Het is een beetje "wollig" in mijn hoofd

Wauw, sinds de bevalling ben ik niet echt meer "de oude" geweest...en ik vrees soms dat ik dat ook nooit meer zal worden. *slik*
Doorgaans vind ik het niet zo erg: Dat extra zachte kussentje ter hoogte van buik, mijn grotere hart, de tranen van trots en verwondering die opeens kunnen opwellen, de onvoorwaardelijke liefde voor mijn kleine trol, het ontzettend groot relativeringsvermogen (veel zaken waar ik me vroeger druk in kon maken laat ik nu gewoon aan mij voorbij gaan), de bijna onuitwisbare glimlach die rond mijn lippen speelt als ik aan Roxanne denk, de rust die ik in mezelf gevonden heb,de overweldigende gevoelens die gepaard met het mama-zijn, de golf van liefde die steeds weer over me heen komt als ze na de nacht/dutje met haar hele lijfje dolgelukkig is om mij te zien...
Tot zover de fijne wendingen.

De chaos zowel in mijn hoofd als in mijn leven, de ontelbare lompigheden en bijhorende blauwe plekken, het geheugen van een goudvis, de gelimiteerde sociale  contacten,het doffe gevoel dat als een manteltje over me heen ligt, de focus van een fruitvlieg, de onkunde om te organiseren en plannen, het gevoel een heel klein wereldje te hebben, de grenzeloze vermoeidheid,... Zijn dan weer de zaken waar ik mee worstel. En die best wel pittig zijn ook.Ik verlies ook gewoon veel tijd met het rechtzetten/opruimen/reorganiseren van zaken, tijd die ik NIET heb.
Een greep uit de fratsen die ik de laatste weken ben tegengekomen (zoals gezegd, het geheugen van een goudvis...)

• Mezelf buitensluiten van huis en auto (zie blogpost "er zijn zo van die dagen") om 6u32 met een jasloze dochter op de arm
• 3 keer water in de koffiezet gieten zonder het door te hebben en dus een waterval én koffieoverstroming creeëren
• Om 7u op mijn werk verschijnen terwijl ik pas om 9u verwacht wordt
• Ovenschotels in de oven zetten en de oven uit draaien (ipv de temperatuur aan te passen zoals initieel de bedoeling was) en dit pas na 30 minuten opmerken omdat de honger te groot wordt en het huis niet lekker begint te ruiken
• Portefeuille vergeten als je in de winkel staat en er zo verloren/verward/ontzet uitzien dat de persoon die achter je staat aanbiedt om jouw boodschappen (een blik pechen en yoghurt) te betalen
• Fietskar niet vastmaken aan de fiets en wegwandelen ZONDER fietskar zonder dit te beseffen. Pas als iemand na 3x "mevrouw" te roepen ten einde raad schreeuwt "Mevrouw uw baby!" beseffen dat er er iets ontbreekt...
• overal en altijd te laat komen (soms niet meer dan 2-3 minuutjes, vaak meer dan een halfuur) terwijl ik vroeger ontzettend stipt was!
• Over woorden struikelen, zinnnen bouwen die op niets slaan, woorden uitvinden,... Een hele nieuwe grammatica leer ik mezelf aan
• Wafeltjes willen bakken voor een pic-nic, de eitjes breken boven het GFT-vuilbakje en daarin eiwit en dooier laten glijden om de eierschalen bij de bloem en de boter te gooien. Tot 2 keer toe!
• Verloren rijden op een gekend traject (werk - blaarmeersen) en mijn collega moeten bellen om mij te gidsen naar de parking want hopeloos verloren

Op zich best wel lachwekkend als ik dat hier opgelijst zie staan :)
Maar het is soms ook zo frustrerend! Ik verlies zoveel tijd in het dagdagelijkse leven omdat ik er niet slaag om zaken op z'n effen te krijgen. Om de dingen effictent te doen.
Ik  heb volgende woorden moeten schrappen uit mijn woordenboek: Snel, efficient, doordacht, georganiseerd.
En ik moet nog een beetje zoeken naar een andere manier van leven zo zonder deze elementen :D Geen eenvoudige opgave. Verdomd geen eenvoudige opgave.