drukke tijden
Ik ben zo moe dat ik er vaak niet meer in slaag om dingen op papier te zetten of hier neer te schrijven. Hoewel ik er wel nood aan heb en ik voel dat het deugd doet om stil te staan bij de dingen en ze even goed te bekijken en te doorvoelen. Aan de ene kant gaat alles heel snel en lijkt het alsof ik mezelf achterna hol maar aan de andere kant voelt het soms alsof de wereld stil staat en ik ter plaatste aan het trappelen ben. Heel vreemd allemaal. En temidden van dat tumult schitterd mijn kleine lieve trol waar ik zo ontzettend veel van houd. Ik amuseer me zo met haar! Wat is ze geweldig :)
Ik ben nog 2 keer op controle geweest ondertussen bij Dr Decleer om mijn eisprong goed op te volgen en zo dus het ideale moment van terugplaatsing te bepalen. Ik was "vergeten" hoe intens het allemaal was die behandeling, gewoon al de bezoekjes aan het ziekenhuis, het puzzelen met de agenda. Bah! IIk heb het gevoel dat het een uitputtingsslag is. Maar dat ik niet anders kan dan doordoen. Als ik mijn droom wil najagen dan zit er niets anders op. Dus bijt ik door en goochel ik met uren en afspraken en opvang voor Roxanne.
Woensdag was mijn eicel al aardig gegroeid en vrijdag moest ik terug op controle. Josefien deed mijn echo en wat bleek? Mijn grootste eicel had de sprong al gewaagd dus ik heb een spontane eisprong gehad. Even sloeg de schrik me om het hart dat dit betekende dat ik een maand moest overslaan. Maar gelukkig bleek dat niet het geval te zijn, oef. Het is gewoon een dagje vroeger TP dan gedacht meer niet. Donderdag (volgende week dus) mag ik opnieuw met de billen bloot, deze keer voor een TP van en emrbyo. Spannend. Heel spannend.
Ik probeer tussendoor ook echt wel te genieten van Roxanne en haar te koesteren en aandacht te geven. Al is het niet altijd eenvoudig want mevrouwtje heeft nogal een sterk karakter en een eigen willetje dat ze graag doordrijft. Maar als ik haar zie lachen of haar armpjes rond mijn nek voel dan ben ik weer helemaal verkocht. Ik heb al veel leuke dingen gedaan met haar de afgelopen tijd, ik heb er nood aan om écht met haar samen te zijn. Samen wandelen in de bourhoyen, naar de speeltuin, gaan zwemmen, ... Hoewel het heel vermoeiend is en ik er soms tegenop zie om te vertrekken is het toch altijd weer geweldig. Ik geniet er zo van om haar door het leven te zien dartelen. Zo vrolijk, zo liefdevol en zo verwonderd. Ik kan me geen leven zonder haar meer voorstellen. Ik ben soms echt ontroerd als ik haar bezig zie of haar hoor schateren. Het is toch iets, die mama-liefde.
Het is soms echt vechten om de dag door te komen, om mijn moed samen te rapen en terug aan de start te verschijnen. Ik voel dat alles heel veel van mij vraagt en dat ik ook nog probeer om een sociaal leven te onderhouden maar ook dat vraagt erg veel energie. Maar anderzijds krijg ik ook energie van die Roxy-love-momentjes en gesprekken met vrienden (meestal).
Er is gewoon geen mentale ruimte op overschot en ik moet heel erg doseren en zoeken naar een evenwicht. En dat is niet altijd zo eenvoudig. Maar wel noodzakelijk :)