Eerste ontmoeting Roxanne en Lars

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik had geregeld was dit het meest omslachtige maar ok :D
M. was Rox gaan ophalen op school en had thuis ook alle spullen opgepikt om de nacht goed te doorstaan. Mijn zus liet M. weten dat ik bevallen was en dat ze Roxanne zou komen ophalen om naar het ziekenhuis te komen, een cezinsmomentje te hebben en dan naar het huis van Metie om te gaan slapen. Veel indrukken voor zo een kleine meid op een dag (en ik had haar niet kunnen voorbereiden op dit scenario) maar de voordelen namen toch de bovenhand (ontmoeting Lars, knuffelen met haar, bij Metie gaan slapen en naar school op vrijdag) en de zus verliet de bevallingskamer om haar op te pikken.

Ik bleef achter met Lars in een doekje gewikkeld op mijn borst. Een beetje onwennig bestuurde ik dat kleine meneertje. Wonderlijk hoe zo een klein hummeltje zoveel kan losmaken. Het voelde heel onwezenlijk aan om terug een baby in mijn armen te houden. Om eindelijk mijn doel te hebben bereikt. De strijd was eindelijk ten einde. Na 4 jaar vechten, vallen en opstaan was hier het einde.  Mijn gezin is compleet.  2 prachtige kinderen dicht bij mij die ik mag zien groeien en bloeien en in 1 prachtig kindje voor altijd en alleen maar in mijn hart. Overweldigend. Weten dat het afgelopen is. Naar dit moment heb ik zo hard verlangd en nu het zover is weet ik het niet goed. Is het precies zo onwerkelijk.
Wat een mooi mannetje, met zijn bolle kaakjes en schattige knuistjes. Hij lijkt wel wat op een oud chinees mannetje :D Een beetje verfrommeld maar o zo schattig. Ik nam de tijd om hem even te bekijk en kusjes  te geven. Wij alleen met z'n twee, de wereld bestond even niet meer voor mij. Het was enkel hij en ik... Prachtig. Die kamer had me zoveel pijn maar ook zoveel moois gebracht.Veel emoties en gedachten die dan door je hoofd razen.

De vroedvrouw kwam me halen en ik moest van bed veranderen. Pijnlijke aangelegenheid met een heleboel hechtingen en mijn ene been bleef wat "achter" wat het nog moeilijker maakte om de transfer te maken. Bevallen... tis me wat :D
We rolden de gang door, ik drukte nog snel even op het knopje op de lichten op Het Veerleplein te laten aanspringen (een kunstenaar heeft als kunstwerk een lantaarnpaal geplaatst op een plein in Gent en alle verlosafdelingen staan hier mee in verbinding. Ouder(s) kunnen op de knop drukken en dan gaan de lamp branden op Het Veerleplein. Zo kan iedereen zien dat er een nieuw Gentenaartje is geboren) en werd de lift ingerold op weg naar mijn kamer op de kraamafdeling.
Eenmaal in die kamer kwam er een enthousiaste vroedvrouw binnen die mij de 1e zorgen toediende en nog even onderzocht. Bleek dat mijn baarmoeder nog erg hoog zat en dat ik dringend moest plassen want dat het niet OK was op deze manier. Door de epidurale verdoving had ik geen plas-drang maar het was toch erg belangrijk dat mijn blaas snel geleegd werd. Ze hielp me uit bed en een beetje wankel (mijn been bleef "achter" hobbelde ik naar het toilet. Een beetje teleurgesteld dat het verfrissende en erg welkome douchekstraaltje in he toilet niet meer aanwezig was (BIj Roxanne vond ik dat geweldig!) en beetje beshaamd (vroedvrouw vatte post aan de deur) probeerde ik te plassen. Maar helaas...  De vroedvrouw stelde voor om te douchen maar dat zag ik zelf absoluut niet zitten. Het leek zo een onderneming en het enige wat ik wou was wat rustig in mijn bed zitten en bekomen van het hele avontuur. Douchen zou mogelijks wel kunnnen helpen om te kunnen plassen dus dat deed me dan weer twijflelen. Het alternatief was sonderen (dus blaassonde inbrengen om de urine af te voeren) en dat was niet meteen een prettig vooruitzicht aangezien het werkveld precies een oorlogsgebied was ;) Maar ik besltoot toch om voor sonde te kiezen en een bedbad. Douchen zag ik echt echt echt niet zitten. Ook niet zittend op een stoeltje (aauw! zeer zeker niet!) en rechtstaan was geen optie.
Even later lag ik dus op bed met opnieuw een bedpan onder de billen en de zoveelste persoon die eens goed naar mijn vrouwelijkheid zou kijken. Ik zette me schrap voor de sonde maar dat viel allemaal belachelijk goed mee. Ik had het veel onaangenamer verwacht maar ik voelde hier zo goed als niets van. Toch redelijk wat hechtingen en ook wat kleine aambeitjes. Top! Heel de onderste zone was dus fameus toegetakeld. Feest. Eenmaal mijn blaas leeg was werd ik nog getrakteerd op een heel stevige duw op mijn buik om mijn baarmoeder letterlijk naar beneden te duwen. Belangrijk dat die tijdig zakte dus alle middelen waren goed om dat doel te bereiken. Alsof ik nog niet genoeg had afgezien. *zucht*
Dan volgde snel een kattenwasje op bad (heel vreemd om door iemand anders gewassen te worden) en werd ik in een proper slaapkleed geholpen om de nacht in te gaan. Lars lag ondertussen heerlijk ingeduffeld in zijn bedje te soezen. Zich van de wereld niet bewust en aan het bekomen van de heftige bevalling. Bewonderend keek ik naar hem. Mijn bollewopje, wat ben je prachtig!

Opeens hoorde ik enthousiaste voetjes op de gang trappelen en niet veel later sjeesde Rox voorbij de openstaande kamerdeur. Mijn kleine meisje! Mijn hart sloeg een tel over van geluk. Ik was zo blij om haar te zien, mijn geweldige mooie trollemol, grote zus! Wat bijzonder! Ik ben zo fier op haar. Zo ontzettend fier op dat kleine gewelige dametje. Zoveel liefde.
De zus hobbelde (38,5 week zwanger) achter haar en begeleidde Rox kort de kamer in om dan een wandelingetje te gaan maken op de gang. Dit was op voorhand zo afgesproken en was ook de enigste juiste houding. Dit was een gezinsmoment en dat wou ik alleen met mijn gezin beleven. Rox kwam de kamer een beetje verlegen binnen maar klom dan enthousiast op het bed om mij een knuffel te geven. Ze schrok wel van het infuus en moest even op haar gemak gesteld worden. Haar aandacht was helemaal bij/voor mij, ze had geen oog voor het bedje waarin haar kleine broertje lag te slapen. Toen ik haar daar zachtjes op wees wipte van het bed af en probeerde ze in het bedje te kijken maar uiteraard was ze net te klein. Haar wipneusje in de lucht en haar tippen op de vloer maar nog kon ze geen glimp opvangen van het broertje. Met een pijnlijke grimas tilde ik haar terug in bed (hoera voor de hechtingen!) en samen keken we in het bedje. "Een baby" zei ze me haar liefelijke stemmetje en zachtjes aaide ze zijn hoofd. De vroedvrouw nam enkele foto's. Niet meteen de meest flatterende maar wel leuk dat er enkele foto's zijn :) Het was een leuk moment en heel bijzonder om haar bezig te zien. Schattig ook wel dat haar aandacht slingerde tussen dat kleine broertje, ik en het  vreemde infuus en uiteraard de snoepjes! Al heel lang wacht ze op het moment dat haar broertje er is omdat ze dan EINDELIJK regenboogsnoepjes mag eten :) (zijn doopsuiker zijn regenboogsnoepjes) en dat was toch wel heel belangrijk dat ik dat niet vergat.
Heel zachtjes legde ze ook het knuffeltje van Lars in zijn bedje (Leeuwtje) en dekte hem toe met zijn treintjesdeken. Hartverwarmend om haar zo zorgend en liefdevol te zien omgaan met  Lars. Zo mooi <3
Dit alles nam maar een paar minuutjes in beslag maar het was zo leuk!

Haar focus bleef op de snoepjes liggen en helaas lagen die niet op het bed maar zaten die in een doos die aan de andere kant van de kamer stond. En ik was echt niet in staat om van dat bed af te wippen, met baxter en al rond te hobbel en haar snoepjes te geven. Het was even wachten op de Metie om die felbegeerde snoepjes te bemachtigen. 
Maar gelukkig kwam die kort daarop terug de kamer binnen en hadden we nog een kort maar gezellig momentje samen.
Roxanne hielp vlijtig mee om de geboortesuikertjes mooi uit te stallen, heel enthousiast dribbelde ze door de kamer om de doosjes en pojtes op te halen. Eenmaal dat alles geinstalleerd was klom ze terug op bed om even te knuffelen en besloot ze dat Lars ook eten moest hebben. Dus vond ze er niet beter op dan broer ook snoepjes te geven, een stukje fruit van mijn avondmaal, chipjes,... alles legde ze met veel zorg in zijn bedje. Té schattig!

Het werd tijd om afschied te nemen, ze klom nog even op het bed en was nog maar eens verwonderd over het infuus en gaf me nog een dikke knuffel en kus. Haar broer gaf ze geen blik meer en ze huppelde vlotjes de gang in. De Metie maakte van dit moment dankbaar gebruik om de kamer te verlaten en het moment niet nodeoos te rekken.
Heel fijn om zo een vrolijke kleine meid te zien vertrekken. Ze ging nog een leuke avond tegemoet met Metie en ik kon met een gerust hart de eerste nacht ingaan met Lars. Mijn bundeltje liefde. Zo mooi en zo bijzonder om terug met zo een klein hummeltje in mijn armen in slaap te kunnen vallen. Wat heb ik naar dit moment uitgekeken! Heel bijzonder om dit nog eens te mogen meemaken. Zo dankbaar voor dit mooie mannetje. <3