Een relaas van een prachtig afscheid

GIsteren was het dan zover... de begrafenis van mijn wondermooie zoontje Kobe. Het was een prachitge dag en het deed me deugd dat de zon scheen, ik was blij dat hij op zo een mooie dag afscheid kon nemen van de wereld. En dat ik op zo een mooie dag afscheid kon nemen van hem.

In de voormiddag probeerde ik nog de laatste zaken rond te krijgen (een lint voor in de sterrenboom aangezien ik het eerste lint een beetje verknoeid had *oeps*, een boeketje bloemen en een houdbaar plantje voor op zijn plekje *verhaal volgt* en ik besloot om ook nog een nieuwe mascara te kopen :D Thuis zag ik de tijd langzaam wegtikken en aan de ene kant wou ik dat het veel sneller ging maar aan de andere kant wou ik alles stopzetten. Ik wil geen afscheid nemen van mijn zoontje.. Het doet zoveel pijn!
Ik besloot om uitgebreid te gaan douchen en mij lichtjes op te maken zodat Kobe een mooie mama had bij zijn afscheid. Ik vind het heel belangrijk om daar voldoende tijd en aandacht aan te besteden. Het doet veel met mij als ik het gevoel heb dat ik er goed uitzie. Met veel zorg een jurk uitgekozen die ik wel passend vond maar toch heel erg "ik" en ik was blij met wat ik zag in de spiegel.
Fietskar volgeladen met boeketje rozen, bloempotje en de rugzak met cavaglazen, cava en fruitsap :) Het korte leven van Kobe moet ook gevierd worden! En met een heel klein hartje een gigantische krop in de keel op mijn fiets gestapt en heel traag maar gestaag naar de Westbegraafplaats gefietst. Net toen ik kwam opgereden kwam ook B. aan met de wagen en dat deed wel deugd om daar niet alleen te moeten zijn. Ik benaderde onmiddellijk de grafdelver om nog een paar laatste onbeantwoorde vragen af te vuren en die stak me een kaartje toe met het nummer van het perceel en in plaats van de naam Kobe stond er "foetus" op het kaartje. "krak" zei mijn hart voor de zoveelste keer al de afgelopen dagen. Maar goed ik was niet alleen en zag mijn vrienden gelukkig binnensijpelen en de vele knuffels, kussen en aanrakingen deden me enorm deugd. Wat zijn ze toch geweldig allemaal <3
Rond  13u45 kwam de begrafenisondernemer opgedreden en hij toonde mij het nestje van Kobe. Wat was ik opgelucht om te zien dat het er heel mooi uitzag en dat het niet in een kartonnen doosje zat. Dus dat het zo ter aarde mocht besteld worden. Het was een beetje zoeken en aftasten wat mogelijk was en hoeveel tijd er kon gespendeerd worden. De plek voor Kobe bleek aan de andere kant de begraafplaats te liggen en was dus nog een flinke wandeling verwijderd maar ik stond er ergens wel op om te wandelen en niet met zn allen in een auto gepropt te gaan zitten. Het voelde juist om een stoort van "stoet" te hebben die achter Kobe aanwandelde in een rustig tempo. Ik genoot van de speling van het zonlicht door het bladerdek van de vele statige bomen en van het onderweg zijn naar zijn laastse plekje. Het was goed om te wandelen.

De mutti was al op post (ze had een zware inspannning geleverd om tot daar te wandelen en was dus ruimschoots op tijd vertrokken) en sloot bij ons aan. Het was een heel bevreemdend moment om voor een put in de grond te staan en te weten dat daar zo meteen mijn zoontje in zou verdwijnen. Voor altijd. Omringd door draakje en een foto van zijn zusje en ik, met mijn geur doordrengd doekje en een houten hartje... Maar toch. Niet veel later werd Kobe mij overhandigd en stond ik daar met mijn zoontje in mijn handen en het deed zo een pijn en tegelijk was het zo ontzettend mooi om daar al die mensen te zien staan die afscheid kwamen nemen van hem. Die hem belangrijk genoeg vonden om er te zijn, die zijn leven waardevol genoeg achtten om mooi afscheid te nemen en om er te zijn voor mij. Mijn verdriet maar ook mijn fierheid werden zo ontzettend hard erkend op die moment. Het was zo mooi...  De brief die ik had geschreven aan Kobe besloot ik om dan niet voor te lezen. De aanwezigheid van de muttie weerhield me ervan. Maar het was goed om ter plekke iets te zeggen en minder inkijk te geven in mijn ziel op die manier. Met tranen in mijn ogen en een gigantische krak in mijn stem vertelde ik wat er allemaal in zijn nestje leg en hoe graag ik hem veel langer had gedragen maar ook hoe trots ik was en ben om zijn mama te mogen zijn. Op het laatste stuurde ik nog heel veel liefde naar iedereen die er was om dat het zoveel deugd deed om er niet alleen te zijn. Toen overhandigde ik het vogelnestje met mijn lieve kleine Kobe aan de grafdelver die het in zijn grafje plaatste. Het deed zoveel pijn om hem te moeten afgeven...  Het leek alsof ik daar uren alleen alleen stond, verdwaasd en overspoeld door pijn maar omringd door mensen die mee heel graag zien maar zich ook geen houding wisten te geven. Gelukkig trad M. naar voren om mijn een ontzettend dikke knuffel te geven en om me vast te houden. Wat deed dat deugd!
Het was afschuwelijk om daar en dan een alleenstaande mama te zijn. Niemand kan mijn verdriet zo intens begrijpen of meevoelen. Er is geen partner die ook zijn kindje is verloren. Ik voelde me toen echt heel alleen. Alleen met mijn pijn met mijn verdriet en mijn wanhoop. Terwijl ik, als ik rond me keek ontzettend veel liefde voelde en helemaal niet alleen was.Maar diep  vanbinnen voel ik me ontzettend alleen.  Gedragen, gesteund en heel graag gezien door vrienden en familie, absoluut!  Maar in essentie moet ik dit verdriet en dit verlies alleen trotseren.
Iedereen groette nog even Kobe en plaatste een bloempje bij zijn graf indien ze dat meehadden. Vele vrienden gaven me nog een dikke knuffel en zoen en fluisterden nog lieve woorden. Liefde kan opeens heel tastbaar worden.

Ik nodigde iedereen nog uit voor een glaasje cava of fruitsap op het grasplein  aan de ingang van de begraafplaats. Zelf maakte ik nog even een kleine stop bij de Sterrenboom om zijn lint er in te hangen. Dit was iets dat ik alleen moest doen en gelukkig voelden mijn vrienden dat ook goed aan :)  Ze bleven wel wat talmen en dat was een beetje vervelend (niet het juist woord, te hefig voor wat het eigenlijk was) omdat ik graag even mijn momentje had genomen om dat lint op  te hangen. Nu deed ik dat een beetje op een drafje. Maar goed, het hangt in de Sterrenboom.
Terug die fikse wandeling en het deed me opnieuw deugd om in beweging te zijn en om de zon op mijn snoet te voelen en het lichtspel waar te kunnen nemen tussen de bladeren. Wat een prachitge dag!

Op het grasveld was het eerst een beetje onwennig voor iedereen omdat het zoeken was naar hoe iedereen zich nu het best kon gedragen. Maar ik wou er vooral ook een leuk moment van maken, een feest voor de geboorte van Kobe. Tenslotte ben ik echt mama geworden en daar hoort ook een glas bij. Maar al gauw ontdooide de sfeer en was het gewoon een gezellig samenzijn. Ik voelde me zo ontzettend graag gezien door iedereen <3 Het was prachtig om de mensen die me zo nauw aan het hart liggen daar allemaal samen te zien. En berichtjes te krijgen van de mensen die er helaas niet fysiek bij konden zijn maar in hun woorden wel heel veel uiting gaven van liefde en steun.  Ik genoot echt van het moment, van het samenzijn en de verbondenheid.

Opeens zag ik de mama van een vriendin het grasveld opwandelen,  en ik was zo blij om haar te zien! C. is de mama van E. mijn overbuurmeisje van als ik heel klein was (we kennen elkaar van in het 2e kleuterklasje en hebben lang lief en leed gedeeld, dan elkaar wat uit het oog verloren maar 2 jaar terug weer contact met elkaar gekregen) en ze wou er heel graag bij zijn. Toen ik haar in de armen viel zei ze 'Oh meisje toch, wat leef ik me je mee.. Je bent ook een beetje mijn dochter he" En dat deed zoveel deugd. Haar aanwezigheid was zo ontzettend gewenst en gaf me een heel goed gevoel. Geweldig!

Er werdt gepraat, gekeuveld, gelachen en een traag weggepinkt. Het was helemaal zoals het hoorde te zijn. Geen schroom, geen onwennigheid. Kobe mag er zijn binnen mijn vriendenkring en ik ben écht mama geworden, ook voor hen. En het doet zo een deugd om Kobe een plek te mogen geven in mijn leven, in mijn vriendengroep. Weten dat hij mag bestaan en dat ik er over mag praten en dat mensen echt oprecht met me meeleven.
Ik heb ontzettend veel liefde gevoeld.

Stilletjesaan dunde onze groep uit en met de nodige kussen, knuffels, bemoedigende woorden en lieve aanrakingen werdt er afscheid genomen. Ik wandelde nog even mee met M. richting het graf van Kobe om nog een momentje met mijn zoon alleen te hebben en de bloemen die ik had gekocht voor hem (maar was vergeten uit de fietskar te halen)  bij hem te leggen. BIj zijn grafje heb ik echt heel hard zitten snikken, het verdriet was opeens weer zo overweldigend. En ik was alleen dus dan laat ik het al makkelijker toe om alles los te laten. Ook heb ik mijn brief nog voorgelezen aan hem en met lood in mijn shoenen ben ik vertrokken. Wat deed het pijn om hem daar te moeten achterlaten. Om mijn zoontje alleen te moeten laten. Ik knuffelde draakje nog even heel hard en snotterede nog een eind weg.

Kobe lieve kleine vogel van me... ik heb je lief mijn hele leven! Wat zal ik je missen en wat doet het pijn om je niet te mogen ontmoeten. Het ga je goed kleine man van me. Het ga je goed!