even stilstaan

Ik voel zoveel en tegelijk zo weing. Het is heel vreemd.. Ik heb het gevoel in een soort van bubbel te leven. Alles gaat zijn gewone gangetje, ik zie de wereld om me heen doordraaien en de mensen hun leven leiden. Ik zie Roxanne  vrolijk (en soms heel wat minder vrolijk) door de dagen dartelen. Ik zie de zon opkomen en ook weer ondergaan. Ik weet dat het leven verder gaat maar het gaat allemaal in een waas aan mij voorbij lijkt het wel. Alsof ik niet écht deel uitmaak van alles en iedereen. Ik ben er wel en tegelijk ook weer niet.
Er is geen mentale ruimte voor andere mensen, voor andere problemen, voor de wereld an sich. Ik functioneer, ik draai mee op mijn werk, heb contacten met vrienden maar alles gebeurt met een grote afstand tussen mij en de wereld. Ik kan het niet beter omschrijven. Alsof ik er niet helemaal ben. Ook bij Roxanne ben ik er niet helemaal en dat vind ik bijzonder frustrerend. Ik slaag er niet om om er écht voor haar en met haar te zijn. Ik geniet van haar vrolijkheid, haar guitige lach, haar schelle stemmetje dat wel. Maar het lijkt alsof ik niets echt ten volle doorvoel. Ik kan het niet zo goed uitleggen, tis een heel bevreemdend gevoel. Een soort van bubbel, waas, een grote afstand tussen mij en de wereld rondom mij.

De afgelopen weken ben ik volop bezig geweest met de laatste losse eindjes rond het afscheid van Kobe weg te werken. ZIjn geboortekaartje is eindelijk afgeraakt en gedrukt. De houtschijf voor op zijn grafje is toegekomen en ik ben nu bezig met die te vernissen. Ook de schors-snippers voor zijn grafje zijn voor handen, ik moet alleen nog een moment vinden dat ik alles kan gaan decoreren. Dat ik tijd kan maken om zijn plekje helemaal af te maken, mooi te maken. Echt een fijne plek om te zijn voor hem. Er gaat heel veel tijd en mentale ruimte naar Kobe en dat vraagt zo ontzettend veel. Soms zou ik willen dat het minder was, dat de pijn en het verdriet al wat waren afgezwakt. Maar dat blijkt niet zo te zijn en dat mag ik ook niet verwachtten, hij is amper 5 weken geleden geboren! Maar anderzijds lijkt de wereld gewoon door te draaien, ook mijn wereld. Familie vraagt er haast niet achter en vrienden weten niet altijd goed hoe ze erover moeten beginnen. Daar voel ik wel de drang om er naar te vragen maar de onmacht om de juiste woorden te vinden.
En als er een gesprek wordt gestart over Kobe dan bots ik vaak op een soort van onbegrip voor wat ik voel ofzo. Mijn dichte vrienden niet he, die zijn geweldig, top, fantasisch en die zijn zo mooi en zo puur... Maar het zijn de vrienden die wat verder van me afstaan. Waar ik ook geregeld contact mee heb en waar ik ook wel mijn hart durft te luchten, net omdat ik de nood voel om mijn verhaal heel veel te doen en ik het niet steeds bij mijn dichte vrienden wil en kan doen. Maar die mensen vervallen in cliché-antwoorden of in ronduit pijnlijke uitspraken die mij het gevoel geven dat wat ik voel en denk een beetje "onnozel" is op één of andere manier.  Vooral als ik aangeef dat het zeer zwaar is om te functioneren op mijn werk en om al die balletjes in de lucht te houden wordt dat nogal snel van tafel geveegd "ja das een nieuwe job he, das normaal ze!" Terwijl ik heel duidelijk aangeef dat het overlijden van Kobe een heel zware impact heeft op mij en hoe ik beweeg en mezelf staande houd. Ik heb al een paar keer een tik gekregen in het leven maar dit is echt een mokerslag gewoon. Dit grijpt in op zoveel gebieden... Ik schrik enorm van de impact en tegelijk ook niet. Tegelijk vind ik het heel normaal dat dit zo verwoestend is en dat het zo ontzettend veel pijn doet en ruimte eist.Ik ben dan ook mijn zoontje verloren... Voor de wereld was hij er nog niet, is Kobe een abstract gegeven en dat kan ik begrijpen. Ze hebben hem nooit leren kennen, nooit gezien. Maar ik heb hem gedragen, ik heb hem gevoeld, ik heb tranen gehuild omdat hij een jongen was, ik heb toekomstdromen voor hem gemaakt, ik heb enorm uitgekeken naar zijn komst, ... Voor mij was hij zoveel meer dan wat hij voor mijn omgeving is kunnen zijn. En dat is ook normaal. Mensen begrijpen dit bijzonder intense verdriet niet altijd goed. En weten dan ook niet hoe te reageren. Maar met de dood van Kobe is ook een hele toekomt verloren gegaan. Mijn toekomst met hem. Alles ziet er nu weer anders uit. Ik moet opnieuw mijn beeld aanpassen. MIjn kaart opnieuw uittekenen. De lijnen nog eens uitvagen en opnieuw neerzetten. Het verlies van Kobe is zoveel meer dan het verlies van een kindje. Op dit moment is het echt het verlies van een toekomst zonder garantie op een andere, evenwaardige toekomst. Er is geen garantie dat het nog een 3e keer lukt om zwanger te worden. Er is geen garantie dat mij zo geliefde toekomstbeeld ook gerealiseerd kan worden. Niemand kan mij verzekeren dat alles echt ooit goed komt, dat het beeld dat ik had opgebouwd met Kobe in mijn buik ooit echt ook weer werkelijkheid zal worden. Er is alleen maar veel onzekerheid, angst en verdriet. En een beetje hoop ;)

MIjn regels zijn gestart vorige week woensdag, heel licht en traag maar ik heb toch al een afspraak gemaakt bij Decleer. Ik heb het gevoel dat ik er moet voor gaan. Dat ik die droom moet blijven najagen en geen tijd mag verliezen. Kan verliezen. Wil verliezen. Ik ben er emotioneel niet klaar voor, de ivf-rollercoaster is als een groot dreigend monster maar ik zal hem toch moeten trotseren. Er zit niets anders op. Vrijdag (over 2 dagen) zal ik terug in de wachtkamer zitten, zal ik terug instappen en de hele helse ritten uitzitten. Met enkel een sprankeltje hoop dat het misschien wel nog eens lukt. Dat ik mijn droom van mijn gezin kan waarmaken. Ik hoop zo dat het nog eens lukt. En dat ik 2 prachtige kinderen mag hebben in mijn huis en 3 in mijn hart. Ik hoop het zo.