een onverwachts verdriet/gemis...

De tranen prikken al achter mijn ogen als ik er nog maar aan denk om hierover een stukje te schrijven. Het is een verdriet dat ik niet goed heb weten in te schatten. En eentje dat mij nu te pas en te onpas kan overvallen. Het is een erg onverwachts gemis. En dat zorgt er ook voor dat ik het lastig vind om erover te praten want ik heb de tijd nog niet genomen om het vast te pakken, om het te onderzoeken en om het betekenis te geven voor mezelf. Maar ik "mis" mijn papa. En ik zet heel bewust de "mis" tussen aanhalingstekens want het is niet echt een gemis, het is eerder een vreemd gevoel. Een "verdorie zo jammer dat hij dit niet meer heeft mogen/kunnen meemaken-gevoel" en het doet me meer wankelen dan ik had gedacht.
De mokerslag kwam er op het moment dat ik bij een vriendin was om haar even te helpen bij haar verhuis. Samen met Roxanne was ik op bezoek gegaan en ik had versgebakken pannenkoeken meegebracht. Een van haar vrienden, een iets oudere man (allé ik denk begin de 50 ;-) ) was daar ook lustig aan het werk.En hij kwam ook even naar mijn kersverse dochter kijken (Roxanne was toen exact 6 dagen oud) en toen hij haar naam hoorde sprak hij dat op een heel "oude-rocker-manier" uit, met zo een snedige stem en een kwinkslag van het hoofd... En opeens hoorde ik mijn vader! Het was de reactie die ook hij zou geven toen hij haar naam zou horen. Het bracht me echt even volledig van slag. En opeens was het daar, een golf van verdriet.  Ik heb het weggeslikt, weggeduwd met man en macht. Ik wou dan en daar niet in elkaar zakken. Maar het was toen dat ik besefte hoe aanwezig de pijn nog is en hoe groot de wonde.

De komst van Roxanne is daar op een haast onlosmakelijke manier verbonden met zijn overlijden... Het is best overweldigend op dit moment. Op donderdag 8 december heb ik de terugplaatsing gehad van de cytoblast die uiteindelijk tot Roxanne zou uitgroeien. Vrijdag 9 december was ik terug in het Jan Palfijn om de opname van mijn vader te regelen in de paliatieve eenheid. Zondag 11 december werd ik terug op het 8e verwacht voor een controle van mijn bloed om te kijken of mijn hormonen goed bleven en ben ik NIET langs gegaan bij de papa omdat ik die 2 zaken strikt gescheiden wou houden. En op maandag 12 december kreeg ik omstreeks 9u30 telefoon van de paliatieve eenheid om te melden dat mijn papa zou overlijden die dag. Dus stond ik daar terug om een paar slopende maar hartverwarmende uren later definitief afscheid te nemen van mijn vader. Ik heb hem niet meer gesproken, hij is niet meer bij bewustzijn geweest... Heb hem wel verteld dat hij voor 0,001´% Opa was omdat ik bezig was met de behandeling. (Hier wist hij helemaal niks vanaf) maar ik heb geen idee of hij het nog effectief gehoord heeft. Het was wel belangrijk voor mij om dat te kunnen vertellen aan hem. Ook al voelde het erg vreemd om het hem zo te moeten vertellen, zonder enige reactie teurg te krijgen. Wie had ooit kunnen denken dat het ook effectief zou lukken? Net dan... net in die week? Na al die pogingen lukt het EINDELIJK in de week dat mijn papa komt te overlijden. Die week na zijn overlijden is echt in een waas aan mij voorbijgegaan, ik bracht op haast automatische piloot de vuile utrogestan-bollen in op de gezette tijden maar een zwangerschap was op dat moment niet echt prioriteit nummer 1 in mijn hoofd... in tegendeel zelfs! Het geloof dat het deze keer zou lukken was ontzettend ver te zoeken. Op  zaterdag 17 december zat ik tjokvol van de hormonen dan in de kerk van De Pinte om voor de laatste keer afscheid te nemen en dronk ik ter ere van mijn papa een slechte pint (Romy Pils dan nog!) met een klein schuldgevoel want ja... ik had wel een terugplaatsing gehad. Om dan op dinsdag 20 december met stijgend ongeloof en een nog grote verbazing te blijven staren naar de plastic staafje waar ik al 6 keer niks nadda noppes op had zien verschijnen en waar nu zowaar 2 streepjes op stonden! ZWANGER! Ik was zwanger!!!!
Verdriet en opperste geluk hebben nog nooit zo dicht bij elkaar gelegen...
(In een notedop nog even samengevat hoe die week er heeft uitgezien)

Ik heb nooit echt de tijd gemaakt/gevonden/gehad om lang stil te staan bij het verdriet rond mijn papa. De angst om dit vruchtje kwijt te raken overheerste de eerste ellendig lang durende 12 weken,iedere echo ging ik ik met een bang hart tegemoet. Het verdriet van een miskraam kon ik er dan echt wel niet meer bijhebben. Ik hield mezelf met heel veel moeite samen en het mag een wonder heten dat ik niet in elkaar ben gezakt, want het was wel heel intens allemaal. Ik wist dat deze zwangershap niet fout mocht gaan of dat de gevolgen voor mij persoonlijk wel groot zouden zijn. Ik was op, ik was leeg en ik was bang. Deze zwangerschap MOEST gewoon goed gaan! Ik had het echt nodig. Eenmaal ik die magische 12-weken grens bereikt had kon ik al iets opgeluchter ademhalen (Eind Februari '1)
Maar het appertement van de papa moest dan ook nog leeggehaald worden.En omdat ik dan al thuis zat van mijn werk kwam dit er onherroepelijk bovenop. Bijna zonder emotie toe te kunnen laten heb ik daar bergen werk verzet samen met de zus. Zijn kasten leeggehaald, zijn kledij opgeborgen, zijn spullen gesorteerd...Zijn leven ingepakt in dozen. Zijn bestaan weggeveegd. Meubeltjes naar de kringloopwinkel gebracht. Appartement helemaal gepoetst en uiteindelijk de deur dichtgetrokken. Alsof hij er nooit geweest was. Een leven kan je dus zomaar uitwissen... En ondertussen was ik bezig met een nieuw leventje te maken,diep vanbnnen in mijn buik....

Maar ook de mama maakte een grote oversteek en verliet haar huis in De Pinte om in en leuk appartement in Gent te komen wonen. Door haar gezondheidsproblemen was ze niet in staat om deze verhuis zelf in handen te nemen dus moest ik me hier ook op storten. Deze keer was het mijn eigen leven dat ik in dozen de deur zag uitgaan. Een heel vreemde gewaarwording want het was alsof dat iemand anders was, een andere Alice die daar in dat huis ooit gewoond had. Het was een mengeling van verwondering en nostalgie dat zich meester van mij maakte in die dagen. Wat ben ik ontzettend veranderd! Het was ook wel leuk om mijn eigen baby- en kinderspullen tegen te komen. Sommige dingen heb ik bewust "gered" van een nieuw leven in de kringloopwinkel en staan hier nu in de kamer van Roxanne. Ook boekjes zijn boven water gekomen en ik vind het super dat ik binnenkort de boekjes waar ik zelf uren in rondgedwaald heb kan voorlezen aan mijn eigen kleine pateeke. 

Eenmaal de mama geinstalleerd was in haar nieuw stekje (april '17) moest ik dringnd beginnen met mijn eigen huis want dat was nog helemaal niet baby-proof en ik moest ook daar nog bergen werk verzetten! Opnieuw brak een stresserende en emotionele periode aan waarin ik op korte tijd erg veel zaken rond moest zien te krijgen. Ik pakte heel mijn hebben en houden in in verhuisdozen en plantte deze neer in het tuinhuis. In de logeerkamer boven maakte ik provisoir een living/keukentje om in te leven tijdens de verbouwingen. Deze gingen van start 30 mei 2017 en duurde om en bij de 6 weken... Dus half juli was mijn huisje al iets meer bewoonbaar en zowaar geplakt! Lieve vriendjes zijn komen helpen om het enigzsins bewoonbaar te maken begin augustus. Op dat moment sta ik op 4 weken van mijn bevalling en heb ik nog steeds geen moment rust of tijd gehad om adem te halen. Fysiek eist de zwangerschap steeds meer zijn tol en emotioneel ben ik een beetje uitgeput. 

En dan... dan is Roxanne er! Een levensveranderende gebeurtenis. En ik, ik heb niet de tijd gehad om stil te staan bij andere ingrijpende gebeurtenissen. Al die tijd heb ik maar doorgedaan, Vond ik de pauzeknop niet. Ik keek zou ontzettend uit naar de komst van mijn kindje, dat nam alle nog beschikbare mentale ruimte in beslag (en dat was niet zo heel veel meer naast alle andere beslommeringen) dat ik het verdriet gewoon aan de kant heb geschoven. En nu alles min of meer op zijn plooien valt komt dat keihard op de proppen. Het kan me echt overspoelen. En ik weet niet goed hoe er mee om te gaan..  Hoe hier woorden aan te geven. Ik wil de 2 zaken niet al te veel met elkaar verweven maar ergens zijn ze dat wel. Het is zo nauw op elkaar betrokken dat het bijna onmogelijk is om dit 2 levensverandere gebeurtenissen los van elkaar te zien.
Ik had Roxanne zo graag voorgesteld aan haar Opa. Ik had zo graag zijn reactie gehoord op mijn grote aankondiging. Zou hij het goedkeuren?Zou  hij trots op me zijn? Zou hij blij zijn? Zou hij fier zijn op zijn "Biekske" en op zijn kleindochter? Ik had hem zo graag met hem in zijn handen gezien.De schittering in zijn ogen...  Het doet me echt pijn dat hij er niet meer is om dit allemaal mee te maken. En te weten dat ik zo dichtbij was... Dat wij er zo dichtbij waren. HIj had het einde van mijn zwangershap zeker niet gehaald, zijn lichaam was op en hij was moegestreden. Maar ik had hem eigenlijk zo graag verteld dat ik zwanger was. Gewoon om zijn goedkeuring ergens te krijgen. NIet dat ik dat echt nodig heb maar nu blijft het zo wat gissen naar hoe hij zou gereageerd hebben. Het blijft een vraag die ik nooit zal kunnen beantwoorden.

Het was ook anders geweest denk ik moest de behandeling pas een maand of een paar maanden later gelukt zijn. En het niet zo op elkaar was gevallen met de dood van mijn papa. Nu was het echt een kwestie van dagen... 8 dagen om precies te zijn. Was het een andere poging gelukt dan was het verdriet en het gemis ook groot geweest, ontegensprekelijk, maar niet zo rauw en intens als nu. Het hakt er allemaal erg op in deze dagen. Er is mentale ruimte om de gebeurtenissen van de afgelopen maanden eindelijk aan te pakken. De hele zwangerschap lang was ik vooral bezig met Roxanne en was ik erg bang om haar kwijt te raken of om te horen te krigen dat er iets grondigs mis was. Dat slorpte heel wat energie op. Maar nu is ze er eindelijk, en ze is gezond en wel. Helemaal perfect! Ze ligt hier nu gelukzalig naast mij in haar park te slapen. Wat ben ik trots! Er valt echt een gigantisch rotsblok van mijn schouders. Maar dat rotsblok hield ook heel wat andere potjes gedekt... Die nu ten volle kunnen uitbarsten. En dat is vermoeiend. En emotioneel. Het is echt een zoektocht naar de juiste woorden om dit goed te kunnen vertellen. Om de pijn en het gemis juist te kunnen kaderen. Vooral voor mezelf. Zodat ik zelf goed begrijp wat er in mijn hoofd en hart leeft en welke zaken ik nog moet aanpakken.  Maar het is goed om te tranen te laten vloeien en om de pijn zijn weg te laten zoeken. Het komt wel goed =)
En het is een ontzettend rustgevende gedachte dat met Beth (de vriendin van mijn papa) vlak voor zij gestorven is het leuke nieuws van mijn zwangerschap nog heb kunnen delen. Zij gelooft dat ze mijn papa nog ging zien na haar dood en dan kan ze het met hem delen. Daarom heb ik haar ook in primeur de namen verklapt. (Ik wist toen nog niet of Braambesje een jongen of meisje was). Voor mij is mijn papa nergens meer, dood is weg. Er is ook geen plaats waar ik naartoe kan trekken om Roxanne te "tonen" en aan zijn graf ben ik helemaal niet graag. Maar het was heel belangrijk voor mij om het met Beth te kunnen delen. Op 9 maart '17 is zij rustig ingeslapen op eigen verzoek. Ik hoop dat hem daar ergens kan opvissen en dat ze samen kunnen klinken op de geboorte van Roxanne. Ik denk dat ik het nog lastiger zou hebben als ik Beth niet had kunnen vertellen over mijn kleine trollemie. Nu kan ik me een beetje troosten met de gedachten dat hij het heel misschen toch noig ergens heeft gehoord. Het was een kans die ik moest benutten. En het deed ook deugd om het met Beth te kunnen delen. Hoe onwerkelijk het ook was, (4 dagen voor haar overlijden ben ik langsgegaan om het met haar te kunnen delen) maar het was nodig. Het voelde "nodig". En het is echt een troostrijke gedachte. Eentje waar ik me aan kan optrekken als het echt lastig wordt.

Ik heb 1 "tastbaar" iets dat naar mijn papa verwijst en dat is een zilveren houten hartje. Ik heb zo eentje ook in zijn urne gestopt en die dus meebegraven met hem.Dat zilveren hartje is subtiel aanwezig hier in huis en het ligt ook bij de levensboom van Roxanne (haar doopsuikerdecoratie) en was ook mee in het ziekenhuis.  Het maakt de afwezigheid van mijn papa minder heftig omdat hij er voor mij wel een klein beetje bij is. NIet letterlijk he maar door dat hartje voelt het alsof hij ook beetje erbij bij. Misschien een beetje "stom" maar voor mij werkt het =) Gek om te merken hoe sommige zaken haast onbewust of in een vreemde zijnstoestand heb gedaan waar ik nu erg veel aan heb. Alsof ik enkele reddingsboeien heb ingebouwd om mij aan vast te klampen als het water in mijn gedachtenstorm te woelig wordt.