Er zijn zo van die dagen....

Doorgaans ben ik heel gelukkig, moe, doodmoe maar gelukkig! En slaag ik er ook wonderwel in om heel wat balletjes in de lucht te houden. Maar zijn ook dagen dat ik liever in mijn bed was blijven liggen. Dagen zoals vdinsdag. Excuseer, ochtenden zoals dinsdag! Wat een kleine katastrofe heeft zich dan voltrokken. Het verhaal gaat als volgt...
Het was mijn allereerste vroegdienst sinds ik terug beginnen werken ben (oude creche opende pas om 7u, nieuwe creche om 6u30dus nu kan ik Roxanne afzetten én op tijd op mijn werk zijn) en ik was er helemaal klaar voor. Mooie planning gemaakt de avond ervoor, alles bij elkaar gesprokkeld wat ik nodig heb de volgende ochtend, de spullen van Roxanne netjes gerangschikt klaargezet op de keukentafel,... Piekfijn voorbereid, kon niet misgaan! Wekker loopt af op het vreselijke uur dat 5u20 heet, spring (nu ja, strompel) mijn bed uit en neem een douchke. 5u45 doe ik mijn kleren aan en prop ik gauw een banaan naar binnen zet ik alle spullen in de auto (mijn handtas, roxanne haar pampers en crecherugzakje, lunchpakket, ...) loop terug naar binnen en zie dat het 6u12 is op de klok. Perfect! Kleine trol wakker gemaakt, even wat knuffeltijd met haar en dan snel haar kleertjes aan en hophop naar buiten. Ik trek de deur dicht om 6u31wandel gezwind naar mijn wagen en... kom tot de constatie dat ik die -naar goede gewoonte- op slot heb gedaan. Geen probleem ware het niet dat mijn huisslseutels IN de wagen lagen (in mijn handtas) en mijn autosleutels IN huis... Ik kon dus geen kant op. Had mezelf op de meest idiote manier buitengesloten. Daar stond ik dan, op de stoep, om 6u32, met een baby van 7 maand in mijn armen (zonder jasje aan) en ik wist even niet meer wat te doen. "Ohnee ohnee ohnee" was het enige wat ik nog uitbrengen ondertussen verwoedde pogingen aan het doen om mijn deur op magische wijze open te krijgen door er tegenaan te drukken en te smeken om open te gaan (What was I thinking?) Tenslotte mijn buren hun rolluiken dan maar even bruusk getoucheerd, gelukkig waren G. en I. al wakker en lieten ze me zonder morren binnen.
Ik expliceerde hen het hele verhaal en samen zochten we naar een oplossing. Er werd een ladder tevoorschijn gehaald zodat ik over het muurtje kon kruipen tussen onze koertjes en eenmaal erover kon ik dan via het schuifraam naar binnen. Eenmaal op de ladder kom ik tot het besef dat ik er in eerste instantie al niet over geraak, over dat muurtje en ten tweede dat er nergens geen "landingsplaats" is. Er staat helemaal niks tegen de muren aan en om nu 2.5m naar beneden te springen... Liever niet.
Ik heb ook met de sleutels van de buren geprobeerd om mijn deur open te krijgen (ik heb een heel triestig slot, het was het proberen waard, maar helaas, geen succes).  Ik kon ook helemaal niemand bellen want mijn GSM lag in de auto (die op slot was weet je wel?). Mijn zus heeft een reservesleutel en woont op 1.2km van mijn huisje, ik zag dus geen andere oplossing dan naar daar te gaan. G. kon me helaas niet brengen want hun auto stond in de garage. Niets aan te doen, dan maar wandelen.
Roxanne werd in een dik fleecedeken gewikkeld en ik begon moedig te stappen.
Halverwege mijn straat zag ik dat er net een man naar zijn werk ging vertekken. Ik waagde het erop en vroeg of hij me eventueel even uit de nood kon helpen door mij naar mijn zus te brengen. Echt... het moet er vreselijk triest hebben uitgezien: 6u38 in de ochtend, Roxanne in een deken gewikkeld en ik wat in de war en gespannen omdat ik dringend naar een oplossing moest zoeken. Die man heeft ons gelukkig onmiddellijk in de auto laten plaatsnemen en naar het huisje van de zus gereden én bleef wachten tot ik terug was met een sleutel.
Een bijna onfeilbaar plan ware het niet dat mijn zus nogal diep aan het slapen was. Ik heb op de deurbel staan duwen, op de rolluiken gebonst, haar naam geroepen, nog een aantal keer op de rolluiken gebonkt,... En dat allemaal met dat kleine pierke op mijn arm. Na een dikke 8 minuten hoorde ik opeens een stemmetje "LIesje???" Het was mijn zus die verdwaasd uit het badkamerruitje piepte en niet goed wist wat er allemaal gebeurde. Een aantal tellen later deed ze deur open met een grote handdoek om zich heen gewikkeld, ocharme. In ijltempo mijn verhaal gedaan, de sleutel meegegritst en snel snel terug naar mijn vriendelijke straatbewoner die nog steeds op ons aan het wachten was. Hij bracht ons terug thuis en ik was zo ontzettend blij om mijn deur te kunnen openen. Daar lag mijn autosleutel te blinken op de bagagedrager van mijn fiets die in de gang staat. Op amper 1m van de deur...Zo dichtbij en toch zo onbereikbaar ;)

Om 6u58 al giechelend en al lachend van de zenuwen mijn werk gebeld omdat ik te laat ging zijn omdat ik mij "op de meest belachelijke manier" had buitengesloten. Roxanne in de creche afgegooid en doorgereden naar Landegem. Om 7u26 was ik dan eindelijk waar ik moest zijn. Wat een ochtend! Deze was echt niet voor herhaling vatbaar... Phoe.
Het is soms wat veel in dat hoofd van mij...