Eerste reacties

Ik heb al met enkele dichte vrienden en de zus gepraat over mijn beslissing om BAM-mama te worden.
Het is nu niet meer van "ik overweeg het, ik ben er mee bezig, ik ben het aan het onderzoeken, ..." Neen, ik kan en geef nu ook met een grote glimlach de boodschap dat ik ervoor ga. Dat ik hoop dit jaar zwanger te zijn.
Altijd weer een spannend momentje toch wel om het zo effectief te droppen bij iemand anders omdat het toch wel een heel belangrijke beslissing is. Maar ik heb tot nu toe enkel positieve reacites gehad. Wat me heel erg gelukkig maakt!
Het is zo bijzonder om te voelen dat iedereen die het weet me ook echt steunt in mijn beslissing en mee op weg wil gaan tijdens dit avontuur.

Het voelt ook heel erg goed aan om het te kunnen delen met vrienden en met de zus. Het is alsof ik een straaltje geluk kan delen met de mensen die me heel erg dierbaar zijn. Wat een hele warme en gezellige sensatie met zich meebrengt. Er komen ook heel veel vragen en bezorgdheden bovendrijven tijdens zo een gesprekken, de liefde voor mij word dan heel erg tastbaar.  En ik ben steeds heel blij als ik het kan counteren door aan te tonen dat ik echt heel goed geinformeerd ben, alle opties al reeds heb bekeken, die vragen ook al heb gesteld en veelal reeds ook kan beantwoorden ... want dat neemt zeer veel onrust weg. Bij mij, maar ook bij mijn omgeving.

Die gesprekken tonen ook wel aan dat het zelfbeeld dat ik heb ook wel strookt met hoe anderen mij zien en wat belangrijker is:  dat de mensen die van het plan afweten met het ook echt wel zien doen.
Een vriendin, aan wie ik het in eerste instantie via mail liet weten, reageerde heel enthousiast dat ze het meteen voor zich zag en dat ik dat fantastisch goed ging doen! Dat het echt "mijn weg" was en dat het haar een zeer goede beslissing leek.
De zus had zich al verwacht aan deze boodschap en was dan ook blij om te zien dat het me veel rustiger en gelukkiger maakte; Het aanbod om met raad maar zeker ook met daad klaar te staan ontroerde me heel erg.
Een vriend die het hele traject van dag 1 van heel nabij heeft gevolgd vond het heel leuk nieuws en was blij dat ik de knoop had doorgehakt en niet meer in het land van de twijfel moest wonen. Maar er nu volledig voor kon gaan.
Een iets oudere collega had het al langer in het snotje dat ik met die gedachte aan het spelen was en was dan ook helemaal niet verbaasd om te horen dat ik de knoop had doorgehakt, haar reactie was "Het mag dan zeker eens bij Tante L op bezoek komen he! Ik babysit met heel veel plezier af en toe eens op dat bolleke!"
Een andere vriendin die zelf een grote kinderwens heeft maar ook geen partner was zichtbaar ontroerd maar ook wel blij en verzekerde me dat, ondanks de tranen die zullen vloeien, ze heel graag gaat babysitten en dolgelukkig voor me zal zijn.

Iedereen is heel erg liefdevol en steungevend binnen dit proces. Wat zeker niet vanzelfsprekend is maar wel heel belangrijk voor mij is. Ik wil en kan dit avontuur niet op mijn eentje tot een goed einde brengen, ik heb echt wel de steun van mijn omgeving nodig. Nu en ook later als het kindje er is zal ik hun warmte en liefde en aanwezigheid heel erg kunnen waarderen. En nodig hebben. Door daar nu al heel eerlijk en open over te zijn hoop ik dat de drempel in de toekomst, eenmaal het zover is, ook beduidend lager zal liggen en ik vrij eenvoudig hulp en ondersteuning durft te vragen. Het krijgen is alvast geen enkel probleem ;)

Ik ben zo ongeloofelijk blij dat dat mijn plan tot nu toe alleen maar op enthousiaste, soms ontroerde, soms heel rationele, soms heel vertrouwensvolle wijze is onthaald en dat ik nu heel zeker ben dat ik er niet alleen voor sta. Die bevestiging is onbetaalbaar en maakt me zo dankbaar voor zoveel vertrouwen en liefe van mijn omgeving.

Het is ook een heel bewuste keuze om slechts een klein groepje mensen in te lichten over de concrete toekomstplannen.
Ik hoef geen hele bende cheerleaders die na elke inseminatie-ronde enthousiast mijn eicelletje aanmoedigd en de zaadcellen toejuichen om het beste van zichzelf te geven ;)