EN DAAR GAAN ZE... *EICELDONATIE*

Gisteren mocht ik mijn opwachting in het UZ om mijn eicelletjes te laten weghalen voor donatie. Toch wel een spannende dag!
Door wat onvoorziene toestanden (een brullende dochter, oma die nog wat instructies wou hebben over het eten, veel verkeer,...) melde ik mij een halfuur later dan gepland aan bij de receptie van het IVF-centrum. Gelukkig was het geen enkel probleem en werd ik de grote zaal binnengeloodsd waar alle vrouwen die op hun pick-up lagen te wachten waren verzameld. Beetje gek wel... Een ruimte vol bedjes met alleen maar een papieren gordijntje tussen. Weing plaats dus om verdriet te tonen of zenuwen aan de oppervlakte te laten komen lijkt mij.  Ik herinner me nog goed dat ik het heel belangrijk vond om een 1-persoonskamertje te hebben in het Jan Palfijn bij de pick-up zodat ik mij in alle rust kon voorbereiden op de hele procedure en mijn gevoelens de vrije loop kon laten bj de zus. Er was geen schroom om gevoelige onderwerpen aan te snijden of om zaken te bespreken want we waren alleen in een kamer. Ik moest de zenuwen vooral wat "van me af praten" toen.  Maar nu had ik er geen last van, ik was hier met maar 1 doel: Eicellen doneren! Ik kreeg zo een kotje toegewezen en zo een ziekenhuisschort in de handen gestopt. Omkleden maar!  Heb me dan in dat bedje geinstalleerd met een boekje in de hand en wachtten op de verpleegster die een infuus kwam aanleggen voor wat vocht en een pijnstiller. Dat infuus moest helaas om praktische redenen in mijn linkerarm en das altijd een lastige om te prikken. Ook nu weer bleek het toch een zoektocht te zijn en een gesukkel met het infuus want de medicatie liep niet goed door behalve als ik mijn arm volledig gestrekt hield en er een watje onder de naald werd gestopt (dat een wat onaangename pijn gaf) maar niets ergs.
Na een uurtje mocht in de gang doorschrijden met dat open ziekenhuiskleedje naar het toilet want het was dan bijna aan mij. Spannend! Met baxter en al schuiffelde ik naar het toilet, deed een klein plasje en begaf me terug naar mijn "kotje". Daar werd ik al meteen opgehaald om naar de pick-up ruimte te gaan. Dit was ook niet meer dan een grote onderzoeksruimte met zo een geweldige stoel *ahum* waar ik plaats op mocht nemen na het eerst uitspelen van mijn slipje.
Eenmaal de benen in de beugels draaide de dokter zich naar me om en trok het kleedje over de vrouwelijkheid (wat attent) zodat ik daar niet met alles open en bloot lag te wezen tijdens het voorbereidend praatje. Alles werd nog eent goed uitgelegd wat er allemaal stond te gebeuren, wel leuk om dit te horen want in het Jan Palfijn was ik onder verdoving dus heb ik daar niets van meegemaakt. Aangename vriendelijke dokter ook die werd bijgestaan door 2 attente verpleegsters, voelde me heel erg op mijn gemak. En eenaam ik de theorie had te horen gekegen volgde praktijk.
Er werden heel wat doeken over me heen gedrapeerd zodat alleen maar de vrouwelijkheid nog ten tonele verscheen. Alles down there en "in there" werd goed ontstmet (vreemde sensatie als iemand je inwendig ontsmet) en de eendebek werd geplaatst, opgengeschroeft en vastgezet. Na al die keren blijf ik dat toch echt een vreselijk ding vinden. Bah! Ik kreeg nog een shotje morfine toegediend langs mijn baxter waardoor ik instant draaiierig werd en kreeg te horen dat ik 5 spuiten ging krijgen rond de baarmoederhals. Ik zette me al schrap maar de pijn viel bijzonder goed mee, ik voelde wel een prik maar nu niet om te zeggen dat het verschrikkelijk was. BIj de tandarts een verdoving krijgen vind ik 100 keer erger! En eenmal de spuitjes waren gezet werd de eendebek ook verwijderd, hoera! Nog een extra grote dosis morfine deed me even op de Vlasmarkt belanden om 4u s'ochtens tijdens de Gentse Feesten (heb dat ook zo gezegd aan de dokter en die moest even lachen) en de camera en "opzuignaald" werden ingebracht. Op het schermpje verschenen heel wat folikkels, beetje een bezorgde blik van de dokter omdat het er toch echt heel veel waren en vroeg of ik niet te veel last had gehad omdat het toch echt op overstimulatie leek.  Naar waarheid antwoordde ik hem dat ik was misselijk was geweest en dat ik voelde "dat ik een buik had" maar dat het al bij al wel meeviel :)
Dit gezegd zijnde begon hij aan de eigenlijke pick-up, met een naaldje prikte hij één voor één de blaasjes aan en zoog ze leeg. Ik voelde iedere keer een licht shokje als hij uithaalde naar een blaasje maar meer ook niet. Geen pijn, geen ongemak. Op het scherm zag ik de druiventros langzaam maar zeker krimpen. Bijzonder! Na een 10-tal minuutjes eicellen verzamelen zat het erop. De oogst werd met getoond in een proefbuisjes, een lichtroze massa mat daarin mijn eicelletjes. Gek!
De doeken werden van mijn benen en buik gehaald, de vrouwelijkheid werd nog even proper gemaakt en dat was het. Ik mocht terug naar mijn hokje schuifelen waar ik even tot rust kon komen, een kopje koffie kreeg met een suikerwafel en nog een zak met vocht aan de baxter werd gehangen. Nu was het wachten tot mijn blaas volgelopen was en ik een plasje kon doen. De problemen met het infuus bleven opspelen en er werd nog een constructie gemaakt met watjes en lakjes om het ding te laten werken.
Omdat ik een doffe pijn voelde opkomen (zoals bij mijn regels) kreeg ik ook nog een pijnstiller toegediend. Het was een komen en gaan in mijn kotje van verpleegsters (koffie, suikerwafel, checken hoe het gaat, baxter goedsteken, vragen of ik naar het toilet moest, pijn checken, infuus goed steken, vragen hoe het met me gaat,...) En ondertussen was ik op mijn I-pad naar een aflevering van "Sorry voor alles" aan het kijken. Om maar te zeggen hoe relaxed ik was :)
De dokter kwam me melden dat er maar liefst 11 eicellen waren gevonden! Heel mooi resultaat, zeker met maar  1 eierstokje. Ik ben echt heel blij met dat nieuws. Het is een afvalrace dus als er op het einde van de rit 4 eicellen/embryo's overschieten voor het wenskoppel zou dat geweldig zijn!  (Hier weet ik uiteraard niets van, eenmaal ze uit mijn lijfje zijn gehaald geraak ik het spoor bijster) Maar het voelt zo goed om zo een mooie kansen te kunnen bieden! Geweldig!
Ik was instant vrolijk en gelukkig.
D. van het donatieteam kwam ook nog even polshoogte nemen en was ook heel blij met de uitkomst. NIet echt verwacht dat he  er zoveel zouden zijn omdat ik maar 1 fabriekje heb natuurlijk. Ze vroeg me meteen ook of ik het zou overwegen om dat proces nog een keertje door te maken. Want het is een mooi resultaat en ik blijk er niet al te veel hinder van te ondervinden, van de hele behandeling. Ik was opgetogen dat ze dit vroeg want ik had er zelf ook al aan gedacht om het nog eens te doen. Ik heb zo een weg afgelegd om donor te MOGEN zijn dat het zonde zou zijn om het na 1 cyclus al op te geven. Zeker na  zo een mooie uitkomst. Dus ik kon haar naar waarheid antwoorden dat ik in  de nabije toekomst dit zeker nog eens wou doen. Dat er daar geen twijfel over bestond. Het is een te mooi geschenk dat ik andere kan geven om het niet te doen.
Nadat het infuus eindelijk was doorgelopen, 1 tas koffie en 2 glazen water kon in eindelijk een plasje gaan maken. Meteen ook het signaal om me aan te kleden en naar huis te gaan. Het zat erop. MIjn eiceldonatie was ten einde.
Met een gelukzalig gevoel wandelde ik het ziekenhuis uit. Nu maar hopen dat de wensouders snel positief nieuws krijgen. Het is hen zo gegund! (Ook al ken ik hen niet, weet ik niet wie ze zijn of waarom ze eicelen nodig hebben. Een kinderwens kan zo intens zijn dat je er alles voor over hebt en dat behandelingen je niet afschrikken. En ik vind het gewedig dat ik mijn steentje heb mogen en kunnen bijdragen aan andermans gezinsgeluk)
 Het gaat jullie goed eitjes!