EEN LUXE-PROBLEEM... MAAR WEL NOG STEEDS EEN PROBLEEM

Ik heb er een vreselijke nacht opzitten! Echt amper geslapen, veel liggen woelen, draaien en keren. En neen, niet omdat dochterlief nachtelijke hongertjes had (of toch niet meer dan anders) maar omdat ik geen innerlijke rust vond. Ik was helemaal opgedraaid, echt over mijn toeren gisteren. Het was een drukke dag geweest met een "verplicht" bezoekje aan de oudster meter en dat had me echt compleet leeggezogen. En tegelijk ook zo vreselijk onrustig gemaakt.
Waar ik het zo lastig mee had was de onuitgesproken verwachting die leeft bij de tantes om nauw betrokken zijn op het leventje van Roxanne maar daar zelf weinig echt inspanning voor willen leveren. (Ik stel het nu wel wat cru maar het is moeilijk om het goed te kunnen vastpakken)
Maar een heel concreet voorbeeld: Meter Coco belt mij de zondag op om te vragen hoe het is met het kindje en of ik niet langskom. Ik was op weg naar Utrecht voor een relaxt dagje uit dus dat ging niet. Maar woensdag (gisteren dus) was ze wel thuis, dan was ik meer dan welkom. Ik stemde toe met deze afspraak zonder een blik in mijn agenda te werpen wat ik niet had mogen doen maar allé kom. Maandag en dinsdag waren erg drukke dagen met verschillende afspraken en dingen die ik moest geregeld krijgen. Ik kampeerde ook een hele namiddag in de IKEA om mijn keuken te bestellen en had echt het gevoel dat de dagen "in a blink of an eye" voorbij vlogen, echt alsof een dag gaan 24u meer heeft! Op die bewuste woensdag blijkt een vriendin uit Brussel in Gent te vertoeven en die wil ook graag een tasje koffe met ons drinken dus ik maak nog een pitstop voor een heerlijke koffie en een toffe babbel. De locatie kies ik zorgvuldig uit zodat ik vlotjes op de bus kan stappen naar De Pinte.  Zo gezegd zo gedaan, ik had gepland om slechts een uurtje ofzo langs te gaan bij de Tantes want s'avonds verwachtte ik nog een vriend die mijn trolletje nog es wou bewonderen. Het was een drukke dag maar ik had het goed gepland en het was haalbaar.
Maar...Dat was buiten de tantes gerekend. 3u heb ik daar gesleten! 3u!!!!! En het was alsof ik helemaal was verdwenen, alles stond in het teken van Roxanne. Het lukte me niet om het gesprek op iets anders te brengen; laat staan om mijn dochter zelfs maar even vast te houden of richtlijnen te geven. Trotse meter Coco wandelde fier achter de kinderwagen naar haar zus die wat verderop in de straat woont, daar een tas koffie gedronken en Roxanne tsjokte gelukzalig aan een flesje. Ik begon aan te geven dat ik bijna ging vertrekken want het was toch wl een hele onderneming met de bus en de tram en met zo een klein bolleke... Maar dat viel in dovemansoren. Coco wou graag nog even langs het bejaardentehuis passeren waar Tanteke was (om een of andere reden had die niet gewacht tot ik kwam opdagen...) dus wij hup ook nog eens langs daar. De trotse meter was alweer aan de haal gegaan met Roxanne en de kinderkoets. En verkondigde tegen iedereen die het horen wilde dat zij Meter was. Van de mama werd niet gesproken... Ook in het rusthuis zelf kwam ik niet aan bod en zag de kinderkoets de cafetarie doorzweven. Al die oude menskes die boven Roxanne hingen en haar bewonderden; Coco die straalde, Tanteke die wat beduusd op haar stoel bleef zitten, iedereen die Coco veel geluk wenstte... En ik, ik stond er bij en keek ernaar.Ik vermoed zelfs dat niet niemand wist dat ik de mama was. En hé, laten we eerlijk zijn, zonder mij was die kleine meid er niet he.  Enkele pogingen om af te ronden of om Roxanne wat te beschermen voor al die indrukkken draaiden op niets uit. Ik leek echt onzichtbaar. En ik gun het Coco ontzettend maar ze is nog zoooo klein mijn trolleke! En dan al zo... sja...Het was een heel vermoeiend uitstapje dat me tonnen energie heeft gekost maar waar ik zelf helemaal niks aan heb gehad.

Het zegt niets he, dit verhaaltje hierboven. Maar het is voor mijn erg betekenisvol. Ik had/heb het gevoel opeens wat "publiek bezit" geworden te zijn waar heel van verwacht wordt. Zaken waar ik op dit moment niet wil of niet kan aan voldoen. Iedereen wil zo graag Roxanne zien en afspreken en leuke dingen ondernemen. En ik ook, uiteraard, maar het is soms zo ontzettend uitputtend! Echt... het is zo een ommezwaai dat zelfs de simpelste zaken af en toe een opgave lijken, zoals een bus nemen bijvoorbeeld. Het gebroken nachten beginnen ook hun tol wel wat te eisen waardoor ik nogal snel over mijn theewater kan zijn. En ik vind het lastig als ik opeens opga in het decor. Roxanne mag gerust het middelpunt van de aandacht zijn en ik vind het heerlijk om mijn geliefde familie en vrienden haar te zien omringen met tonnen liefde en warmte maar "ik" ben er ook nog steeds. Ik heb ook nog altijd een leven en vanalles te vertellen en er is meer dan enkel mijn lief klein trolleke. Want wees eerlijk,meer dan huilen, pampers vullen en slapen doet die op dit moment niet. Oja, en ontzettend schattig te wezen uiteraard! Maar het is niet dat ik daar uren over kan vertellen of dat het meisje al een heel erg boeiend leven heeft.
Ik weet het, het klinkt allemaal een beetje stom maar tis echt vervelend om opeens compleet te verdwijnen als er een baby is!  Ik waak er bij mijn vrienden sterk over dat ik het even over Roxanne heb en alles wat daarbij komt kijken maar dan heel bewust overschakel op andere onderwerpen en ook  voldoende aandacht heb voor hen en hun verhalen. Zodat mijn leven zich niet alleen maar rond Roxanne afspeelt. Ja, ze is ontzettend belangrijk en ze neemt ongeloofelijk veel ruimte in beslag in mijn hoofd, mijn hart en in mijn leven maar er zijn nog steeds tal van andere zaken die ook nog deel uitmaken van mijn leven en van wie ik ben. Ik ben niet opeens herleid tot "enkel mama" maar er is gewoon een extra laagje toegevoegd. Bovenop al die andere leuke, boeiend, vervelende, gekke laagjes! Maar de vrouw die ik was voor de komst van Roxanne is er nog steeds =) Alleen is die vrouw nu nog een pak gelukkiger dan voorheen! Ik geniet zo van die kleine lieve meid... Ik vind het geweldig om haar mama te mogen zijn! Maar ik wil niet enkel als "mama" gezien worden. Of helemaal niet meer gezien worden!

Ik hoop maar dat het een fase is en dat het snel over gaat zodat de gesprekken terug over iets anders kunnen gaan dan over mijn kleine trol en haar aanwezigheid "normaal" wordt en geen atractie op zichzelf ;) Maar de liefde, warmte, aandacht en bewondering mogen wel blijven *haha*