Een moederhart is gauw gevuld (en haar ogen ook ;) )

Als ik zo naar mijn dochtertje kijk dan kan er een gevoel van intens geluk mij helemaal vervullen. Ik vind het geweldig om haar te zien liggen in haar park, in mijn armen, in de kinderkoets, in haar wippertje... En ik kan er nog meer van genieten als ik haar in de armen zie van mensen die me nauw aan het hart liggen. Dan is de liefde nog zichtbaarder en wordt ze bij mij haast tastbaar. Het is overweldigend om de liefde die voor dat kleine trolletje gevoeld wordt te mogen zien en te mogen ervaren.   Ze is zo wonderlijk mooi!
Ik vind het fantastisch om haar mama te mogen zijn en getuige te mogen zijn van haar ontwikkeling. Ik ben zo benieuwd om haar te leren kennen, om haar echt te ontmoeten. Nieuwsgierig naar wie ze is en wat ze allemaal in haar mars heeft. Het is een totaal nieuw leventje, een onbeschreven blad waar ik verantwoordelijk voor ben. Het is mijn taak om er iets ontzettend moois van te maken. Om eruit te halen wat er in zit en te genieten van al het moois dat Roxanne te bieden heeft. Ik kan niet wachten om deze wonderlijke reis met haar aan te vatten. Wat een avontuur zal dit zijn!

Pas nu ik zelf ook echt mama ben geworden begrijp ik de vriendinnen die al kinderen hebben pas echt. Ik betrap mezelf er ook op dat ik met tranen in de ogen toekijk hoe Roxanne voor de eerste keer als ze op haar buikje ligt haar hoofdje opheft. Of hoe enthousiast ik ben als ze opeens gefascineerd naar haar mobiel kijkt (die ze tot voor kort compleet negeerde). Of hoe heerlijk ik het vind om te merken dat ze je echt volgt met haar oogjes. Iedere ontwikkeling vind ik gewoon GEWELDIG!  Tot voor de komst van Roxanne begreep ik het oeverloze gezwijmel niet van zo goed van mijn vriendinnen over hun kindje."Wauw, je zoontje kan zijn hoofdje zelfstandig rechtop houden... Ik doe dat al 30 jaar! Zo wereldschokkend is het toch niet?" was een van de gedachten die toen door mijn hoofd kon schieten. Ik kon niet zo goed vatten wat het was om je kindje te zien evolueren en nieuwe zaken te ontdekken. In mijn ogen waren dat minimieme, haast verwaarloosbare ontwikkelingen. De eerste woordjes, leren kruipen, leren stappen,... Ja dat zijn dingen die ik het vermelden waard vond en waar ik ook oprecht enthousiast over kon zijn. Maar al die andere mini-mijlpalen konden me niet meteen boeien. Tot nu dus =) ! Opeens ben ik ook veranderd in een supertrotste mama die tot tranen toe beroerd is om ieder ding dat haar dochtertje doet... Een nieuw kantje van mezelf dat ik nog niet had mogen leren kennen. Het hoort er allemaal bij denk ik dan =)

Ik kan nog altijd niet zo goed geloven dat ik dat echt "gemaakt" heb. Dat het kleine mensje dat daar nu gelukzalig ligt te slapen echt uit mijn lichaam is gekomen. Rationeel weet ik dat het wel uiteraard, het is pure biologie (en een tikkeltje magie en ok eerlijk is eerlijk een brok medische ingrepen) en het is al milljoenen keren voor mij gedaan maar nu ik het zelf heb ondergaan, nu ik Roxanne heb zien groeien van een stipje, een wit vlekje in een grote grijs-zwarte massa naar een echt mensje is het bijna onwerkelijk. Ik heb moeite om te geloven dat het echt gelukt is, dat ik echt een kindje heb.Dat mijn lichaam daar toe in staat is geweest om van zo goed als niets zoiets moois te maken. Ik ben zo trots op mezelf en op mijn lijfje. Het is gewoon echt gelukt!
Die 8-celletjes die uit het reageerbuisje zijn gehaald en ingepland op 8 december liggen nu heerljk zoet te slapen in het park dat op 2m van mij verwijderd staat. Ik hoor Roxanne schattig ronken en af en toe beweegt er een handje of een voetje maar ze is diep in dromenland. En ik hoop dat ze al haar dromen kan waarmaken... Mijn kleine schattenbol, ik beloof je dat ik er alles aan zal doen om gelukkig te blijven en jou ook gelukkig te maken! Want dat verdien! Wat zie ik je graag... wat zie ik je ontzettend graag!