EEN PRETECHO.. ZONDER AL TE VEEL PRET!
Omdat ik af en toe een onbedwingbare nieuwsgierigheid heb én de gyneacoloog al een vermoeden had uitgesproken maar nog niet 100% zeker was of het een jongen of meisje wordt besloot ik om een zogenaamde pretecho te laten doen. Ik werd gisteren verwacht in Echodoc te Gent om 18u om alles een goed te bestuderen en uitsluitsel te geven over het "geslacht" van Braambesje. Joepie!
Het was een onderneming met nogal wat obstakels.... Onderweg naar het station is mijn ketting 2x van mijn fiets gevallen, bleek ik aan het oude adres te staan en kon ik de mensen van Echodoc niet bereiken. Een kleine hartverzakking later de Ipad uit de tas getoverd en even gegoogled, ze blijken nu 2 straten verderop te zitten. Gelukkig!
Ik werd ontvangen door een erg joviale goedlachse man en in een kamertje gebracht met een groot TV-scherm en een tandartsstoel. (Geen stoel met beugels deze keer :p ) Nadat ik mijn opbollende buikje had ontbloot, een oncomfortabel groot stuk papier in de rand van mijn slip was gepropt en er smurrie op mijn buik was gedaan kon de zoektocht beginnen! Of beter de mini-marteling! Mijn god zeg, hoeveel druk dat die man ook uitoefende en in welke positie hij dat toestel ook draaide: Braambesje gaf niks prijs! Integendeel, Braambesje lag heel gezellig te slapen met het hoofje tegen de placenta aan (die overigens achteraan ligt dus veel baby-contact later in de zwangerschap, juij!) Ook herhaaldelijk hoesten, een beetje onaangenaam getrommel op mijn buik en nog meer druk op dat echotoestel brachten geen soelaas.
Het advies: Ga een kwartiertje wandelen en drink een blik ECHTE cola!
Hop, min of meer afgekuisd en helemaal aangekleed stond ik na 10 minuutjes terug op straat met als doel: Een blik suikerrijke cola scoren en even van de zon genieten :) Na een kwartierje positioneerde ik me opnieuw in de stoel en begon het ritueel opnieuw! Opnieuw was er niks te zien hoe hard de man ook zijn best deed. En ie deed zijn best! Het litteken trok fameus tegen en deed zelfs pijn als daar veel druk werd uitgeoefend. Het begon heel onaangenaam te worden toe ie stopte, de kamer uitging en met een ander echotoestel de kamer terug binnenkwam. "Het groot kanon" zoals hij het zelf noemde :) Maar Braambesje was niet onder de indruk en liet niks zien. Terug overschakelen naar het gewone toestel dan maar. Nog enige hoestpartijen, tromgeroffel op de buik en venijnige pijnen later kwamen dan toch de verlossende woorden: Het is een....!
(Kan het hierr nog niet vermelden want een aantal belangrijke mensen is nog niet op de hoogte daarmede)
HIj toonde mij enthousiast de echo waarop het heel goed te zien was (ahum, ik zie er nog altijd niet veel van) en was zichtbaar blij dat het eindelijk gelukt was. En ik? Ik ben heel erg in mijn nopjes :)
Nu kan het echte concrete dromen beginnen en het shoppen uiteraard!!!!
Leuk leuk leuk!
Maar die pretecho... dat was me toch geen pretje!
Phoe!