Eerste keer patatjes!

Iets meer dan een week geleden heb ik me gewaagd een nieuw hoofdstuk in het leven van de kleine lieve trol: Groentepapjes!
Met toch wel een klein beetje pijn in het hart schilde ik de worteltjes en dat eerste kleine patatje voor het verdween in de babycook... Het pijntje kwam voort uit het besef dat ze echt wel groter word mijn kleine meid en dat het een grote stap is in haar ontwikkeling.Ze groeit zo ontzettend snel en ze ontwikkelt in zo een hoog tempo, het is een cliché maar het gaat allemaal zo hard dat ik soms maar met mijn ogen moet knipperen of ze kan weer iets nieuws (of het lijkt althans zo ;) ) en ik kan dat niet zo goed volgen. Af en toe wil ik de tijd stopzetten haar nog eventjes zou schattig en lief houden zoals ze op dat eigenste moment is. Zeker nu ik ga gaan werken en heel veel van haar leventje mis kan het heel erg op inhakken.
Maar  het was ook met een heel groot vreugdehart hoor dat ik dan moedig begon aan het eerste lepeltje  worteltejspuree want het is toch wel een mijlpaal in dat jonge leventje van haar en wat ben ik blij en gelukkig dat ik dat mag meemaken, dat ik getuige mag zijn van dat grote moment. Dat ik gewoon alles mag meemaken van haar leventje. Wat ben ik blij dat ik haar mama kan en mag zijn! Geweldig toch? Ik ben zo gek op die kleine trol van mij!

Ik verbaas me wel over de veel gevoelens die iedere stap in haar ontwikkeling met zich meebrengt. Enerzijds glim ik van trots en ben ik zo ontzettend blij dat ze weer iets nieuws kan. Ik verwonder me dan echt over haar nieuwe vaardigheden en vind het zo geweldig om haar de wereld te zien ontdekken en ook zichzelf. Dat hele lijfje van haar is een grote ontdekkingstocht, het draait en keert en wringt zich in allerlei bochten om toch maar rond te kunnen kijken of om iets te kunnen grijpen. Voetjes zijn het nieuwste en mooiste speelgoed! Teentjes verdwijnen heel vaak in de mond en kousjes zijn helemaal geweldig om "tjsoeps" vast te grijpen en na vereende krachtinspanningen van de voetjes te trekken en erop te sabbelen! Te schattig :) Op de buik liggen en rond kijken is nog steeds niet haar favoriete bezigheid maar het gaat elke dag een tikkeltje beter, maar valt toch telkens weer voorover met haar hoofdje en ligt daar dan hulpeloos te snotteren. Want rollen dat kan ze nog niet dus ligt ze daar wat ongelukkig gepositioneerd op haar speelmat tot ik haar uit haar lijden kom verlossen. En ze is zo gelukkig en vrolijk en blij doorgaans. Hartverwarmend om te zien hoe ze licht te spratelen in haar bedje als ik haar kom wakker maken in de ochtend en ze mij herkent. Of hoe superlief ze ligt te kwetteren in haar box. Op mijn arm zitten en vanuit die hoge positie alles overschouwen vind ze helemaal geweldig. Dan draait dat hoofdje alle richtingen uit en trappelen die beentjes en armpjes van enthousiasme. Maar anderzijds vraag ik me ook dagelijks af waar dat kleine liefelijke mini-mensje naartoe is. Dat miniscule bundeltje liefde dat leek te verdwijnen als ik haar in haar bedje legde, want zo ontzettend groot dat het leek! Dat kleine prutstke dat op mijn buik in slaap viel midden in de nacht omdat het de enigste manier was om haar te troosten. Dat echte babytje dat in het kleinste pakje nog niet een paste. Het zijn momenten die ik koester en die ik steevast in mijn hart draag. En ik mis die allereerste dagen soms wel eens. Het overweldigende gevoel dat ik toen had herhaalt zich nu op velerlei vlakken en dat is uiteraard helemaal geweldig. Ze doet het zo goed mijn kleine trol. Onvoorstelbaar!

Dus zo geschiedde, op Valentijntje rond 12u30 plofte ik Roxanne in haar wipstoel, bondt haar een bavetje voor en schepte moedig een eerste lepeltje wortelpuree op... Het werd geen succes dat kan ik je nu al vertellen :D De wortelpuree belandde zo goed als overal behalve in haar mondje! En als er al bij toeval iets in dat kleine snaveltje van haar belandde speekelde ze het prompt terug uit. Vastberaden om die rare substantie niet in te slikken was ze erg actief met haar kleine tongetje alles wat ook maar een beetje op groentjespap leek naar buiten te werken. Superschattig dat wel maar dus geen succes.
Op een gegeven moment draaide ze haar hoofd en haar lijfje in alle mogelijke bochten om die lepel te kunnen ontwijken. Hét signaal dat ik mijn expeditie mocht staken en snel een lekkere fles mocht bereiden. Die tsjokte ze genoegzaam en met pretoogjes in ijltempo leeg. Patatjes... Het zal een proces worden van vallen en opstaan. En van heel veel pottekes in de diepvries :D