EINDELIJK... ZWANGERSCHAPSVERLOF :)

Gisteren was het dan EINDELIJK zover, mijn allerlaatste werkdag! Ik heb mij de voorbije weken echt fameus moeten inspannen om te gaan werken. Heel heftig. Ik ben ook meerdere keren "te laat" gekomen (ik heb glijdende werkuren, massa overuren dus geen probleem) maar de courage was echt ver te zoeken. Het was zo 2 weken teveel eigenlijk. De hittegolf heeft me écht genekt, dat koste me zoveel energie... neen dat was niet goed. Maar gisteren was het dan echt zover :) Om 17u31 ben ik de poort uitgewandeld en ik was zo opgelucht. En ook zo moe. Zo vreselijk moe. Maar OK, het is voorbij. De komende 6 maanden moet ik em niet professioneel inzetten en kan alles draaien om Roxanne, Ricardo en mezelf. Heerlijk.

Vandaag een dagje Harry Malter gedaan met de kleine meid. Altijd leuk om om daar heen te gaan, het is zo fijn om Roxanne te zien glunderen en stralen en enthousiast te zien hopsen tussen de dieren en speeltuigen. Ik heb een seizoenspas dus het was deze zomer de 4e keer dat we zijn gegaan en elke keer zie ik haar groeien en meer zaken durven. Mijn hart maakt dan altijd een vreugdesprongetje én een krakje terzelfdertijd... Ze wordt zo snel groot! Maar was is ze een stoere, ondernemende dame <3
Vandaag heeft ze voor de 1e keer in het piratenschip gezeten. Ik kon haar helaas niet begeleiden want zwangere vrouwen mogen niet op de attractie (het is een mini-versie hoor :) ) en aanvankelijk begon het goed met gegiechel en verwonderde oogjes. Maar het duurde haar wat te lang denk ik en opeens sloeg de vreugde om in paniek. Tranen, heel angstig naar me kijken,... Heel triest. Van aan de zijlijn probeerde ik haar nabijheid te geven en aan te sporen om Wolfje vast te pakken zodat die haar wat troost en kracht kon geven. Ik loodste haar zo goed en zo kwaad als ik kon doorheen die rit. En af en toe lukte het om terug een glimlach op haar snoet te toveren maar evengoed was ze bang. Ocharm mijn pierke.
Maar ze heeft ook voor de 1e keer door buisglijbaan geroetsjt en dat was dan weer geen enkel probleem, integendeel! "Nog een keer!" en weg was ze voor ronde 2 (en 3,4,5)! Toen ze uit die buis kwam gerold wou ik haar knuffelen en prijzen maar ze wrikte zich los om zo snel mogelijk terug te gaan. :)  Vorige keer (een maandje terug ofzo) stond ze aan de opening en aarzelde ze even maar is ze dan toch op haar stappen teruggekeerd. Het was nog te vroeg. Geen probleem uiteraard maar wel heel zot om haar dan nu opeens door die buis te zien buitelen.
En opeens waren de buizen geen enkel probleem meer, er ligt daar ook een soort van "darmenstelsel" waar je in kan klauteren. Een constructie van grote buizen die kriskras door elkaar lopen en op/neer gaan. Na kort even te hebben gadegeslaan was ze opeens verdwenen in buizen en zag ik haar vrolijke kopje ergens halverwege opduiken met blinkende ogen van trots en plezier. Fantastisch! Mijn geweldige kleine meid <3
Het was echt een leuke dag met veel ervaringen en glunderende oogjes. Mijn hart maakte echte sprongetjes van geluk.

Maar voor mij wel heel intens, fysiek was het echt een uitdaging. Het ging allemaal vrij vlot tot het opeens niet meer lukte. Het leek wel alsof het op 3 seconden tijd gepasseerd was en al mijn energie gewoon verdween als sneeuw voor de zon. Heel gek. We waren net aan het genieten van een 4-uurtje toen het mij opeens gigantisch overviel en ik het even niet meer zag hoe ik dat logge zwangere lijf nog in beweging moest krijgen. Als klap op de vuurpijl dreunde Rox dat ze kaka moest doen! We waren nog maar 10 minuten eerder naar het toilet gegaan en dan was er van kaka nog helemaal geen sprake dus ik zei dat ze even moest wachten. Ik had gewoon letterlijk de kracht niet om met haar mee te gaan naar het toilet op dat moment. Opeens compleet uitgeput. Ik tokkelde kort op mijn GSM en toen ik opkeek was de kleine dame verdwenen. Ik keek nog eens heel goed rond maar ze was echt nergens te bespeuren. Omdat ze nogal ondernemend van aard is maakte ik me niet meteen zorgen maar takelde mezelf toch recht en ging op de waggel. Ik trof haar in het sanitair blok waar ze net van een toilet kwam. "Aha hier ben je" zei ik blij en een dame sprak me aan "Ja, ze sprak me aan zie "ik moet kaka doen, ga je mij helpen?" en ik heb dat dan maar gedaan :) "  Ik was een beetje gegeneerd en zei dat ik haar reeds vooruit had gestuurd maar dat ik niet zo snel meer ben op 8 maand zwanger. Ze lachte het wat weg en verdween in de speeltuin. Af en toe ben ik toch echt verbaasd over de inventiviteit en zelfzekerheid van die kleine trol. Geweldig aan de ene kant, beetje genant soms aan de andere :)  
Ik heb dan besloten om huiswaarts te keren, het ging gewoon niet meer. Ik heb veel van mijn lijf gevraagd en het begon me te dagen dat het toch ook wel belangrijk is om het rustig aan te doen. Ik moet ook zorg dragen voor mezelf :)
Met enige tegenprutteling het park verlaten en binnen de 5 minuten lag Rox te knurren in de auto. Helemaal voldaan na een toffe dag :)

Ik begin echt wel te merken dat ik hoogzwanger ben. Ik heb het lang voor me uit geschoven en omdat ik het ook zo druk had met werken en Roxanne was er heel weinig tijd en ruimte om met deze zwangerschap bezig te zijn. Anderzijds heb ik het ook heel intens beleefd en was ik vooral ontzettend bang maar probeerde ik die emotie halstarrig te onderdrukken of weg te duwen. Emotioneel ben ik onbewust ontzettend veel met deze zwangerschap bezig geweest maar niet op de leuke, lovely-dovely manier. En ik heb daar nu wel een weerbots van heb ik de indruk. Binnen dit en een maand kan Ricardo al in mijn armen liggen en ergens durf ik dat nog altijd niet goed te geloven.  Er moet ook nog ontzettend veel gebeuren voor meneertje in alle rust kan geboren worden (kamer op orde, kaartje, doopsuiker, huis babyproof maken, kleertjes wassen, geboorteplan, opvangplan Rox, mentale voorbereiding,...) en ik kan daar af en toe compleet op doordraaien en echt met tranen in de ogen angstvallig naar die steeds groter wordende buik kijken. Wanneer moet ik dat allemaal nog doen? Waar is die tijd naartoe? Het lijkt alsof dit kindje er zo wat tussengepropt moet worden om het heel oneerbiedig te zeggen.
Ik hoop de komende 2 weken veel werk te kunnen verzetten en zowel écht (in huis, letterlijk) als mentaal ruimte te maken voor zijn komst en voorbereidingen te treffen in hoog tempo. Het is nodig dat dit kind ook letterlijk zijn plaats krijgt. Ik denk dat het ook de schrik is om hem alsnog te verliezen die me parten speelt. Maar als ik hem voel rondduikelen in mijn buik en de venijnige trapjes die hij kan geven in mijn blaas voel dan ben ik toch telkens weer wat meer gerustgesteld en overtuigd dat het écht gaat gebeuren. Maar ergens denk ik ook dat het een beschermingsmechanisme is en dat ik alle opties open wil houden. (Hoe wreed dit ook klinkt he!)
Maar Ricardo is zo welkom! Ik kijk zo uit naar zijn komst <3  (maar  ook met een bang hartje)