Dreumes-puberteit?

Roxanne groeit als kool en lijkt iedere dag een beetje te veranderen! Het is echt gek :)
Mevrouwtje begint nu ook hier en daar echte woorden te gebruiken en ze oefent met veel volharding om nieuwe woorden te zeggen. Haar favorieten zijn nu: Kijk -Kijken - Bumba! - Poesje - Mama - Auauauto. Superschatttig! Echt zo leuk om daar getuige van te mogen zijn en om die ontwikkeling te mogen meemaken. Opeens komt er uit dat lief klein mondje echte woorden! Zo ineens. Van de ene moment op de andere... Het is gewoon echt heel wonderlijk. Voel me soms zo een wandelend cliché ;) Maar ik vind het "hebben" van Roxanne zo fantastisch en zo mooi... Ze heeft mijn leven echt helemaal ondersteboven gezet maar ook zoveel mooier en rijker gemaakt. Ik geniet zo van die schaterlach, die knorrende geluidjes, die glinstering in haar ogen, die kapoenerij die er vanaf spat, haar uitgestoken handjes, haar hoofdje begraven in mijn nek,... Het is zo mooi! Er is zoveel liefde. Het ontroerd me soms echt, gewoon naar haar kijken kan al genoeg zijn om een traan weg te pinken. Ik ben zo ontzettend blij met haar!

Maar soms... soms ben ik ook een beetje minder blij met haar ;) Naast dat schattige taaltje en die superknoddige stapjes die zet en dat kleine wiebelkontje dat voor je uit waggelt en die knoddiewoddie knuistjes en die prachtige blauwe kijkers van haar kan ze het ook enorm "uithangen" de laatse 2 weken. Voor het minste beginnen jengelen, doordreunen als ze haar zin niet krijgt, zeer theatraal beginnen wenen als iets niet meteen lukt of als ze iets niet mag, haar op de grond gooien en keihard beginnen wenen... En ik? Ik sta er bij en ik kijk er naar en denk "Dat beloofd... je bent nu  16 maand, normaal is dit pas rond de 2jaar... Maak je borst maar al nat Alice" en probeer ondertussen wat verontschudligende en liefdevolle blikken te werpen naar de mensen in omgeving. Want de kleine trol doet dit niet enkel thuis, neen, ook in het openbaar maakt ze van die scenes. En dan is het wachten tot het overgaat en ze beslist om mee te komen of toch zelf ingrijpen. Geen makkelijke afweging soms want ik wil dit gedrag zeker niet in stand houden en op geen enkele manier wil ik hier "positieve" aandacht aan geven.

Vorige week waren we samen in de GB om nog snel even wat inkopen te doen, de kleine lieve trol dribbelt dat vrolijk rond in de gangen en gaat volop op ontdekking met mij in haar kielzog. Veelal is ze helemaal verrukt als ze in de rayon van de dierenvoeding aankomt want dan zeult ze met blikken hondenvoer en pakjes kattenkorrels rond onder luide kreetjes. (Roxanne is helemaal WILD van beestjes!) die ik dan moet proberen te ontfutselen en terug op zijn plaats te zetten (Haja, geen huisdieren hier).Soms ontsnapt ze ook even en dan moet ik gewoon de oren spitsen en luisteren waar ik haar verwonderde geluidjes vandaarn hoor komen. Ik maak ook van die momenten gebruik om "verboden" voedingswaren in mijn handtas te stoppen zodat ze die niet te zien krijgt. Een zeer verboden product is bananen... Ze is daar echt verzot op En vanaf dat ze ziet wil ze die opeten. Zonder pardon. Nogal een moeilijk fruitje om zo los in de winkel al te laten verorberen dus ik koop dat "in den duik". Zo ook die dag in de GB. Bananen in de handtas, boodschappen in het karretje en Rox ergens rond mij aan het cirkelen, met dé vondst van de dag: Een doosje bio-eitjes met een echte kip erop! Zo fier als een gieter hield ze dat doosje vast (ik was eerder wat ongerust dan blij maar goed dat geheel ter zijde) en ik begon alle boodschappen netjes op de band te leggen. Toen ik dacht dat ze heel erg diep verzonken was in een conversatie met de kip op het eierdoosje waagde ik het om de bananen uit mijn tas te vissen en die op de band te leggen...In een mum van tijd had ze die kromme gele dingen gespot en begon ze heel hard te huilen en wijzen en te krijsen. Gelukkig had ik de eitjes al in veiligheid gebracht toen mevrouwtje besloot zich op de grond te werpen en daar nog harder en nog hartverscheurender te beginnen huilen... En dan sta ik daar met licht blozende kaakjes en een glimlachje rond te lippen hopen op wat begrip. Ik probeer niet op dit gedrag in te gaan en vertel aan Roxanne dat ik weet dat ze heel graag een banaantje wil maar dat mama ze EERST moet betalen en dat ze ze dan een stukje krijgt. Maar nu niet en dat huilen en zich op de grond gooien niet helpt. Ik blijf die boodschap maar herhalen en de trollemie blijft krijsen... Prachtige duo zijn we :D  Tot ik de bananen (en de rest utieraard) heb afgerekend en ik haar stukje kan geven, dan zijn de tranen weg en is ze weer haar lieve schattige zelve. In een vingerknip. V-R-E-S-E-L-I-J-K!
En zo zijn er de afgelopen weken al een aantal scenes geweest waarbij we allebei met rode gezichtjes staan, ik van de "schaamte" en zij van het huilen/kwaadheid. Topmomenten ;) Ik schaam mij uiteraard niet voor dit gedrag, het is een fase waar we door moeten en iedereen weet dat ook maar als het zich voordoet dan voel ik de wangen toch wel gloeien. Het is een heel openlijke beoordeling van de buitenwereld die je dan krijgt. En het komt erop aan om dan rustig te blijven en te handelen zoals ik wil handelen; Met respect voor de gevoelens en wensen van mijn kleine meisje maar ook, en zeker niet minder belangrijk, met respect voor afspraken, regels en het groter kader waarin er gefunctioneerd moet worden.
Ik vind het niet altijd gemakkelijk om te beslissen om toch in te grijpen en haar van de grond te plukken en op de arm te pakken. Want soms is het ook gewoon dat, dat ze "getroost" wil worden omdat ik haar iets heb verboden (neen die knuffel/doos hondenvoer/fles shampoo kriig je niet of  we gaan die kant op in plaats van de kant waar jij met alle geweld naar toe wil of als ik een steentje/kauwgom van op de stoep/ zwerfvuil uit haar knuistje peuter) en ze op dat verbod keihard begint te krijsen en zich op de grond gooit en dan opgepakt en geknuffeld wil worden. Ik maak die beslissing dan maar gewoon op basis van gevoel (zoals ik de meeste van mijn beslissingen maak ;) ) en hoop op het beste.
Maar als er zoiets bestaat als dreumes-puberteit dat zit mijn kleine lieve trol er toch echt middenin! :)