EN DAN LAG IK DAAR... ALS HULPELOZE SCHILDPAD!

De laatste week is bijna in zicht en ik ben nu nog druk bezig met het poetsen van mijn huisje. Iets dat al veel langer moest gebeuren maar waar ik de energie niet voor vond. De lieve zus was op 15/8 even mee binnengekomen na een familiefeestje en meteen aan het poetsen geslaan! De schat! Het was echt de schop onder mijn kont die ik nog even nodig had, iemand die het even overneemt en me wakker schudt.  Maar na al die jaren verbouwen en in het stof en de vuiligheid leven zie ik enkel de vooruitgang nog. En zie ik niet goed meer dat het nog niet echt baby-proof is... Want het huisje is op korte tijd erg veel veranderd en ik ben daar ontzettend tevreden over. Tot 8 weken terug was het ONDENKBAAR om een babytje binnen te halen, maar nu het zo massa's veranderd is ben ik iets té optimistisch :) Maar goed, met de stofvod in de hand zweef ik het hele huis door en probeer ik zo goed en zo kwaad als het kan te poetsen, op te ruimen, dingen een plekje te geven,...

Gisteren had ik bedacht dat ik "dringend" een EHBO-doos nodig had voor alle rondslingerende zafljes, lakjes, keeltabeltjes,... En dat idee moet dan ook meteen uitgevoerd worden, ahja! Ik klauterde op de fiets en reed naar de stad. Ik was bijna op mijn plaats van bestemming (Centrum Gent) toen een auto een onverwachts maneuvre deed en ik moest uitwijken. Gelukkig was ik helemaal niet snel aan het fietsen en kon ik nog vlotjes aan mijn stuur trekken. Helaas lag daar een verlaagde stoeprand en in plaats van gezwind op de stoep te rijden schuurde mijn wiel erlangs en ging ik pardoes onderuit! Op één of andere manier ben ik er in geslaagd om de klap op te vangen met mijn rug en mijn bolle buikje dus te ontzien. Het was echt even heel hard schrikken en beseffen dat ik daar lag, spartelend met mijn beentjes en armen in de lucht, zoekend naar hoe ik uit deze benarde positie zou geraken. Echt een schuldpad op zijn rug :D! 
Ik bleef hierdoor ook even langer liggen dan normaal en dat bracht wat ongerustheid mee bij de chauffeur en enkele mensen kwamen uit een restaurant gelopen op mij te helpen. Ik geraakte uiteindelijk terug in een opwaarste positie, checkte even al mijn ledematen, voelde aan mijn buikje en verzekerde iedereen dat het wel OK met me was. En dat ik vooral was blijven liggen omdat ik niet meteen kon rechtstaan met zo een dikke zwangere buik, niet omdat ik me ontzettend veel pijn had gedaan. Ik ben dan weggehinkeld met mijn fiets aan de hand en op een rustig plekje even gaan zitten om te bekomen van de schrik. Want het was best heftig om zo tegen de vlakte te gaan... Zeker nu!

Even getwijfeld maar dan toch de kraamafdeling gebeld voor wat geruststelling en eventuele tips. Een vriendelijke vroedvrouw stond me te woord en gaf me da de raad om een uurtje lang ergens te gaan zitten en te bekomen van alles en vooral op de kindbewegingen te letten in mijn buikje. Heel waarschijnlijk was er niks aan de hand,  zeker omdat ik de smak niet met mijn buik heb opgevangen, en moest ik me geen zorgen maken. Voelde ik de baby niet of niet veel genoeg bewegen dan moest ik zeker terugbellen en mocht ik aan de monitor gaan liggen. Maar ik klonk niet ongerust of overstuur (wat ik ook niet echt was) dus was het niet urgent. Ik volgde haar raad op, deed het een uurtje rustig en bij ieder schopje en iedere golf van beweging was ik dolblij. Toch goed dat ik gebeld had en dat ik die boodschap had gekregen. Anders had ik mezelf wel helemaal gek kunnen maken! En ook vandaag voel ik haar nog vrolijk te keer gaan. Dus ik maak me helemaal geen zorgen. Ze zit goed beschermd, diep vanbinnen! Maar het wordt nu toch echt tijd dat ze de wijde wereld gaat verkennen :D!
Komaan lieve schat, kom er maar uit!