EMOTIES TOT DE 3e MACHT!

Het gevoel op een schip te leven en dus constant licht misselijk te zijn, opgeblazen onderbuik, hongerig (en dat in combi met misselijkheid... Heerlijk!), constipatie, pijnlijk gespannen borsten, hoofdpijn, vieze smurrie in de onderbroek,... Ik neem het er allemaal bij zonder al te veel te morren. Maar dat ik mijn"negatieve" emoties niet onder controle kan houden maakt me echt hoorendol! 

Alles komt nu ontzettend hard binnen en ik slaag er niet om er iet of wat normaal op te reageren. Ik ben mij daar bewust van maar ik krijg geen grip meer op mezelf eenmaal ik aan de hormonen zit. Dan zie/hoor ik mezelf tekeer gaan en kan het niet stoppen. Kan me alleen maar excuseren, verantwoorden, om begrip vragen achteraf.

Het proces gaat ongeveer als volgt:
Ik vind iets vervelend en stoor me aan die persoon/dat gegeven/ de situatie - door de hormonen neemt die ergernis tot 10 keer grotere proporties aan dan normaal - ik ben me bewust van die exponentiele en buitenmaatste groei en ook van haar meststof (die vuile hormonen) maar evengoed besef ik dat er niks aan te doen valt wat me pas ECHT tot razernij leid... En dan barst ik los in een tirade die helemaal niet in verhouding staat met de stituatie.
Na die eruptie moet ik even bekomen en mezelf terug samenrapen (want echt een hoopje ellende) en de confrontatie met mijn sujet-van-razernij aangaan en mijn excuses aanbieden.

Tot hier toe is bijna  iedereen erg lief en begripvol geweest en zijn mijn uitbarstingen alleen maar met veel liefde beantwoord (behalve op mijn werk daar is het soms wat moeilijker voor bewoners/begeleiders om het te kaderen) maar ik worstel er zelf echt enorm mee. Ik vind het zo vermoeiend en zo ontzettend lastig om mijn emoties niet onder controle te kunnen houden. Hoe hard ik dat ook probeer te doen en voldoende tijd tracht in te calculeren om ze in hun rauwheid en lelijkheid te laten bestaan als ik alleen ben met mezelf, het lukt me niet.
Echt niet :(