GEDACHTENSTORM

Sind een paar dagen/weken kan het af en toe gedachten dwarrelen in mijn hoofd. Ik geraak dan een beetje overstuur van mezelf en das best lastig. Nu het allemaal zo in ijl tempo dichterbij komt steken ook wat vragen, onzekerheden en "angsten" op.   Het is moeilijk om het te vatten in woorden omdat het zo confronterend is. En omdat het ook best intensief is om met deze gedachen aan de slag te gaan.
Ik denk soms "Wat als het mij niet lukt? Wat als ik het allemaal niet aankan en dit de grootse fout uit  mijn leven is?!"
Vrienden en de zus zijn allemaal ontzettend lief en ondersteunen waar ze kunnen. Ik krijg heel vaak te horen dat ze in mij geloven, dat ik dit zeker aankan, dat ze achter mij en mijn keuze staan. Ik ben een sterke madame die hier goed over heeft nagedacht... er is geen reden tot twijfel!  Als er iemand is dit dit kan dan ben jij het!
Allemaal ontzettend lief en het raakt mij ook steeds weer als ze het ook effectief verwoorden maar dan kan ook de twijfel me om  het hart slaan. Maar wat als het niet lukt? Iedereen verwacht dat ik het supergoed ga doen, dat ik zal schitteren als mama. Er is bijna geen ruimte tot falen want dat ligt niet in het verwachtingspatroon. (Ik stel het nu heel scherp he, uiteraard is er plaats en ruimte om uit te huilen en om te ventileren.Om te craschen en om me heel klein en kwetsbaar te voelenà Ik ben soms echt bang voor wat komen gaat, voor de grote veranderingen en de verantwoordlijkheid over dat klein dolleke van mij. Ik wil het ook zo graag zo goed doen. Het is best eng om een kind op te wereld te zetten. Kak! =)
Ik heb hier lang en goed over nagedacht, veel van gedachten gewisseld, me laten omringen door mensen die me goed kennen en door dokters, ... Het is een lange aanloop geweest en heel vaak ben ik nog altijd helemaal overtugd van mijn keuze. Is twijfel ver te zoeken en sta ik heel krachtig achter mijn beslissing. Maar er zijn momenten waarop dat vertrouwen in mezelf begint te wankelen en dat ik twijfel over het wel goed komt. Maand na maand heb ik opnieuw gekozen, resoluut, om door te gaan met de behandeling. Ik kon er ieder moment mee ophouden. Niemand heeft me verplicht om door die ellende te gaan, maand na maand na maand. Het was iedere keer mijn eigen keuze, mijn eigen beslissing, gedreven door mijn kinderwens en de overtuiging dat dit is wat ik wil. En dat ik het aankan. Dat ik mijn kind een toekomst kan bieden, een warme thuis, een veilige haven. Het was een heel bewuste  keuze om mama te worden maar af en toe overvalt het me allemaal wat. Het is overweldigend. Het is eng. Het is gigantisch. Maar het is ook zo mooi! En het is ook zo fantastisch! En het is wat ik echt echt wou! En het is wat ik echt echt wil!   Maar dat neemt niet weg dat de twijfel me af en toe bespringt en dat de tranen dan ook niet ver weg zijn. Wat een gigantisch avontuur... En het is nog niet goed en wel begonnen.

Ik maak me ook zorgen rond mijn mama, de Mutti. Ze heeft ontzettend veel last van haar lichaam. Haar door reuma, artritis en artrose geteisterd lichaam. Enerzidjs wil ze er dolgraag op passen, op haar kleindochter. Ze zou niet liever doen! Ze is een heel zorgend iemand die echt kan genieten van "nodig te zijn" en die tot het uiterste zal gaan om dat ook te kunnen doen En net dat laaste is iets wat me zorgen baart. Ik wil niet dat ze zichzelf nog meer uitput,nog meer op de proef stelt om toch maar de Oma-rol te kunnen vervullen. Ik wil mijn kindje met een gerust hart kunnen achterlaten en niet bang hoeven te zijn dat haar iets overkomt of dat de Mutti zich boven haar eigen krachten stelt. Het is een schipperen en afwegen en ik vind het absoluut niet gemakkelijk. Het is ook een erg beladen onderwerp om aan te kaarten omdat ik haar niet "aan de kant wil schuiven" maar ik wel helemaal gerust moet zijn. Voor beide partijen.
Het was iets waar ik me al zorgen over had gemaakt, stilletjes in mijn hoofd, maar nog niet echt had uitgesproken. Behalve een keertje bij de zus, tijdens een goede babbel op haar terrasje. Maar nu ook de mutti deze zorgen en onzekerheden heeft uitgesproken is het erg confronterend. Dat betekend dat mijn zorgen niet ongegrond zijn en ze ook worden gedeeld door de persoon waar het om draait... Kan een mooie basis zijn om op verder te werken, inderdaad, maar ik vrees dat het een té gevoelig onderwerp is om bespreekbaar te maken. Ik zal er op moeten rekenen dat de mutti ten alle tijde eerlijk met mij is en het ook aangeeft als het niet lukt om voor haar kleindochter te zorgen. Hoe pijnlijk, teleurstellenden confronterend het ook is voor haar. Het moet een win-win-situatie zijn en ik ben er nog niet zeker van of dit ook effectief het geval is.
Aan liefde, aandacht en toewijding zal het mijn dochter zeker niet ontrbeken vanuit haar Oma. Daar ben ik heel erg zeker van, aan liefde is er geen gebrek. Aan lichamelijke mogelijkheden misschien wel...