Return to sender - Cryo-terugplaatsing - ROLLERCOASTER 7.1

Ben al sinds gisteren wat op mijn ongemak, er broebelt vanalles in mijn hoofd en wist met mezelf moeilijk blijf. Ik wou zo graag dat de de cryo goed ontdooide, want das een extra kans op zwangerschap. En laat dat nu net het doel zijn ;)
Vooral het dooi-proces baarde me zorgen. Dankzij nieuwe technieken is de slaagkans erg hoog maar toch zijn er heel wat embryootjes die het niet overleven. En ik heb maar 1 zo een eskimootje dus het moest meteen goed zijn. Uiteraard heb ik nog 5 ivf/icsi-pogingen in de pijpleiding maar het grote moment was eindelijk aangebroken. Ik ga voor een tweede kindje en na heel wat rekenwerk kwam ik uit op november voor de eerste poging (werk-issues) en het zou even heel lastig zijn geweest om het "nog" een maand uit te stellen. Ik weet het, een maand in een mensenleven stelt niet veel voor maar op dit moment, in een traject als dit lijkt dat eindeloos! Dus de stress bouwde zich op in mijn lichaam... Ik ben ook niet vertrouwd met het cryo-traject dus dat brengt ook veel onzekerheid met zich mee. Vervelend wel.
Gisteren ging de telefoon en ik zag dat het IVF-labo van Jan Palfijn was, mijn hart sloeg al een tel over! " Ze bellen om te zeggen dat het niet gelukt is, dat mijn cryo het niet gehaald heeft" flitste door mijn hoofd en met een bang hartje nam ik op, toen de persoon aan de andere kant zich voorstelde als laborante van het IVF-centrum kwam er enkel een benepen en angstige "oei" uit mijn mond... Maar onmiddellijk werd ik gerustgesteld, er ontbrak een toestemmingsformulier voor het dooiproces en dat moest echt in orde zijn voor de procedure kon gestart wordt. Roxanne meteen ingeduffeld en in de fietskar gezet en in no time stonden we samen op het 8e voor die klapdeuren van het IVF-centrum om dat verdomd toestemmingsformulier te ondertekenen. En dan was het wachten... wachten op de volgende morgen.

Een onrustige nacht vannacht, veel gedroomd over het werk (er staat een belangrijke vergadering op de planning vandaag) en algemeen veel onrust in hoofd en lijf. De hele ochtend was ik doodsbang om naar mijn telelfoon te kijken want ze gingen bellen als het niet gelukt was, als het embryo het niet had overleefd. Tenslotte heb ik rond 10u zelf gebeld en de opluchting was GIGANTISCH toen ik te horen kreeg dat alles helemaal in orde was! Echt ik kon niet stoppen met glimlachen! Zo blij! Zo ontzettend blij! Ben op een wolkje naar het Jan Palfijn gefietst en met een grote glimlach meldde ik me aan bij het IVF-centrum. UIteraard mocht ik nog even plaatsnemen in de wachtzaal.... en "even" is een zeer rekbaar begrip bij Dr Decleer :D Na 1u12minuten scandeerde de verpleegster mijn naam en mocht ik haar volgen.Ik had verwacht dat ik (net zoals bij de cytoblast die Roxanne ooit was) naar het operatiezaaltje zou gebracht worden en groot was dan ook mijn verwondering toen ik helemaal de gang door mocht dribbelen naar de kamertjes waar de IUI's hadden plaatsgevonden. Voor de zekerheid vermeldde ik nog eens -schijnbaar langs mijn neus weg - dat het een cryootje was die vandaag werd teruggeplaatst maar de verpleegster schoot niet in een kramp om me naar een andere kamer te brengen dus zal het wel juist zijn :)
Ik mocht me "al klaarzetten want de dokter komt er zo aan" wat zoveel betekend als: Doe je onderkledij maar uit en ga met je benen in de beugels liggen. Dat laatste weiger ik altijd te doen tot ik de dokter zie binnenkomen, ik vind het een zeer onaangename pose en vind het toch altijd een tikkeltje fijner om me niet zo geexposeerd te voelen. Het is wat het is natuurlijk, ik moet nu eenmaal de vrouwelijkheid tentoon spreiden maar dat wil niet zeggen dat ik daar  5 minuten moet liggen wachten met mijn benen in de beugels. Dus ik stroop de panty en het onderbroek af en installeer me in de stoel met m'n armen op de beugels, beetje doelloos naar buiten aan het staren en te wachten...

UIteindelijk komt Dr Decleer binnen en moet het er toch echt van gaan komen: hup die beentjes in de lucht, schaamte het raam uit en de eendebek naar binnen. Het blijft een marteltuig die eendebek maar deze keer was het draagelijk. Dat wordt naar binnengeschoven en dan "opengedraaid" en vastgezet. En voor mijn bevalling was alles heel strak en deed het echt pijn omdat het zo tegentrok en ik heel veel druk ervaarde. Maar een kindje op de wereld zetten gaat gepaard met enkele fysieke veranderingen waaronder ook net iets meer ruimte down there :D Dus het was niet pijnlijk maar eerder onaangenaam. En toen moesten we wachten... met z'n 3-tjes (Dr Decleer, de verpleegster en ik) en ik voelde me ontzettend op m'n ongemak. NIet moeilijk ook als je bedenkt hoe ik er bij lag: benen de lucht in, eendebek op z'n plaats en tussen mijn knieën een man van rond de 50! Topscenario!  De minuten tikten heel traag voorbij en ik trachtte me te focussen op ademhaling  om rustig te blijven. Tot de deur eindelijk openzwaaide en er nog 2 verpleegsters binnenkwamen, het was daar weer een gezellige boel. De laborante vroeg mijn naam en geboortedatum en overhandigde het buisje aan Dr Decleer die het dan inbracht in mijn baarmoeder. Ik richtte mijn hoofd even op en zag aan de rechterknie de laborante, de linkerknie de verpleegster, daartussen Dr Deceleer en achter de dokter nog een verpleegster die wel heel nieuwsgierig naar mijn vrouwelijkheid, allé naar het tafereel dat zich daar afspeelde, aan het kijken was. Topmoment! *niet dus!*
En niet lang daarna voelde ik de druk afnemen in mijn v.agina en  de eendebek werd verwijderd. Ik mocht nog en paar minuutjes blijven liggen en grabbelde naast me een Dag Allemaal vast om te lezen. Veel heb ik niet gelezen van dat roddelblad want ik kon alleen maar gelukzalig glimlachen en denken aan dat kleine, ieniemini hoopje cellen dat nu ergens in mijn baarmoeder rondzweeft en hopelijk naarstig op zoek is naar een warm plekje.
De verpleegster kwam weer binnenwaaien en ik mocht me aankleden. Half aangesjareld ben ik door de gang gewandeld want de verpleegster bleef er bij staan en dan is het nogal lastig om alles op z'n juiste plaats te krijgen. Panty's zijn niet altijd zo handig en al helemaal niet in een klein kamertje én als er iemand op je vingers staat te kijken. In het toilet heb ik me nog snel even gefatsoeneerd en dan met een geweldig gevoel naar huis gefietst.

Ik ben zo gelukkig! Alles valt op z'n plaats en het voelt heel erg goed allemaal Er is heel veel stress van mijn schouders gegleden vandaag. En nu ben ik nog meer overtuigd dat ik echt de juiste keuze heb gemaakt door nog een 2e kindje te wensen. Wat ik vandaag heb gevoeld was rust, zelfzekerheid, geluk en blijdschap. Geen onzekerheid, angst of twijfels. Alles zal anders zijn maar precies zoals het hoort!

Kom op kleintje! Ik hoop zo hard dat je bij me blijft...  Je bent zo welkom <3