Gynaecologen-koorts...

Zometeen word ik verwacht bij mijn  "vaste" gynaecoloog, dokter Bronselaer voor de 6-maandelijke routinecontrole. Maar voor mij is het nooit meer een gewone routine-controle. Voor mij is het nooit meer gewoon eventjes langs de gynaecoloog voor een onderzoekje. Nooit meer  gewoon een "vervelend onderzoek" dat als faits divers kan geparkeerd worden in de notulen van mij leven. Voor mij is dit een moment van spanning, van angst, van onzekerheid... en van tranen geworden sinds januari 2015. Ik ben zo ontzettend bang over de evolutie van alles in dat lijfje van mij. En wat het verdict vandaag zal zijn. En hoe het staat met mijn kinderwens én de slaagkansen.
Na 3 mislukte pogingen heeft ook dat vertrouwen nog es een knauw gekregen.

Ik kan niet meer met een gerust hart naar Sint-Lucas fietsen. Ik voel het kloppen in mijn keel, de tranen staan al de hele dag in mijn ogen, de angst neemt het even van me over. Weg emotioneel-rationele-Alice, hallo emo-trut!
Ben er niet gerust op. Maar zal ik dat ooit wel zijn? Zal ik dat ooit terug zijn? Zal de rust in mijn hoofd ooit terugkeren rond mijn vrouwelijkheid of blijft dat als een vies wazig spook in mijn gedachten ronddolen? Het is best zwaar om hier mee geconfronteerd te worden en het niet echt met iemand te kunnen delen. Ik moet gewoon afwachten.
Gisteren probeerde ik er met de zus even over te praten maar omdat het zo emotioneel geladen is werd het geprek snel afgebroken.
Ik kan er niks aan veranderen en moet gewoon vandaag op controle. Vanaf dan kan ik terug verder. Met dezelfde zorgen of met net dat tikkeltje meer slecht nieuws... We zien wel.
Off we go then.... Met elastieken beentjes, een stem die piept van emotie en tranen die glanzen in mijn ooghoeken. Maar hoopvol, altijd hoopvol! Ongerust maar hoopvol :)

16u09
Net terug van bij Dr Bronselaer en aansluitend op gesprek bij Petra (psychologe). Ik heb me heel rustig kunnen houden bij de gynaecoloog, geen tranen, geen geduts, geen ongerustheid getoond. Dit uit schrik dat als ik te emotioneel zou reageren hij me niet alles zou zeggen omdat ik het misschien niet zou aankunnen. En ik ben nochtans iemand die pas rustig word als ik het gevoel heb dat er eerlijk en duidelijk met mij gecommuniceerd word. Na het gebruikelijke praatje over de stand van zaken mocht ik plaatsnemen in de beugels. Geen last van de piepkleine eendebek deze keer, ondanks de waarschuwingen van Dr Bronselaer :D Dit was echt te verwaarlozeb, de gevaartes waarmee Dr Decleer manouvreert down there zijn pas echte marteltuigen!
Op de echo konden we constateren dat er 1 firboom gegroeid was (van 1.7cm naar 2.3 cm) maar dat de andere 2 zich koest hieden. Het gegroeide fibroom zit aan mijn baarmoedermond en geeft op dit moment zeker nog geen problemen maar moet toch van nabij worden opgevolgd.
Het goede nieuws was wel dat mijn baarmoederholte geheel vrij is en er daar dus geen fibromen het zichzelf heel gezellig hebben gemaakt. Dus dat er alle ruimte is om een klein hummeltje in te laten groeien. Geen reden tot paniek, gewoon doordoen met de IUI was had advies. Er is slechts een slaagkans van 15 à 20% per cyclus om zwanger te worden dus is het normaal dat het enige tijd vraagt.
Opgelucht en met deze zekerheid dat mijn baarmoeder het goed doet stapte ik zijn cabinet terug buiten. Aftellen naar vrijdag...

In de sessie bij Petra kwam ook dit onderwerp ter sprake. Ze gaf mij de tip mee om bij de volgende inseminatie enige begeleiding te vragen van de verpleegkundigen rond mijn ademhaling tijdens de procedure. Dit omdat ik altijd zoveel pijn heb bij het inbrengen van de eenbek en het sperma. De laatste keer was ik echt duizelig en bleek van de pijn. Vond ik wel een erg waardevolle tip want ik vind het echt vreselijk om die handeling te moeten ondergaan. Het doet niet alleen pijn maar het roept ook herinneringen op van zaken waar ik liever niet aan terugdenk. Het is op alle gebied echt een marteling. Dus ademhalingstechnieken en methoden om dat net allemaal iets draagelijker te maken zijn meer dan welgekomen.  Ik ga vanavond al es googelen of ik niks vind en mijn oor es te luisteren leggen bij de kiné's op het werk. Van alle andere ingrepen (interne echo's, tabletjes, uitstrijkje, ... ) of seks heb ik geen last maar van die gigantische eendebek daarintegen. Amai!!!

Vrijdag is het kick-off van mijn 4e poging...
Vol goede moed ertegenaan!
Komaan lijfje!!!!