EN DAN NAAR HUIS :)

De grote tocht huiswaarts... toch met wat gemengde gevoelens heb ik deze aangevat. Enerzijds ontzettend gelukkig en vol vertrouwen, anderzijds wacht het grote onbekende en is dat toch wel wat beangstigend...  De laatste dag in het ziekenhuis heb ik ten volle benut.Terwijl de andere kersverse ouders graag zo snel mogelijk hun boeltje pakken had ik alle tijd van de wereld. De zus kon me slechts rond 16u30 komen ophalen dus er was totaal geen haast bij. Ook de vreselijke hielprik kon dan nog gegeven worden in ht ziekenhuis. (Echt mijn hart brak toen ik Roxanne zo hartverscheurend zag en hoorde huilen... En de vroedvrouw bleef maar op dat mini-voetje duwen waar geen druppeltje bloed leek uit te komen. Brrr.. neen niet mijn beste moment.
Maar op deze manier kon ik ook rustig afscheid nemen van de kamer, de cocon waar ik 3 dagen in gewoond had en waar Roxanne haar eerste dagen heeft gespendeerd. Het klinkt wat dramatisch maar dat is het niet ;) Het was een klein wereldje waarin we met ons tweetjes hebben vertoefde  en alles was daar veilig en voorspelbaar, hulp slechts een belletje verwijderd, alles onmiddellijk bij hand. En dat achterlaten is niet zo gemakkelijk. Wel leuk want ons leventje samen kan nu echt starten en niemand die zich nog bemoeit met mijn doen en laten, maar het was toch ook best eng.
Toen ik alles mooi had ingepakt en Roxanne mooi had aangekleed met kleertjes die de Oma nog gekocht had was het wachten op de zus. Zij kwam vrolijk en gezwind aangetrippeld met de maxi-cosi in de hand. Hop Roxanne werd erin vastgegespt (oh wat is ze klein! Ze leek haast te verdrinken erin!!!) en we wandelen naar buiten. De wereld tegemoet.
Het eerste autoritje was alvast een succes, na een korte worsteling om de maxicosi veilig en wel in de bolide te krijgen bolden we naar huis. De zus had geen tijd om die avond met ons te spenderen en ik vond dat eerlijk gezegd ook niet zo heel erg. Eindelijk wat tijd om tot mezelf te komen en te genieten van Roxanne. Gewoon rustig onder ons tweetjes, onze weg een beetje zoeken en elkaar leren kennen. Heerlijk vooruitzicht!

Eenmaal thuis stak ik de deur  op en daar hingen vlagjes :) Eenmaal verder in huis nog meer vlagjes, een leuke slinger met "Welkom thuis Alice & Roxanne", lampion-achtig dingen aan de plafon, een stoere "YOU DID IT"-slinger, een boeketje bloemen, een lief kaartje en schattig kadootje... Uiteraard was ik in tranen! Zo ontzettend lief van de zus! Helemaal niet verwacht om dit aan te treffen. En het overviel mij allemaal wel. Ook het besef dat dit normaal de "taak" van de partner is en ik deze dus echt niet heb en daarom ook had ik het niet verwacht. Omdat het tot niemand z"n eigenlijke takenpakketje behoort om mij een warm welkom te geven bij thuiskomst. Het kwam ontzettend hard binnen en het raakte me heel erg. Snotterend de zus bedankt en Roxanne in haar park gelegd. Een beetje onwennig om nu met zo een klein dolleke thuis te zijn. Na al die maanden verlangen,hopen en dromen lag ze daar dan eindelijk ech! Onwezenlijk eigenlijk.
Eenmaal de zus er terug vandoor was echt nog staan huilen in het midden van de living. Zonder echt aanwijsbare reden, gewoon van puur geluk en verwondering. Het is me gewoon gelukt! I DID IT (om het met de woorden van de slinger te zeggen *haha*)
We zijn thuis, ze is er, ik ben mama, ik heb een kindje, een allerliefelijkst klein dochtertje, helemaal van mij!