En toen... niets meer

Gisteren moest ik op controle bij de gyneacoloog, vrolijk en gezwind ging ik Roxanne ophalen in de creche "om naar broertje te gaan kijken" en de fietsrit naar de praktijk was heerlijk. Eenmaal in het kabinet van de dokter werden de obligate vragen gesteld en mocht ik plaats nemen op de tafel, zoals atlijd heel elegant met mijn kleedje opgestroopt en dan zo een kwak gel op mijn onderbuilk en ik keek al verlangend naar het scherm. Rox was een beetje ongerust en begon te jengelen dus met  1 hand was ik bezig over haar bolletje te aaien en het andere lag nonchalant op mijn buik.
De dokter bleef opvallend stil en af en toe hoorde ik hem zuchten en zijn keel es schrapen. Ik vond het ook geen mooie beelden van mijn kindje en begon me toch wat ongerust te maken diep vanbinnen. Ik ging bijna vragen of er iets mis was ofzo toen de dokter eindelijk sprak: "Ik heb vrees ik slecht nieuws Alice... ik vind geen harttoontjes meer. Ik vrees dat je zoontje is gestorven." Hij bleef nog wat rondwoelen maar bevestigde kort daarop het slechte nieuws en toonde me de vochtophoping in zijn hoofdje en in zijn buikje. Het moet een paar dagen eerder gebeurt zijn. Een gril van de natuur hoogstwaarschijnlijk. Het kan ook een niet-opgespoorde genetische afwijking zijn of een aanlegfout die nu pas zijn tol eist. Een erg laat miskraam eigenlijk. Al deze info rolde als een golf over me heen en ik pinkte slechts enkele tranen weg. Ik liet het gewoon allemaal binnenkomen en probeerde angtsvallig alle info te vergaren die me rustig kon stemmen.  Wat gaat er gebeuren, kan ik mijn zoontje aangeven, begraven, hoe moet dit nu verder, kan ik nog zwanger worden,...? Ondertussen drukte de dokter nog een laatste fotootje af en gaf dit aan mij. Een foto van mijn dode kindje in mijn buik. Eerst was ik er een beejte onwennig mee maar achteraf gezien ben ik heel blij dat ik het heb meegekregen.
De dokter vertelde ook dat het gewoon een vreselijk ongeluk is om mee te maken, dat ik zeker en vast gezonde kinderen kan dragen en op de wereld kan zetten. Daar hoef ik me geen zorgen over te maken, het bewijs darteld door de spreekruimte. Gewoon vette pech deze keer.
Ik kreeg een prop papier toegstopt om die gel van mijn buik te halen en mocht rechtstaan. Ik knuffelde Roxanne eens extra goed en vertelde haar meteen dat broertje er niet meer was. Het doet zo een pijn!

Eenmaal aan tafel kreeg ik de praktische inclihtingen nog een keer mee: Morgenavond (dus vanavond) binnengaan via spoed naar de kraamafdeling, straat 6, daar zal de vroedvrouw van wacht mij opvangen en installeren op een kamer. Er zuillen tabletjes worden ingebracht (vaginaal) die de bevallig moeten opwekken. Dit kan een aantal uren duren en er is niet te voorspellen hoelang. Eenmaal ik weeeën krijg dan zetten ze meteen een ruggenprik om mij lichamelijk zo weinig mogelijk last te laten hebben. Mijn zoontje zal geboren worden en ik mag er dan afscheid van nemen. Het zal er niet vies uitzien, maar een mini-mensje, om en bij de 15cm groot. Ik kan het laten uitstrooien op een engelenweide en er ook een korte dienst voor houden. ,Na de bevalling krijg ik ook nog bezoek van een psycholoog die vertouwd is met deze materie en dan mag ik het ziekenhuis verlaten. De opname is zo kort mogelijk omdat het voor veel vrouwen heldend is om thuis te zijn na zo een ingrijpende gebeurtenis.
De dokter vertelde me dit allemaal op een vrij zakelijke maar toch warme wijze. Heel rechttoe rechtaan maar toch met veel empathie. Net wat ik nodig had, ik wou dan en daar niet breken. Gewoon zoveel mogelijk info zien te verzamelen. De stagaire die het hele consult bijwoonde zat wat ongemakkelijk op haar stoel te schuifelen. Het moet voor haar ook echt een vervelend moment zijn geweest. Zo een intiem en pijnlijke gebeurtenis en dan is zij daar toeschouwer van,.. Ik voelde haast plaatsvervangende schaamte.
Roxanne was een beetje wispelturig en gooide nogal kwistig haar perenschillen in de ronde. Ik was dan ook druk bezig met het opruimen van die stukjes schil en deed verwoeddde pogingen om haar rustig te houden. Al mijn gerief (rugzak, jas, sjaal, pamperzak, fietshelmen,... ) lag nog in de wachtzaal, gelukkig stuurde de dokter zijn stagaire om die spullen en kon ik die in het buro aantrekken. Rox besloot dan en daar om een scene te maken en zich op de grond te gooien. Ik zat op mijn knieën met gebogen hoofd en het enige dat ik kon zeggen was "nu niet rox... nu even niet meisje... toe... nu niet" ik was zo kapot vanbinnen en had geen energie meer om ook nog met een eigenwijze peuter om te gaan. Gelukkig snelde de dokter en de stagaire ter hulp en konden we toch nog rustig het kabinet verlaten.

Eenmaal buiten grabbelde ik mijn telefoon en belde naar mijn zus om het nieuws te vertellen. Het deed zoveel pijn om die woorden "Broertje is overleden in mijn buik" uit te spreken. Het echt zelf zeggen is nog veel heftiger dan het te horen krijgen (en te zien).De zus is onmiddellijk afgekomen (al leek het uren te duren) en dat deed wel heel veel deugd, hier niet alleen voor staan. Weten dat je gedragen wordt door mensen die je graag ziet. Even gepraat en dezelfde info meegeven als die van de dokter en dan naar huis gefietst samen, zus ging eten halen bij haar thuis om te koken. Superlief! Ondertussen deed ik een paar broodnodige telefoontjes om het nieuws te melden. Mokerslag na mokerslag. Iedere keer weer die woorden uitspreken, het telkens opnieuw bevestigen dat mijn kindje, mijn zoontje, het broertje van Roxanne dood is. In mijn buik. Dat ik nu rondloop met een dood kindje in mijn buik. Iedere keer opnieuw. Heel pijjnlijk maar ook heel belangrijk om te doen zodat ik het zelf ook echt ga gaan geloven dat het voorbij is. Dat geen baby zal zijn in oktober. Dat er geen broertje op komst meer is Dat mijn kindje echt dood is. Weg.

De avond is wat in een roes verlopen. Enderzijds wou ik heel graag met Roxanne bezig zijn en haar knuffelen en kussen en voelen dat ze er écht wel is. Wat een geweldig meisje het is en dat ik die hebt gemaakt. Bevestiging zoeken in wat ik wel heb en koesteren van wat mij zo ontzettend dierbaar is. Maar aan de de andere kant was het zo een opgave om er te zijn voor haar en haar liefde en aandacht te geven. Heel mijn lijf deed pijn. Iedere vezel in mijn lichaam trok tegen en tegelijk was/ben ik verdoofd. Een heel vreemde gewaarwording. De zus heeft Roxanne ontzettend goed opgevangen en zo heel wat "last" van schouders gehaald. Haast op automatische piloot begon ik een pamperwas in te steken en wat rond te wandelen in huis. Doelloos.
Af en toe gaf ik wat extra aandacht aan Roxanne maar alles was dof in mijn hoofd.

Bij het avondeten (toen rox in haar bedje lag) een beetje gepraat over wat er nu allemaal gaat gebeuren en hoe ik me voel maar ik had er niet echt veel woorden voor. Gek hoe ik zo rationeel kon blijven in het kabinet en zoveel mogelijk info wou vergaren. Bijna geen emoties toegelaten, ik wou alleen maar ALLES weten. En ook nu weer was ik druk bezig geweest met praktische zaken regelen: Boven de wolken contacteren, opzoeken hoe een baby van 17 weken eruitziet, tektsjes zoeken,... Ik beet me vast in hetgeen ik grip op heb. Bracht rust in mijn hoofd.
Rond 21u ben ik gaan slapen (met 2 dafalghans) en dat was de start van een zeer woelige en huilerige  nacht. Het doet zo een pijn.. het doet verdomd zo een pijn!