken wandelde ik haar huisje binnen. Daar werd ik en eigenlijk vooral Roxanne overstelpt met "ooooooh's" en"aaaaaah's" en "hoe schattig!"  want uiteraard was daar een grote delegatie van De Liezen aan het werk. Een paar van hen hadden de "mini-lies" nog niet kunnen aanschouwen. Ik wou graag de handen uit de mouwen steken en ook mijn steentje bijdragen aan de verhuis maar dat was buiten de kleine Roxanne gerekend... Onophoudelijk huilen en ook in mijn armen ontroostbaar. Ten einde raad heb ik dan maar de werkzaamheden gestaakt en vertrokken richting huis. Ik was nog geen 3 huizen verder of mevrouwtje was weer de rust en de kalmte zelve. Typisch =) Een beetje teveel prikkels en teveel vreemde mensen vermoed ik voor haar. Dat is dan ook weer de keerzijde van de mooie moederschapsmedaille, je moet ook rekening houden met zo een lief klein trolleke! En kan niet zomaar meer doen waar je zin in hebt.  Het zal toch een aanpassing worden, maar wel eentje die ik met erg veel liefde zal doorvoeren.

Zondag wist de zus/meter mij te overhalen om eens naar t'stad te trekken samen. Gezellig met z't 3-tjes wandelden we naar Gent. Het was leuk om zo een momenten met haar te kunnen delen. En om haar bezig te zien met Roxanne. Zo liefdevol, zo warm en oprecht. Het is ontzettend fijn om mijn zus te hebben. Ze fungeert een beetje als steun en toeverlaat. Zonder opdringerig of controlerend te zijn is ze erg aanwezig in mijn en ook Roxanne's leven. En het doet enorm veel deugd! Ze is er echt voor mij. En dat merk ik in vele kleine en grote dingen.  Wat ik echt fantastisch vind! Het is telkens weer een bevestiging van het feit dat ik er nooit echt alleen voor zal staan. En dat ik altijd op haar kan rekenen. In goede en minder goede dagen.Het is echt hartverwarmend. Ik ben haar ontzettend dankbaar al weet ik dat niet altijd zo goed te uiten.... Ik hoop dus maar dat ze het gewoon "weet".

Ik probeer mezelf echt te overhalen om buiten te komen, om zaken te blijven ondernemen en om niet te vervallen in enkel maar "mama zijn". Het was iets dat ik me had voorgenomen voor én tijdens mijn zwangerschap dus ben ik daar nu extra alert voor. Ik vind het te belangrijk en wil niet aan mezelf voorbij gaan. Uiteraard niet tot in het oneinidge en Roxanne zal altijd op de eerste plaats komen. Uiteraard.  Maar een gelukkige mama is dé voorwaarde voor een gelukkig kind. Dus daar zal ik ook sterk over waken. MIjn geluk staat hoe dan ook erg centraal in ons leventje. Ik kan mijn dochter niet gelukkig maken als ik zelf ongelukkig ben, daar ben ik stellig van overtuigd. En het zal in golven gaan en er zullen echt momenten zijn dat ik het allemaal niet meer weet maar dan moet ik proberen om mezelf terug snel op de rails te krijgen. En dat kan ik niet alleen. Ik heb daar vrienden voor nodig. En die moet ik in ere houden en ook voldoende aandacht en liefde schenken. Ik wil niet in mijn cocon kruipen met mijn klein pateeke. Ik wil de wijde wereld in met haar en het geluk blijven vinden.