HET GITZWARTE MONSTER GENAAMD "SCHULDGEVOEL"

Ik heb Roxanne de afgelopen week weinig gezien. Té weinig schreeuwt mijn hoofd. Veel té weing brult mijn hart. Het was een heel drukke week, een week waarin ook mezelf even centraal trachtte te stellen en hierdoor een grote opvangpuzzel had uitgedoktert voor de kleine trol. Op papier leek het best wel OK niet schitterend maar OK. In realiteit was het vooral veel geregel en gedoe en veel te weinig tijd voor mijn lieve meisje.
Zo zag het er ongeveer uit:
Zondag moest ik werken van 14u tot 22u, Rox bij de Mutti afgezet en bleef daar ook logeren. Maandagochtend opgehaald en wat tijd met haar doorgebracht thuis, groentepapje gegeven naar creche gebracht. (Moest opnieuw werken van 14u tot 22u) De zus pikte haar daar op en Roxanne bleef daar slapen omdat ik dinsdag van 9 tot 17u moest werken en de zus ze dan in creche afzet en ik haar s'avonds ga gaan halen (ja, ik zie Roxanne meer dan 28u niet! *pijn pijn pijn*)
Woensdagvoormiddag heb ik haar terug bij de Mutti afgezet voor een logeerpartijtje want het is Rock For Specials (een klein festivalletje in Evergem) en daar wou ik graag van gaan genieten. Donderdagochtend Rox opgehaald rond 8u30 om een hele voormdiddag in een parkje te vertoeven en te genieten! Heerlijk <3 Na het groentepapje terug naar de creche gebracht en ik naar R4S. De zus haalde Roxanne op aan de creche en vertroetelde haar tot de volgende ochtend. Met slaperige oogjes en een hoofd vol watjes stond ik om 8u30 op de stoep om haar terug op te halen. Kwestie van alles uit de vrije dag te persen wat er maar in zat. Mevrouwtje was een beetje ziekjes en dus wat uit haar gewone doen. Jammer! Maar we hebben er het beste van gemaakt en tegen 17u ook nog eens in het park geraakt om een avondlijk buitenlucht-momentje te hebben. Na een fijn badje heb ik haar heerlijk te slapen gelegd in haar eigen bedje en deze ochtend naar de Mutti gebracht zodat ik met een vriendin en haar 2 dotjes van kinderen naar Plopsaland kon gaan. Gezellig een dagje keuvelen en kwetteren en ondertussen de kindjes blij maken, geweldig! Deze avond mijn kleine trol opgehaald, nog eventjes thuis samen gespeeld (ahum); flesje gegeven en bedje binnen. Morgenvoormiddag passeren we even (als het lukt) op het straatfeest van de zus en in de namiddag moeten we een acte de prescense gaan doen op een familiefeest. En maandag.. maandag moet ik werken. *zucht*

Dit is een hels tempo dat niet vol te houden is. BIj iedere activiteit mistte ik mijn kleine trol vreselijk en klauwde het schuldgevoel wild om zich heen. Op mijn werk is het lastig omdat ik de gedachte "Wat doe jij hier? Jouw plaats is thuis! Je moet je dochtertje in haar bedje steken, er zijn als ze wakker wordt en je nodig heeft!" heel vaak door mijn hoofd zweeft. Die onmogelijke uren zijn echt bijzonder lastig. Op de festivalweide waren mijn gedachten vaak bij mijn kleine trollemie en kon ik niet ten volle genieten. Omdat ik me schuldig voelde dat ik daar was en niet bij haar. Dat ik mijn vrije dag, pardon 2 vrije dagen (!) niet met haar spendeerde maar op een klapstoeltje met een pintje in de ene hand, een sigaretje in de andere en omringd door vrieden. Ik had er zo naar uitgekeken gewoon chillywilly festilvalletje meepakken, eventjes Alice-tijd... Maar door alle hectishe tijden ervoor kon ik er nu echt niet van zo van genieten. Ik rekende ook het aantal uren slaap uit. En hoe langer ik op het terrein bleef hoe minder slaap ik kon sprokkelen. (Vreselijk!) Plopsaland vandaag was leuk , heel leuk, maar mijn hart was toch bij mijn meisje. Ik mistte haar enorm. Ook al weet ik dat ze veel te klein is om mee te gaan en zou ze er helemaal niks aan gehad hebben. (En ik alleen maar miserie) Het stak dieper en vaker dan ik dacht om naar jonge ouders met hun kinderen te kijken en hen te zien dollen en pret hebben.

Heb me de afgelopen week af en toe echt een "slechte" moeder gevoeld, een afwezige moeder vooral. Een deel vloeit voort uit mijn werk (echt vreselijke uren) en een ander deel omdat ik persé tijd voor mezelf wou en iets wou doen waar ik normaal gelukkig van wordt.. Hoe absurd is het niet dat ik me daar nu zo slecht over voel? Ik heb gewoon eventjes aan mezelf gedacht, wou gewoon heel graag op een festivalletje zitten en genieten. Zonder meer. Maar het gitzwarte schuld-monster had me volledig in zijn greep. En iedere keer mensen vroegen waar Roxanne was (ik heb de vraag 5 keer gehad) werd die greep wat strakker.
Ik voelde ook hoe hard ik het nodig had om de tijd die ik dan met haar deelde zo leuk en aangenaam mogelijk te maken. Dan was het echt tijd voor ons om leuke dingen te doen, om te genieten van elkaar, om alles rondom ons gewoon te vergeten. En het was heerlijk! Mijn kleine mooie trol is zo geweldig, ze doet mijn hart schaterlachen van plezier! Ik houd zoveel van de kleine mensje... dat is in geen woorden te vatten. Het gaat allemaal zo ontzettend snel en ik haat het gevoel dat ze door mijn vingers glipt. Dat ze opgroeit zonder dat ik erbij ben. Er zijn dagen dat het lijkt alsof ik met mijn ogen knipper en ze weer iets nieuws kan. Het is wonderlijk hoe snel ze evolueert en groeit maar ik kan het niet bijbenen. Ik mis zoveel. Ik mis haar. Maar ik mis mezelf soms ook. En als ik dan tijd maak om op zoek te gaan naar de "oude Alice" en mezelf dus centraal stel dan knaagt het diep vanbinnen. Dan schreeuwt mijn hele lijf dat het niet goed is. Dat ik mijn kleine trol te kort doe.Terwijll... ik wil gelukkig zijn en daar heb ik net die momenten voor nodig. Die tijd met vrienden, die leuke momenten om mijn batterijen op te laden zodat ik de beste mama kan zijn voor haar die ik wil en kan zijn.
Ik kies er dan ook voor om net al die dingen wél te doen en om er zoveel mogelijk van te genieten. Om niet in mijn cocon te kruipen met haar en tijd te maken voor andere mensen, voor andere dingen die ook ontzettend belangrijk zijn. Ik wil niet "enkel" mama zijn. Daar word ik niet gelukkiger van,integendeel denk ik. MIjn wereld is heel klein geweest de afgelopen maanden en nu breek ik stilletjesaan onze cocon verder open. En dat is een beetje eng en dat voelt heel vreemd aan soms. Het is een normaal proces en ik maak me er ook geen zorgen over in feite maar het doet wel deugd om het eens van me af te kunnen schrijven. Om er woorden aan te kunnen geven, om even tijd te maken om al die gedachten vast te pakken en te plaatsen.

Ik ben op zoek naar een balans en het is niet altijd eenvoudig om die te vinden. Ik wil soms "alles" en dat gaat niet... Ik vind het wel belangrijk om de momenten met Rox te koesteren en er van te genieten met volle teugen. Ik plan ook heel bewust "Roxy-dagen" in mijn agenda, dat zijn dagen die ik helemaal vrijhoud voor haar en mij. Dagen waarop het huishouden aan de kant word geschoven (tenzij de hoogtsnoodzakelijke dingen) en we heel bewust tijd spenderen met elkaar. Fietsen, in het park rollebollen, op de grond in de living spelen, een uitgebreid badje geven, ... staan dan op het programma. Dat zorgt er ook voor dat ik weet dat ik echt wel tijd voor haar maak, heel bewust en zo probeer ik dat groteske zwarte monster de mond te snoeren. Ook ik heb recht op én nood aan Alice-tijd.Want ook daar word ik gelukkig van en ik wil zo graag gelukkig zijn. Nog gelukkiger dan ik nu al ben. Want begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend gelukkig met mijn leventje en met mijn geweldige lieve kleine trol! Maar af en toe kan het monster mij vastgrijpen en eens goed door elkaar rammelen. En daar heb ik dan en daar geen verweer tegen...