Een confrontatie bij de kapper...

Gisteren ben ik eindelijk nog eens bij de kapper geraakt, hoera!
Omdat het met zo een kleine trol niet eenvoudig is om op je gemakje in een kappersstoel te zitten had ik afgesproken met een vriendin die ik met een tas soep en mijn dochter had gedropt in een gezellig bistrootje. Zodat ik op mijn gemakje mijn haar kon laten knippen en ik er terug wat mee kon aanvangen. De laatste weken was geen enkele wax of spray sterk genoeg om er enig model in te krijgen. Tot grote ergernis van mij iedere ochtend maar dat is nu terug verleden tijd!  Ik maak me ook altijd even heel snel op in de ochtend: Dagrceme, een concealer onder de ogen, wat groene stick voor de rode plekken en daarboven dan een gekleurde dagcreme en als finishing touch nog een likje masacara. Maar dat was met gisteren niet gelukt en dus zat ik daar oog-in-oog met de niet opgekalefaterde zelf en ik schrok wel even. Ik zag een donkere waas onder mijn ogen en ondanks verwoedde pogingen kreeg ik deze niet weg...Opeens begon het mij  te dagen: Wallen! Het zijn gewoon wallen die donkere kringen onder mijn ogen!
Ik heb dus echt heel duidelijk een slaaptekort; wallen, een snotvalling, een knoert van een koorstblaas,...  En zo een halfuur voor de spiegel is echt geen opkikker voor mijn zelfvertrouwen. Ik zie er echt niet goed uit. Ik voel me ook niet zo geweldig en das ook af te lezen van mijn gezicht. Das zo ontzettend jammer! Ik doe mijn best wel om wat fatsoenlijk voor de dag te komen maar het is toch elke dag meer en meer een uitdaging. Ik houd ook meer dan goed voor me is piezema-dagjes, vettige-brol-middagmalen,thuis-zit-dagen,... De tijd met Roxanne is zo schaars geworden dat ik er ten volle van wil genieten maar daar slaag ik dan ook niet zo goed in omdat er zoveel andere taakjes op mij liggen te wachten (was, strijk, opruimwerk, keuken inrichten, boodshappen, koken, ...) die ik ook maar half-en-half doe. Ik ben het evenwicht echt even volledig kwijt.

Af en toe vrees ik dat elke dag een beetje achteruit hobbel in plaats van vooruit. Ik ben heel emotioneel en snel over mijn toeren. Ben in sé ook niet zo gelukkig... De combinatie werk-gezin valt met echt heel heel zwaar en het hele geregel en gedoe vraagt bijzonder veel van mij. Ik heb nacht vandaag en ben al de hele dag opgedraaid en zenuwachtig omdat ik haar naar de Mutti moet brengen en moet gaan werken. Het liefst van al zou ik gewoon thuis bij haar zijn. Zoals een mama dat betaamt. Ik wil die niet moeten wegbrengen, ik wil er zelf voor zorgen!
Ik zie het steeds minder zitten om mijn werkrooster te werken. Als ik een blik op mijn agenda werp dan krimpt mijn hart gewoon ineen. Had er gisteren ook een openhartig gesprek over met een vriendin. Nog voor de start van het werken was ik er al veel te veel mee bezig. December was echt een rotmaand en het werk nam heel veel mentale ruimte in beslag. De vrees dat het niet zou lukken, de zotte race waar ik terug in zou stappen,... Het voelde al niet goed nog voor ik effectief gestart was. En nu moet ik alles zien rond te krijgen en het is zo een gedoe. Ik word er moe van. En droef. Het schuurt langs alle kanten.
Het is ook knokken voor een werkbaar uurrooster, ik werk nu voltijds maar het zijn zogenaamd "Buffer-uren" dus dat betekend dat ik geen echt vast rooster heb (min of meer wel) maar dat ik ook een heel stuk ADV-dagen moet opvullen en die leggen collega's graag op een dag die hen goed uitkomt. Wat begrijpelijk is maar ik kan niet alles meer doen en ben ook heel sterk aan het waken over een evenwicht tussen werk en privé. Voor de komst van de kleine trol maakte het me niet zo heel veel uit welke diensten ik moest werken, ik kreeg het wel rond in de agenda en zag mijn vrienden nog genoeg. Dan werktte ik vaak een extra 14-22u, het maakte me niet uit. Nu is dat echt een opgave en zie ik er steevast heel erg tegenop.
Het is ook zo dat elke "gunst" die ik nu vraag, elke opvangvraag die ik nu inzet is puur functioneel, het is om te kunnen werken. En als ik dan eens een avondje weg wil of iets voor mezelf wil doen dan is dat niet zo eenvoudig meer. Enerzijds omdat ik de kleine trol dan WEER weg moet doen en dus minder tijd met haar kan spenderen, anderzijds omdat ik dan WEER beroep moet doen op het netwerk en ik deze mensen ook niet teveel wil belasten. Het is echt dansn op een slap koord... De beslissing om ander werk te zoeken heeft wel wat rust met zich meegebracht. Ik weet nu dat er een einde komt aan dit cirucs binnen afzienbare tijd. En dat ik het ook zelf in de hand heb. Iedereen zegt altijd maar dat ik niet overhaast mag beslissen en dat ik mijn structuur nog moet zien te vinden... maar het is fundamenteel ook fout. Ik ben een jaar weggeweest van op mijn werk maar het lijkt wel of het slechts een dagje was. De bewoners zijn geen spat verander, de zorg is enkel toegenomen en daar heb ik geen zin in . Ik ben een begeleidster, geen verzorgende! ik doe mijn job ook niet zo graag meer. Het is heel confronterend om na een jaar terug te komen en te merken dat er echt niets niet niets is veranderd! Dat die bewoners gewoon nog altijd voortkabbelen en ook wij als begeleiders genoegen nemen met dat kabbelen. Ik kan daar geen genoegen -meer- mee nemen... Het is tijd voor een nieuwe horizon. Voor een nieuwe leuke job :)
Eentje waarin we balans werk-gezin beter kan gerespecteerd en gerealiseerd worden.
De queeste kan beginnen...