EN DAAR IS WEER... DE 5-KOPPIGE DRAAK!

Ik ben mezelf weer even kwijt door de medicatie. Ik merk gewoon dat ik een bromtol ben, kribbig; slechtgezind, kort van stof én van lontje... Het is enorm lastig voor mezelf en helaas ook voor mijn omgeving. Ik heb het gevoel een donderwolk te zijn die rondzweeft en iedereen met argusogen bekijkt.
Zeker op mijn werk gaat het heel moelijk. Het is op zich al een opgave om te gaan werken (echt, ik ben het zooooooo ontzettend beu allemaal!) maar nu met die utrogestan er nog es bij... tis echt een feestje!
Ik doe mijn best om er vat op te krijgen en om niet uit mijn dak te gaan maar de enige andere optie die ik dan heb is zoveel mogelijk gelatenheid tonen. Niet reageren. Weggaan. Negeren van gedrag. Ook niet de manier om goed in het werkveld te staan maar er is op dit moment bijna geen tussenweg. Echt heel erg kak! Maar ben nog niet uit mijn krammen geschoten of heel erg kwaad geworden. Ik let er echt heel hard op om dat ten allen tijde te vermijden. Ik ga weg, ik neem een time-out. Even afkoelen, even tot mezelf komen en dan vol goede moed er weer tegenaan.

De stress neemt ook wel toe... vrijdag weet ik of deze rond succesvol is geweest of niet. En hoewel ik er niet al te veel mee bezig tracht te zijn en heel veel afleiding zoek beheerst het toch meer dan ik wil toegeven mijn gedachten. Ik hoop zo dat het is gelukt en de woorden van de verpleegster blijven ook maar door mijn hoofd malen :"Je hebt een goede kans he nu, met zo een goed embryo" Ik  weet dat ik daar geen hoop op mag vestigen en dat het gewoon een kansspel is, een magisch momentje dat moet plaatsvinden en dat niemand kan voorspellen wanneer en of het gaat lukken. Goed embryo of niet... er is geen garantie.
En ik ben best wel zenuwachtig voor de test te doen  vrijdag.
Als het negatief is dan begint het hele circus gewoon van voor af aan. En ik ben nu al zo moe en zo op... Ik weet het, het is de enige weg die ik kan afleggen voor nog zo een geweldig kind te krijgen als Rox maar potverdikke... Het is toch echt heel zwaar! Ik zie heel erg op tegen het traject nog eens af te leggen. Maar er zit niets anders op he :)

Ik ben mezelf even kwijt en das vervelend. Ik hoop dat ik snel terug gewoon de vrolijke opgewekte -zwangere - Alice mag zijn :D
Das zoveel leuker!!!!