Geteisterde oren en geduld op de proef
Op dagen als vandaag vraag ik me af of ik wel een tweede WIL! Man toch... huilen, jengelen, schreeuwen, neuten,... alle varianten op wenen zijn de revu gepasseerd. Gek werd ik er van. (Of toch bijna)
En het is herkenbaar lees ik op forums (ja ik zoek mijn toevlucht tot internet om een beetje erkenning te vinden op dagen als deze). Ik moest heel de tijd metjhaar bezig zijn, even iets anders doen was er helaas niet bij. Vermoeiend!
Wandelen is goed maar even stilstaan: Brullen! Samen spelen is goed maar stel ik me recht om haar alleen verder te laten doen: Brullen! Iets uit de kast halen: Brullen! Ga ik even naar toilet: brullen! Zit ik in tafel: Brullen!. Steek ik de was in: Brullen! In bad: Brullen! Verse pamper/kledij: Brullen! Eten: Brullen! In bedje: Brullen! Op de trap: Brullen! In de auto: Brullen! ... Alleen als ze op mijn arm zit en haar knuistjes in mijn nek kan planten hoor ik haar gniffelen. Ik ben haar veilige haven, haar uitvalsbasis.
Op dagen als deze is het gemis van een partner ontzettend aanwezig. Ik kan deze verantwoordelijkheid niet delen met iemand. Kan hier niet even uit handen geven en letterlijk "verdwijnen". Ze heeft enkel mij en ik ben ook de enige die ze nodig heeft
Op dagen als dit kan ik soms echt rondkijken in huis de leegte zien, bijna voelen. De leegte die kan worden ingevuld door een partner, door iemand die me steunt en begrijpt. Die me warmte en liefde geeft op momenten dat ik mezelf niet graag zie en heel erg in vraag stel. De persoon die me kan aankijken en kan verzekeren dat ik geen slechte moeder ben omdat ik mijn dochter binnensmonds vervloek bij de start van een zoveelste huilbui of omdat ik met een diepe zucht haar weer eens van de grond op raap. Het gemis is op zo een momenten heel erg groot en doet pijn. Pijn die bovenop de pijn komt van de machteloosheid (Ik wou dat ik het verdriet/pijn/... kon wegnemen van Roxanne), de pijn van de moedeloosheid (Dit stopt nooit! Nooit!!!!) en de pijn van de twijfel (Doe ik het wel goed? Doe ik iets verkeerd?) Op dagen als vandaag is er veel pijn en te weinig liefde.
Het zijn momenten dat ik echt snak naar een warm gebaar, een lieve zoen, een bemoedigende blik. Gewoon de zekerheid dat alles goed komt en dat ik er niet alleen voor sta. Maar die zekerheid heb ik niet en ik sta er per definitie wel alleen voor. Ik ben degene die Roxanne nodig heeft dus kan en wil ik haar ook niet "wegdoen". Maar het is niet atijd eenvoudig om mijn geduld niet te verliezen. Ok, mijn draagkracht heeft ook een dieptepunt bereikt door vele perikelen op het werk. Ik ben al sneller over mijn theewater en ik heb niet bijster veel overschot meer. Maar het is shuioms ook verdomd zwaar om alleenstaand mama te zijn! Om altijd en overal voor te moeten instaan. Ik vind het vreselijk om met een kwade blik naar mijn dochtertje te kijken en te smeken om te stoppen met huilen. Om dan even later met tranen in mijn ogen haar toch op te pakken en er met de moed der wanhoop mee rond te sjokken. Samen snotteren... het zal ook wel een vorm van liefde zijn zeker :) Maar ik heb al enorm veel lopen zuchten de afgelopen dagen en ben ook zo moe. Zo ontzettend MOE!
Niets wereldschokkend en absoluut herkenbaar voor andere ouders maar het is niet fijn om "negatieve gevoelens" te ervaren tegenover mijn kleine trol. Ze is zo geweldig! En ik zie haar zo ontzettend graag. Maar het zijn zeer lastige dagen geweest, niet meer en zeker ook niet minder.