een bloemlezing van de gesprekken rond Kobe*

De voorbije weken heb ik al een paar hallucinante gesprekken gehad die mijn hart gewoon ineen deden krimpen maar ook heel veel mooie en liefdevolle momenten mogen delen met vrienden (en vreemden). Gek hoe mensen kunnen reageren of net niet kunnen reageren op de geboorte van Kobe.

In het ziekenhuis ben ik geweldig goed opgevangen en door de vroedvrouwen en de dokter ben ik opnieuw écht mama mogen en kunnen worden. Er was zoveel respect voor mijn gevoelens en mijn noden, prachtig! Ik ben die mensen zo ontzettend dankbaar voor de tijd die ik heb gekregen en dat ik alles op mijn ritme heb mogen doen. Nooit een scheve blik, nooit een zucht of een gebaar die deed vermoeden dat ze mijn gevoelens niet aux serieux namen. Wel heel veel warme aanrakingen, lieve woorden, steunbetuigenissen, fijne stiltes,... En de proficiats! Oh die vond ik zo geweldig!  Geen schroom om over het verdriet te praten, ruimte genoeg voor Kobe en alles wat hij in beweging heeft gebracht. Heel heel mooi.

Maar eenmaal ik de ziekenhuisgangen was uitgewandeld kwam ik de kille wereld terecht en daar ben ik toch wel een paar keer geschrokken van uitspraken of reacties. Ik wou heel graag de begrafenis van Kobe regelen en daar mijn eigen ding wat mee mogen doen. Maar in het ziekenhuis konden ze me niet echt alle antwoorden geven op mijn vragen dus trok ik naar "Het Zuid" waar de adminstratieve diensten verzameld zijn in de hoop daar antwoorden te vinden. Aan de infobalie pikte ik eerst nog een "sterrenlintje" op (dit lint kan je in de sterrenboom hangen en staat symbool voor elk doodgeboren kindje) maar de medewerker daar hoorde het even in Keulen donderen toen ik hem ernaar vroeg en moest er een collega bijhalen. Toen verwees hij me gelukkig moeiteloos door naar de dienst burgezaken "overlijden" en met lood in mijn schoen en mijn hart in mijn keel stapte ik in de lift met mijn nummertje in mijn trillende handen. Even in de wachtzaal zitten tot mijn nummer verscheen en ik naar het betreffende burootje mocht wandelen. Daar deed ik met veel tranen mijn zegje en vuurde ik de vragen af (mag ik hem begraven in zijn mandje, mag er een zerkje/houtschijfje op, waar wordt hij exact begraven, hoe gaat dit alles in zijn werk, tot wie moet ik me wenden als ik er een steentje ofzo op wil plaatsen, ...) Tot overmaat van ramp wist de vrouw achter haar buro te weinig antwoorden op mijn vragen en zat die maar wat bedremmeld naar mij te kijken. En wat loze woorden te prevelen... Eigenlijk kwam het erop neer dat ik zo goed als alles aan de "grafdelver" moest vragen van het kerkhof zelf, die was het best geplaatst om mijn vragen te beantwoorden. En die zou ik daar wel treffen als mijn kindje (hoewel ik Kobe z'n naam al meerdere keren had vermeld bleef ze maar "jouw kindje" zeggen) werd begraven. Toen ik haar vroeg of ze mij kon tonen waar de sterrenweide (zij refereerde naar de foetus-weide en ik bleef halstarrig de sterrenweide zeggen) snelde ze weg om een collega te halen die me dit beter zou kunnen zeggen.
Ik haalde even opgelucht adem en rommelde wat in mijn handtas op zoek naar een zakdoek toen opeens een vrouw naast me opdook. Ik had al gezien dat ze een paar keer mijn richting had uitgekeken toen ik al sniffend mijn verhaal deed en nu stond ze naast me . "Mevrouw, ik ben ook mijn zoontje verloren op 17 weken, het is verschrikkelijk en het doet ontzettend veel pijn maar je komt daar over. Echt waar! Ook al lijkt dat nu niet zo, het wordt echt minder de pijn. En laat je niets wijsmaken! Het is echt jouw kind en nu moet je voor hem vechten. Je mag verdrietig zijn en je mag rouwen, mensen hebben daar allemaal een mening over maar hij was JOUW KINDJE en je hebt dat ontzettend graag gezien. Laat je echt niets wijsmaken! Neem de tijd en de ruimte die je nodig hebt en knok maar voor een mooi afscheid"
Uiteraard was ik helemaal in tranen na zoveel liefde en genegenheid en steun van een complete vreemde maar het deed ook zo ongeloofelijk veel deugd! Wauw! Echt fantastisch. Zoveel dankbaarheid dat ik toen voelde...
De vrouw kwam terug met in haar kielzog een collega die op een plannetje een cirkel tekende waar "mijn baby ongeveer begraven zou worden" en gaf me ook nog eens de boodschap mee dat ik inderdaad best al mijn vragen stel aan de grafdelver. Veel zaken zijn afhankelijk van begraafplaats tot begraafplaats en de medewerkers zijn het best geplaatst om mij te woord te staan.

Beduusd en nog meer gekraagt wandelde ik naar buiten en zocht ik mijn fiets. Zoveel kilheid, onverschilligheid bij zo een groot verlies.. het deed me heel wat. Als verdoofd fietste ik naar huis en trok nog wat laatste foto's van het vogelnestje van Kobe. Ik ging het mandje naar de kraamafdeling brengen en wou toch nog zeker zijn dat alles in orde was. Heel moeilijk om dat mandje in een papieren zak te stoppen en naar het ziekenhuis te fietsen. Ik was zo blij dat het mandje hier in huis was, ik kon er naar kijken, herschikken, aanraken... Maar nu zou ik het dus moeten lossen. Ik had afgesproken dat ik niet naar het mortuarium zou gaan maar naar de verlosafdeling. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om naar het mortuarium te gaan... Dat was 36 bruggen te ver voor mij.  De wandeling door de veel te lange gang naar de kraamafdeling deed mijn hart nog meer ineenkrimpen en eenmaal boven drukte ik met bevende vinger op de bel. Een lieve verpleegster liet me binnen en ik deed kort mijn verhaal en ze was vol lof over het vogelnestje. Superlief! Ik voelde weer ontzettend veel begrip en oprecht medeleven. Ook hier trachtte ik opnieuw wat informatie te sprokkelen en ze was zo lief om naar het mortuarium te bellen om mijn vragen te laten beantwoorden. Mijn hart kreeg het nog maar eens hard te verduren...
Op de vraag of ik Kobe in zijn eigen mandje mocht begraven, dus dat hij zo in de grond zou worden geplaatst of dat er nog een kistje rond kwam (wat ik liever niet had) antwoordde de vrouw aan de andere kant van de lijn dat het gebruikelijk was om het kindje in een wit kartonnen doosje te leggen. Dus dat het waarschijnlijk zo zou zijn dat het vogelnestje in een kartonnen doos zou worden geplaatst en dat die doos dan zou begraven worden. EEN KARTONNEN DOOS! MIjn kindje, mijn lieve mooie zoon zou begraven worden in een KARTONNEN DOOS! Mokerslag!
Op de vraag of ik eventueel een zerkje, een houten schijf, een steen mocht plaatsen op het grafje van Kobe kreegt ik te horen dat ze dit ten zeerste betwijfelde omdat het kindje nog maar 17.5w oud was dus wettelijk niet echt bestond.Het zal gewoon een houten plaatje zijn met een nummertje. EEN HOUTEN PLAATJE MET EEN NUMMERTJE OP????  Daar ging mijn hart nog meer aan stukken. Ik had alle moeite van de wereld om mezelf een beetje bij elkaar te houden en niet ter plekke in te storten. "Ik had begrepen dat u het niet zag zitten om tot hier te komen, in het mortuarium, ik veronderstel dan ook dat u aan de begraafplaats zal wachten dinsdag en niet achter de lijkwagen aan zal rijden als hij vertrekt vanuit het ziekenhuis?" Neen, inderdaad... ik heb niet de behoefte om in een auto te zitten die in een tergend traag tempo de weg aflegt naar het kerkhof met daarin mijn kindje... neen dank u. (Uiteraard heb ik dat niet zo gezegd maar ik heb het wel gedacht!)
Ten slotte gaf deze dame nog mee dat ik eventuele vragen beter aan de grafdelver zou stellen want die zou toch meer op hoogte moeten zijn van alles. Het woord grafdelver vind ik al vreselijk en zeker als het om het grafje gaat van mijn mooie zoontje.Maar goed. Ik bedankte de lieve verpleegster nog eens uitgebreid en deed een poging om de lange gang door te wandelen maar ik had de indruk dat ik meer aan het strompelen was dan wat anders. Ik was zo murw geslagen van al de pijnlijke woorden en de desinteresse van de ambtenaar en de medewerkster van het mortuarium. Wow.. helemaal kapot was ik.

In de centrale gang loop ik dan pardoes mijn nicht B. tegen het lijf die ik dan huilend in de armen val en zij weet zich totaal geen houdin te geven. Aan telefoon een paar dagen eerder was ik heel rustig geweest en heel rationeel en nu stond ik daar te snikken in haar armen. Het was zo overweldigend voor haar dat ze zich geen houding wist te geven (had ik de indruk) dus herpakte ik me snel en probeerde terug rustig een gesprek te voeren. Ze bleek op kraambezoek te komen bij een collega en dat nieuws werd met veel omzichtigeid en schroom gebracht terwijl ik oprecht gelukkig ben voor die vrouw dat ze wel een prachitge zoon in haar armen kan sluiten. Ik voel geen rancune of afgunst jegens vrouwen die wel een gezonde prachtige blozende baby op de wereld mogen zetten. Neen, ik voel intens geluk en blijdschap voor hen. Absoluut

Eenmaal terug op mijn fiets peddelde ik naar huis om wat te bekomen van alle emoties en kracht te verzamelen om Rox op te halen bij de oma en daar ook nog even een goed-nieuws-show te gaan brengen. Zo ontzettend vermoeiend. Vreselijk!
Ik had echt het gevoel geen greintje energie meer te hebben en het enige dat ik wou doen was in mijn bed kruipen, het dekbed over mijn hoofd trekken en verdwijnen. Even helemaal weg van de wereld. MIjn coconnetje, mijn veilige plekje. Het gemis van een partner kwam ook nu weer op scherp te staan. Ik had zo hard nood aan een knuffel, aan een lieve kus en een eeuwigdurende omhelzing. Iemand die er is, die mee het gevecht aangaat en mee de rauwe realiteit trotseert. Maar ik kwam thuis in een leeg huis...

Dinsdagochtend had ik Rox afgezet in de creche en fietste ik door naar de bloemenwinkel om nog een mooi boeketje te kopen en een grafstukje. De bloemenwinkle die ik in gedachten had opende de deuren pas om 12u dus moest ik mij toevlucht nemen tot google om een bloemenwinkel te vinden die open was. Gelukkig was erop 8 minuutjes fietsen eentje en ik trapte er met goede moed heen. Ik had buiten al even een blik geworpen op de bloemstukjes die er stonden en mijn oog laten valen op en soort van "ei" met vetplantjes/rotsplantjes en stapte de winkel binnen. De winkeldame gunde mij geen blik en ik stond wat te draaien op een tegel tot ze me eindelijk aansprak. "Ik ben op zoek naar een bloemstukje voor op een grafje..." zei ik en de vrouw troonde me mee naar buiten om inderdaad de vetplantjes te tonen. "En ik had ook nog graag een boeketje gehad, niet te veel, niet te bombastisch het is voor een doodgeboren kindje" De dame stelde een paar witte roosjes voor en liet me dan rustig mijn graf-plantje kiezen. Eenmaal aan te toonbank vond de volgende conversatie plaats:
WD: En wat het kindje voldragen?
IK: Euh neen, helaas is het geboren op 17w5d
WD: Oh dan... dat is nog cava he dan. Das dan nog niet echt een kindje he
IK: *krak zei mijn hart volledig* Tgoh, tis toch een hel groot verlies voor de ouders en het blijft toch hun kindje
WD: Ja dat wel maar toch als het voldragen is dan is het toch nog veel erger he
Ik wend mijn hoofd en murmel iets binnensmonds en begin een kaartje voor aan het grafstukje te hangen uit te zoeken.
Ik kies voor een heel mooi kaartje met "Welkom klein wonder" op en geef dit aan de winkeldame die me prompt verbaasd aankijkt en zeg "Euh u kiest wel een kaartje op met welkom... dat is toch een beetje vreemd niet in deze situatie?" en ik zeg "maar hij was ook ontzettend welkom, dat kleine mannetje dus ik vind het wel gepast" En nu was het de winkeldame haar beurt om iets binnensmond te murmelen en zich weg te draaien.
Van een afschuwelijke en ongemakkelijk situatie gesproken... Ik kon het niet aan om te zeggen dat het mijn eigen kindje was die doodgeboren was waarvoor ik een bloempje kwam kopen. Ik voelde dat die vrouw en ik zo hard niet matchen met elkaar dat ik de kaart trok van de 3e partij. Gelukkig maar!  Maar wat deden die uitspraken pijn... mijn hart lag al in diggelen maar nu was er nog meer in getrapt. Nog meer splinters, nog meer stukjes om samen te rapen.

Dinsdagmiddag stond ik dan om 13u40 aan de ingang van de begraafplaats en trof ik daar gelukkig de grafdelver aan die heel vriendelijk en heel begripvol was voor de vele vragen die ik had en hij kon zo wat alles meteen antwoord geven. Met een neergeslagen blik en erg veel medeleven in zijn stem overhandigde hij me het kaartje van het perceelnummer waar Kobe begraven en zie me dat hij helaas de naam niet had doorgekregen van mijn kindje en dat hij dus noodgedwongen "foetus" had moeten noteren zowel op het kaartje als op het tijdelijke naamplaatje dat op zijn grafje kwam te staan. Die boodschap deed heel veel pijn maar werd heel sereen en heel respectvol gebracht dat ik niet anders kon dan begripvol reageren. Vreselijk wel om afscheid te moeten nemen van je zoon en op zijn grafje staat een plaatje met een nummer en de "naam" foetus...

Het was een constante evenwichtsoefening om niet volledig overspoeld te geraken door alle emoties en de pijn. Heel vermoeiden die dagen rond de begrafenis van Kobe. Ik ben ook niet hele tactvol (allesbehalve soms) maar de gesprekken die ik hier heb gevoerd waren echt vreselijk pijnlijk. En sommige waren hartverwarmend en deden zo ontzettend veel deugd. Vrienden die me vasthielden op het juiste moment, die niet bang zijn om te vragen hoe het gaat, die niet  terugdeinzen als er tranen vloeien, die Kobe met veel liefde hebben ontvangen. Ik ben heel dankbaar voor de vele mooie momenten die ik al heb mogen meemaken. Ze helpen om terug een beetje dichter bij mezelf te komen.  Maar het is nog een lange en harde weg en het doet zo een pijn om te beseffen dat mijn Kobe er niet meer is en ook nooit zal komen.