Enkele A-typische "1e keer..." van Roxanne

Eerste fietstocht  -28/9/2017
Enkele weken voor mijn bevalling was ik nog enthousiast een fietsenwinkel binnengevallen om een new and improved stalen ros te kopen. Want hé,  "mobiliteit is erg belangrijk met zo een kleintje" en mijn oude fiets rammelde net iets te hard en ging tergend traag vooruit, zonder fietskar dan nog! Dus wandelde ik even later buiten met een fiets uit het gamma "mama-fietsen" en de thule-fietskar was besteld. Helaas was ik even vergeten dat een bevalling een echte aanslag is op je lichaam en meer bepaald op je vrouwelijkheid, het deel dat op een zadel rust als je fietst ;)  Dus van fietsen kwam er die eerste weken echt niets in huis! Vele kilometers heb ik afgehobbeld de eerste 5 weken na de geboorte want fietsen was een zeer pijnlijke aangelegenheid. Jammer! Maar op een mooie dag was het dan toch eindelijk echt zover: Ik ging me terug op 2 wielen voortbewegen, woohoo!
Ik sleurde de fietskar uit mijn huisje (gaat een pak sneller zonder dikke buik die in de weg zit :p), probeerde me te herinneren hoe ik deze nu weer uit elkaar moest vouwen en veilig bevestigen aan mijn fiets en gelukkig slaagde ik vlotjes in deze opdrachten. Roxanne gestpe ik veilig vast in haar maxi-cosi die ik op zijn beurt dan weer stevig vastsnoerde in de fietskar. NIet geheel zonder angst zette ik mijn voeten op de pedalen en trapte lustig de straat uit. Roxanne zette het even op een brullen (de horror van vastgegespt te zitten) maar werd al snel in slaap gewiegd door het ritmische geschommel van de fietskar. Fantastisch om eindelijk terug mobiel te zijn! Vrolijk fietste ik naar t'stad om 10 rollen tafelpapier voor haar babyborrel en tussen de regendruppels door fietsten we terug vlotjes naar huis. Het eerste fietstochtje was zowaar een feit!

Na wat opzoekingwerk op internet had ik toch wat mijn twijfels om zo een kleintje achteraan in de fietskar te vervoeren. Er word aangeraden om te wachten tot de kindjes 3 maand oud zijn (voor de stevigheid van het nekje) en Roxanne was amper 5 weekjes. Maar omdat ik het heerlijk vond om te fietsen besloot ik om haar vanaf dan mee te nemen in de draagzak op de fiets. Tot ze groot en stevig genoeg is om veilig in de fietskar te worden rondgereden. Maar ook heel leuk om haar zo dicht bij mij te hebben uiteraard! Ik fiets wel een stuk voorzichtiger en zal echt op zoek gaan naar de paden zonder tramsporen, hobbel-de-bobbel-stukken en als het echt te druk is stap ik af. Geen risico's met de kleine meid =) Maar ik ben terug mobiel! Woohoo!

Eerste trip over de landsgrenzen heen én eerste Duvel (van mezelf wel te verstaan :D ) - 24/9/2017
Een vriendin van me had het lumineuze idee om een dagje naar Utrecht te gaan. Ze is een grote fan van Kyteman en in Kytopia (de opnamestudio) was de release van een fotoboek waar ze op uitgenodigd was. Natuurlijk was ik meteen gewonnen voor het idee en enthousiast stemde ik toe. Zondagochtend24/9  was het een heel gedoe om ons beiden tijdig netjes gewassen, aangekleed en "gevoederd" te krijgen maar het is zowaar gelukt! We waren er helemaal klaar voor, voor ons eerste dagtrip! De maxi-cosi werd vastgezet in de bolide, ik nam plaats op de achterbank en weg waren we! Op het gemakje doorheen het Vlaamse én Nederlandse land tot we in Utrecht waren. Onder een stralend zonnetje kuierden we wat rond en genoten van de lunch op een terrasje. Aangezien het toilet zodanig klein was (mijn knietjes kwamen net niet tegen de muur en de deur kreeg ik net toe) zat er niets anders op dan mijn kleine meid met de billetjes bloot te laten gaan in de straten van Utrecht. Een memorabele verpampersessie ;)   Maar Roxanne trok er zich allemaal niets van aan en liet vrolijk scheetjes *haha*  Haar eerste buitenlandse tripje was een feit!
Er heerste een gezellige (en soms minder gezellige) drukte in de straten van dit charmante stadje en tegen de avond zochten en vonden we nog een terrasje waar ik mijn allereerste Duvel nuttigde sinds 17 december! (Dan dronk ik mijn laatste "pintje" als je Romy-pils onder de noemer "bier" kan scharen uiteraard.) Echt het heeft zo ontzettend gesmaakt! Helemaal door het dolle heen was ik =) Een fantastisch moment van opperste geluk: Een terrasje, Roxanne op mijn schoot, een Duvel aan mijn lippen... Het leven is geweldig!

Eerste valpartij - 18/10/17
Ik heb een kleine hartverzakking gehad bij deze "1e keer..." echt vreselijk! Ik moest bij de Bond Moyson zijn om wat papperassen te regelen en de toegang tot het gebouw is met een draaideur. Deze draaideur bestaat uit 4 compartimenten en dat had ik niet zo goed bestudeerd, helaas. Ik dus de kinderkoets voor me uit in de draaideur maar voor ik het goed besef is de volgende glazen wand daar al en ik moest wel lossen. Anders zaten mijn polsen geklemd...  Met lede ogen en in slowmotion zag ik de koets meeschuiven, klem komen te zitten, kantelen en tenslotte volledig omvallen. Met mijn kleine Trollemie erin! Echt... ik ging eventjes dood. Mijn klein pateeke was met koets en al tegen de vlakte gegaan! Vreselijk!!!! Gelukkig was er een lieve man die haar meteen van de grond opraapte en trachtte te troosten. Al bij al viel het nog mee, ik had haar goed ingeduffeld en ze was niet uit de kribbe gedonderd maar tegen de wand aangesmakt. Er werd voor het zekerste een dokter bijgehaald en die onderzocht haar even maar  kon niets vast stellen. Ik moest vooral alert zijn op signalen als sufheid, overgeven, weinig respons op prikkels,... De komende uren.  Gelukkig had ik snel mijn beweegelijke en alerte dochtertje terug maar het was toch echt even fameus schrikken! Wauw! 
Op 6 weken zwangerschap met de auto in de gracht, 38 weken zwanger en een lelijke val met de fiets en nu 6 weken oud en opnieuw tegen de vlakte. Dat beloofd!

Eerste treinritje - 19/9/2017
Er was een expo in Antwerpen die ik graag had gezien (Ecce Homo) en ik had ook een vriendin warm weten te maken voor het idee dus een dagje richting de koekenstad werd algauw gepland :) Het gemakkelijkst om in Antwerpen te geraken is uiteraard met de trein dus zo kwam het dat Roxanne en mezelf op donderdagochtend vrolijk stonden te wachten in de hal van Sint-Pieters. De eerste hindernis, de roltrap, werd vlotjes genomen door aan weerszijden iemand te positioneren. MJ vooraan, ik achteraan en hoppa in een mum van tijd waren me we z'n 3-tjes boven. De conducteur wist ons te vertellen dat er een deur was zonder middenstang waar we vlotjes op konden stappen en zo geschiedde. In de "fietsenwagon" parkeerden we Roxanne en het geschommel van de trein hield haar een tijde in dromenland. Tot de hongerige maag opspeelde en een flesje onafwendbaar werd. In Antwerpen Centraal ontzettend vlot van de trein geraakt (geen hoge drempels) en werden we onthaald door Alpenhoorn-spelers. Geniaal! (Zie in Woord en Beeld voor bewijsmateriaal)  Wat volgde was een leuke dag in Antwerpen met een biertje, een hapje, een wandeling in de herfstzon, een lange pauze aan het water géén expo want die bleek pardoes pas volgende maand van start te gaan *haha, hilarisch!* , ... Maar ook een explosie in de pamper van Roxanne (en uiteraard geen extra body bij), een gevaarlijk momentje op de roltrap waarbij het duidelijk werd dat alleen de roltrap mét kinderkoets nemen geen goed idee is!( De koets bleef steken op het einde en Roxanne tuimelde haast uit het mandje... Maar nog tijdig kunnen een manouvre doen), een braakmoment van jewelste waarbij heel haar t-shirtje besmeurd raakte en als laatste een pitstop in e C&A voor nieuwe -droge- kledij.
De treinrit terug was iets minder amusant omdat er geen plaats was voor kinderkoets én wij op dezelfde plek dus Roxanne dan maar in de armen genomen en een zitplaats ingepalmd terwijl de kinderkoets aan de deur bleef staan. Lichtjes in de weg maar allé bon. Eenmaal we Gent naderden barstte Roxanne uit in een ontroostbare huilbui te wijten aan krampjes. Ocharm het pierke! De trein afgesukkeld met Roxanne in mijn armen, MJ die de kinderkoets bestuurdde en de luiertas om haar schouder had geslingerd.Nadat we iedereen hadden laten passeren (het perron was nogal aan de smalle kant door de verbouwingen) kwamen we tot de constatie dat de lift niet werkte! Daar stonden we dan met een kinderkoets en trappen voor onze neus... Gelukkig is MJ een vrouw die van aanpakken weet en gezwind nam ze de kinderwagen onder de armen en drentelde de trappen af (Gelukkig is het een lichtgewicht die kinderwagen van mij) en volgde ik met Roxanne in de armen. Ik prijsde me toen erg gelukkig dat we er met 2 stonden anders had ik wel een fameus probleem gehad... Maar bon, we hebben het gehaald! En zo was het ook eerste treinavontuur achter de rug :)