Gracieus moederschap

Dit weekend was ik met de zus wat aan het kuieren in de stad en ondertussen aan het praten over "moederschap" en de impact die het heeft op je leven maar ook op dat van de mensen die dicht bij jou staan. Eenmaal vrienden (of zelf) kinderen krijgen is er haast letterlijk een aardverschuiving en moet er een nieuw evenwicht gevonden worden. Dat gaat niet zonder slag of stoot en het is aanpassen, zoeken wat wat nog kan en niet kan. Een kind krijgen is heftig in veel opzichten en niets lijkt nog hetzelfde. Ik heb ook moeten zoeken naar hoe ik alles en iedereen terug in balans krijg (en houd) na de komst van Roxanne. Het is absoluut geen eenvoudig proces en het is een voortdurend zoeken en aftasten. Voor mij en voor mijn omgeving. Wat zeker niet zonder slag of stoot gaat.
Ik wil mijn vrienden niet altijd "opzadelen" met Roxanne, af en toe willen ze gewoon met Alice afspreken en niet met "Alice de mama" en daar heb ik uiteraard begrip voor. Ik heb ook af en toe nood aan zorgeloos kunnen koffiedrinken en praten zonder een half oog op mijn kleine trollemie te houden. Maar "gewoon koffie drinken" is hier ondertussen al een heel gergegel en gedoe geworden. Het vraagt altijd heel wat voorbereiding om zo een date gepland te krijgen. Doorgaans lukt het me wel maar het is toch niet te onderschatten wat er allemaal aan vooraf gaat aan gewoon gezellig een kop koffie te kunnen gaan drinken met een vriendin.
Maar zo zijn er tal van situaties die sinds de komst van Roxanne een pak ingewikkelder geworden zijn; op reis gaan, toneelvoorstelling bekijken, uit eten gaan, weekendje weg, optredentje meepikken, museumbezoek,...  En het is als buitenstaander (en zeker als kinderloze buitenstaander) niet eenvoudig om in te schatten wat een grote impact zo een klein pateeke heeft op het leven van alledag. Ik kan bijna niet anders dan mijn leven afstemmen op het ritme van Roxanne (wil ik niet met een slechtgezind exemplaar opgescheept zitten) en mijn omgeving moet zich daar willens nillens dan ook maar aan aanpassen. En dat zorgt uiteraard soms voor enige frustratie en ik snap dat helemaal. Ik zoek dan ook heel bewust naar een gezond evenwicht, tracht zo flexibel mogelijk te zijn en zaken ver vooruit te plannen zodat ik een opvangoplossing kan uitdokteren.
En mijn zus gaf me hierover een heel mooi compliment "Je draagt het moederschap gracieus". Ik vond dat heel mooi gezegd. Mama zijn is veruit het mooiste maar ook het meest uitdagende dat ik tot nu toe al gedaan heb. Ik geniet er heel hard van en vind mijn kleine trol helemaal geweldig! Uiteraard zijn er momenten dat ik met mijn handen in het haar zit en het allemaal even niet meer weet. Maar die momenten zijn schaars (gelukkig maar) en dan kan ik steeds terugvallen op mijn fantastisch netwerk. Ik vind "mama zijn" niet lastig of verschrikkelijk zwaar of een beproeving. Ik vind het vooral geweldig en ik ben heel benieuwd naar wat er nog allemaal gaat komen. En hoe Roxanne zich zal ontwikkelen en welk persoontje tevoorschijn zal komen.  Ik ben heel nieuwsgierig als mama en geniet van de momenten die ik met haar kan en mag delen.
Ze is nu 1 jaar en alles bij elkaar genomen was het een heerlijk jaar! Intens en overweldigend, absoluut, maar het heeft me nooit overspoeld. Het moederschap an sich heeft me nooit echt helemaal onderuit gehaald. Ik heb gewankeld, ik heb getwijfeld, ik heb gehuild,... Maar ben nooit écht ongelukkig geweest. Als mensen mij vragen hoe ik het vind om alleenstaand mama te zijn dan kan ik enkel naar waarheid antwoorden dat ik het heel fijn vind en dat het een prachtige ontdekkingsreis is. Natuurlijk zijn er ook momenten dat ik een partner mis maar ik heb een zeer sterk netwerk waar ik altijd op kan terugvallen.En daar ben ik heel dankbaar voor.
Ik zal nooit zeggen dat ik het heel zwaar vind of dat mijn leven gestopt is en dat er niets meer kan omdat Roxanne er is.  Ik probeer te schipperen en te zoeken naar hoe ik Roxanne in mijn "oude" leventje kan inschuiven. MIjn oude leven is weg, ik kan niet meer zo onbezorgd en onbezonnen rondhuppelen en mijn ding doen. Neen, ik moet heel veel zaken plannen. Maar ik DOE dat ook en ik zorg er ook voor dat het wel lukt. Dat ik op weekend kan gaan en op reis en op daguitstap en koffiedate. Soms met Rox en soms zonder. En is het zonder Roxanne dan is dat zonder enig schuldgevoel.
Ik maak geregeld de afweging of het een meerwaarde is om haar mee te nemen en soms moet ik gewoon besluiten dat het beter is voor allebei om haar naar liefdevolle mensen te brengen die haar met open armen opvangen zodat ik mijn ding kan doen. (Watou, sauna, reisje naar Munchen,...) Daar worden we allebei gelukkiger van :) 
Bijvoorbeeld "Kunstenfestival Watou" dat is een heel fijn evenement waar ik ontzettend van geniet. (Het is een kunst-poezië-route in het dorpje Watou)
Als Roxanne mee is dan ziet mijn dag er ongeveer als volgt uit: Bij het opstaan fruitpap maken en groentenhap uit diepvries halen. Babytas volladen met allerlei spulletjes die nodig zijn (verse pampers, cheeky wipes, zak voor vuile pampers, koekje, flesje water, speelgoedjes, slabbetjes, verse kledij, body'tjes, billekenszalf, ..) en buggy in auto zetten. Rox wakker maken, ontbijten en in de autostoel zetten. Twee uur rijden naar Watou (ondertussen even langs de snelweg stoppen voor een fles/koek/pamper/...) met een klaarwakkere dochter. Eenmaal in Watou dochterlief in de buggy zetten en de verschillende locaties bezoeken. Haar ondertussen verschillende keren in en uit de buggy laden want er zijn veel trappen, kleine huisjes die niet toegankelijk zijn met een buggy,... En haar zo stil mogelijk houden wnat mensen komen genieten van kunst daar hoort een brabbelende en jengelende baby niet bij. Als er wordt gepicnicd over de middag ervoor zorgen dat ze niet gestekt wordt door een beest, iet of wat van haar fruitpap binnen heeft, een verse pamper rond de billen heeft gekregen en als het even kan ook nog wat beweging heeft gehad. Want dan is het hoog tijd voor haar middagdutje. Dat zal uitmonden in een nachtmerrie want ze slaapt al slecht in de koets en al helemaal als die om de haverklap stil staat. Nog meer in- en uit de buggy tillen, sussen met een koekje, een speelgoedje toestoppen,... Tussendoor tracht ik zelf  ook nog wat te genieten van de kunstwerken en de sfeer in het dorpje en doe ik een heroishe poging om fijne gesprekken aan te gaan met mijn vrienden. Om dan uiteindelijk rond 16u helemaal op van de zenuwen een oververmoeid en brullend kind in de autostoel te zetten 2u naar huis te puffen waarvan Roxanne 30 minuten zal brullen voor ze in slaap valt. 
Maar... het kan ook anders :)  Ik breng Roxanne gewoon naar de oma en laat haar daar vertroetelen. Ik pik mijn vriendinnnen op voor een 2u durende autorit waarin veel gepraat wordt. Eenmaal in Watou gaan we  gezellig keuvelend naar de verschillende locaties en genieten in stilte van de prachtige kunstwerken, rond de middag eten we  onze potluck picnic in het gras en doen en kort middagdutje in de zon. Om dan met frisse moed de toer verder te doen, een gezellig koffiehuisje te ontdekken en daar een kleine 2u te genieten en te praten. Als de route afgerond is rijden we terug naar huis, ieder in gedachten verzonken en ik pik mijn dochtertje op bij de oma en spendeer nog kort wat tijd met haar voor ze in haar bedje wordt gelegd met veel liefde.
Moedershap is heftig en groots en overweldigend maar het is zo mooi, toch als je het voor jezelf mooi maakt en geen onhaalbare doelen stelt. Of zoals mijn zus het noemt "gracieus moederschap". Ik balanceer heel vaak en zoek naar manieren om mezelf en mijn omgeving staande te houden. Ik vind niet dat je als mama alles moet opgeven en je hele leven in het teken van je kind moet stellen. UIteraard maakt het een heel belangrijk deel uit van je bestaan maar jezelf wegcijferen om je kind gelukkig te maken... ik denk niet dat die weg dat juiste is. Ik bewandel een ander pad. En voorlopig ben ik daar heel tevreden van :)
Ik ben een heel gelukkige vrouw die haar dochter doodgraag ziet maar die zichzelf ook graag ziet. En ik vind het belangrijk om Alice niet uit het oog te verliezen. Een gelukkige mama is een gelukkig kind. Daar ben ik rotsvast van overtuigd.