Energielevel 0 - Geluksniveau 100

De corona-crisis is nog in volle gang en ik voel echt hoe mijn energie gewoon op is. Het is een hele drukke, hecktische week geweest vorige week op mijn werk (heel veel schakelen, richting aanpassen, nieuwe maatregelen treffen, dingen organiseren voor begeleiders, veel info verwerken, fungeren als "klaagmuur" voor ouders en bgl,... Ik heb lange dagen geklopt vorige week waarin de zorg voor Roxanne er ook nog eens bijkwam. Ik lag elke dag om 20u diep te slapen. Volledig uitgeput. Echt niet normaal. En ik heb de tijd niet gehad om even op adem te komen want in het weekend was het ook gewoon keihard doorwerken om mijn huishouden een beetje op orde te krijgen en een stuiterende kleine trol bezig te houden.
Die laatste heeft het de laatste tijd erg lastig... Wauw! Af en toe veranderd die gewoon in een klein monstertje! Ik zou er gek van worden. Dan is het roepen, tieren, gillen,.. om een of andere onduidelijke/onbenullige reden. En er zijn momenten dat ik het erbij kan nemen maar er ook tig momenten dat ik zelf op ontploffen sta. Door de vermoeidheid, de stress, de angst voor deze zwangerschap. En ik slaag er steeds minder in om mezelf dan onder controle te houden en rustig te blijven. Dan schiet ik gewoon uit mijn sloffen en ben ik kwaad,  zo kwaad! Afschuwelijk. Ik weet dat ze er niet aan kan doen maar ze drijft me soms echt tot wanhoop. Zeker als ik moe ben is het helemaal op. Dan kan ik gewoon helemaal niets meer dragen.
Momenten dat het geweldig goed gaat en monster-toestanden kunnen elkaar ook in sneltempo afwisselen. Ontzettend vermoeiend voor dat kleintje, maar ook moordend voor mij. Op dit moment zijn we niet meteen een dream-team. ik hoop dat het snel betert eenmaal ik van de utrogestan-bolletjes af ben. Ik begin deze week af te bouwen van 3/dag naar 2/dag en dan naar 1/dag om dan uiteindelijk te stoppen ergens volgende week of mss de week erop. Ben toch wat onzeker..Ook al doet het lijf het goed en Ricardo ook.
Ik zal ben weer even op zoek naar mezelf, voel gewoon dat ik niet mezelf ben op dit moment en al helemaal niet de persoon die ik wil zijn. Voel me soms toch zo een vreselijke etterbuil! En rationeel kan ik het allemaal plaatsen: Druk op werk, veel onzekerheid en angst over deze zwangerschap, een zeer eigenzinnige peuter, hormonen die door mijn lijf razen, doodmoe,... maar toch. Dit is nief fijn meer. Voor niemand.
En dan die corona-maatregelen die ons bijna aan ons huis kluisteren. Enkel een wandelingtje in de buurt zit er nog in. Maar gezellig even op een speeltuintje klauteren of naar het zwembad gaan zit er niet in. Zelf rustig gaan winkelen lukt niet want er hangt zo een rare sfeer overal. Ik word er een beetje kregelig van. En dat heeft zijn weerslag uiteraard ook weer op die trollemol van mij. Ik zei het al, een topduo op dit moment. Niet dus!
Maar goed, het is niet anders. We moeten er nu gewoon even door en ik hoop dat ik mezelf snel terugvind en deze kakperiode heel snel achter de rug is.

Vandaag had ik ook mijn 12w-echo. Spannend!
Ik loop hier ook al dagen voor te stressen. Omdat Ricardo nog zo klein is kan ik nog geen bewegingen waarnemen dus kan ik op niets afgaan of het nog OK is hier vanbinnen. Behalve dan de aanhoudende verpletterende vermoeidheid en de lichte misselijkheid afgewisseld met vreetbuien en muizenhapjes. Echt heel mijn eetpatroon is in de war. Bizar. Maar verdikken doe ik hoe dan ook. Heb dit weekend noodgedwongen mijn zwangerschapskledij uit de kast gehaald want het was niet meer comfortabel om mijn gewone (corrigerende) panty's aan te hebben en ook mijn kleedjes begonnen toch wat te knellen. Dus ja, heb ik mijn capsule-kleerkast maar weer eens tevoorschijn gehaald ;) 5 stuks die afwissend kunnen gedragen worden. Juij. Voor de komende 6 maanden. Dubbel juij. *zucht*
Voel me ook zo een dikke vette pad. Niet normaal. Ik ben zo ontzettend veel verdikt de laatste maanden! Wauw, niet normaal! En nu komt dat nog meer tot uiting. ik vind het vreselijk om te zien. Elke cyclus was goed voor 1,5 a 2 kilo extra gewicht. Hormonen enerzijds maar emo-eten anderzijds. Ik heb bergen slecht eten naar binnen gewerkt. Vreselijk. Maar het voelde als ik even niet anders kon. Het was de enige manier om die stress en die wanhoop een beetje onder de knoet te houden. Stom ik weet het maar niet aan te doen. Na de het verlies van Kobe* ben ik echt in een donker gat terecht gekomen waar chips, taartjes, koffiekoeken, pizza, frieten,... goede bondgenoten waren. Gedachtenloos naar binnen steken. Hap slik weg.  Maar de kilo's bleven niet weg. En nu zit ik hier vettig te wezen. Zwanger en vettig. Top.
Ik probeer van koers te veranderen maar het is niet zo eenvoudig. Al merk ik wel dat er met elke week dat het goed gaat de drang om te schrokken minder is. De stress neemt ook af. Dus das goed. En ik ga ook bij een dieetiste langs om het weer op de goede rails te krijgen. Maar ik schaam me soms echt wel.

Mijn buik begint ook ferm te groeien. Binnenkort kan ik het gewoon niet meer wegstoppen. Ik zou het zo graag delen ook met de familie, normaal gaat dit op Pasen gebeuren (12 april) maar ik hoop dat we mogen samen komen dan en dat de corona-maatregelen wat versoepeld zijn. En de mutti wil ik het ook graag vertellen. Maar ik broed op een plan. Ik zou het haar graag met een postpakketje vertellen. Dan stop ik daar het kadootje in dat ik had voorzien en laat ik het gewoon leveren door de postbode. Nietsvermoedend zal ze het opendoen en extra verrast zijn :)
Ik twijfel nog een beetje of ze dat effectief ook leuk zal vinden maar ik wil het wel zo snel mogelijk vertellen. Mijn buik groeit hier ook in sneltempo dus binnenkort moet ik het niet meer vertellen maar is het gewoon right in your face :D
(Begin nu al wat lastig te worden ten opzichte van mijn begeleiders, gezien ze allemaal zo verspreid werken heb ik ze niet allemaal op 1 plaats binnenkort en wil ik het nog even verzwijgen maar ja... die welving begint toch echt zichtbaar te worden.)
Ik ga er vanavond eens werk van maken se.

Maar mijn 12w echo dus :)
Ik was al een paar dagen bang dat mijn afspraak ging geannuleerd worden maar gelukkig was de afspraak bij de dokter thuis en was dit een zeer belangrijke echo dus ging ie gewoon door. Ik was er toch niet helemaal gerust op. Minder gespannen dan de vorige keren maar toch met een gerust hart naar de echo... neen dat zit er niet in.
Om 10u30 zat ik in de wachtzaal een beetje te draaien en te keren op mijn stoel. Er waren gelukkig geen andere patienten dus het zou vlot gaan maar toch. En eenmaal het dan aan mij was voelde ik mijn hart weer als een razende bonken in mijn keel. Met wringende handjes zat ik op de stoel te luisteren naar het praatje van de dokter en toen hij zei "we gaan eens kijken" was ik wat bedremmeld aan het draaien. Moest ik nu weer alles uitspelen of werd het toch een buikecho?  De dokter vatte dit snel op en vertelde me dat ik alles mocht aanhouden en het op de buik om doen was vandaag.
Een buikecho dus :D
Eenmaal in die stoel plaatsgenomen en de gel op mijn buik kon ik alleen maar hopen dat het goed was en dat Ricardo nog steeds bij me was. Toen de dokter na 2 seconden zei "oh kijk, tis mooi aan het bewegen" was het enige dat ik kon zeggen "Oh het leeft nog! Ik kan terug ademen"
Ik weet het... niet meteen het meest liefkozende dat ik kon zeggen maar het was pure ontlading. Vanaf dan kon ik lettelrijk terug ademhalen. Wauw. Zoveel stress dat opeens wegviel. Het gaat goed met Ricardo. Uitstekend zelfs. Mooi stevige harstlag, goed gegroeid (zelfs de grote van een foetus van 12w5d!) en een nekplooi van 1,7mm. Dus helemaal in orde. Gelukkig!
Ook de NIPT is vandaag afgenomen en binnen dit en 2 weken moet ik het resultaat hebben. Ik kijjk er naar uit. Ik ben heel benieuwd of het een zoon of dochter wordt.
Maar ik ben vooral blij dat ik de 12w heb gehaald.

Ook al ben ik doodmoe... ik ben dolgelukkig!