Het leven zoals het is ... BAM in het kinderziekenhuis
Ik ga mijn 2e ziekenhuisnacht tegemoet op dit moment, zit op de kinderafdeling aan een tafetje ergens verstopt in uithoek dichtbij het koffiepunt onder het flauwe schijnsel van nachtlampen met huilende kinderen op de achtergrond. *zucht*
Ik werd dinsdagmiddag (nu 2 dagen geleden) gebeld door de creche dat Roxanne 39° koorts had en of ze haar iets mochten geven én of er de kans was om haar vroeger op te halen. Ik zat toen nog ergens in het zonieënwoud dus belde naar A. (die haar hoe dan ook ging ophalen) of er een optie was om haar nu reeds te gaan halen. Geen probleem en toen ik een paar uur later zelf ook thuiskwam zag ik dat ze het best wel OK stelde. Ik gaf nog wat perdolan voor het slapengaan (voor de zekerheid) en kroop in mijn bed. Niet echt ongerust of iets dergelijks, koorts an sich is niet iets waar ik me meteen zorgen over maak :)
Maar om 5u s'nachts word ik letterlijk wakker gebruld door mijn kleine trol! Huilen, tieren, badend in het zweet, oppervlakkige ademhaling, heel suf,... Ik wist even niet wat ik aantrof en was best wel bang. Heb ze meteen mee naar boven genomen, bij mij in bed en nog wat perdolan toegediend. Ze was als een gloeiende kachel en die moeizame ademhaling... echt mijn hart stond stil.
Van zodra de dokterspraktijk geopend was hing ik aan de telefoon en deed mijn uitleg. Ik kreeg een afpsraak voor alle andere patienten (45 minuten later) en kleedde me aan, trachtte Rox ook aan te kleden maar dat was onmogelijk. Ik mocht haar bijna niet aanraken. Laat staan dat ik haar helemaal mocht uit- en aankleden. Ik probeerde haar nog wat melk te geven en vertrok met de auto (kon het niet over mijn hart krijgen om haar op de fiets te zetten, zelfs niet voor 350m!) naar de dokter. Ik stapte uit, wikkelde haar in dekentje en zat in de wachtzaal met een suf, slap vodje op mijn schoot met vuurrode kaakjes. Haar ademhaling was iets beter maar nog steeds zorgwekkend (vond ik) en ik moest vechten tegen de tranen. De dokter liet ons binnen en onderzocht haar maar heel kort (even luisteren naar de longen en een korte inspectie van de plekjes op haar kaak) en verwees me dan door naar het ziekenhuis. Er waren toch teveel alarmsignalen die verder onderzocht moest worden. Roxanne moest echt veel moeite doen om te ademen, haar koorts was zorgbarend hoog en haar algemene suffe toestand was niet echt geruststellend. Maar ook de plekjes, "petichieën" op haar wang waren iets om in de gaten te houden. Ik voelde een koude rilling door mijn lichaam trekken en wist meteen dat dit echt geen goed nieuws was. Van die rode plekjes kunnen een 1e teken zijn van hersenvliesontsteking. De dokter had door dat ik me zorgen maakte en gaf me de raad om naar huis te gaan, Roxanne te laten slapen als ze daar nood aan had maar zeker geregeld te checken of er geen vlekjes bijkwamen op armen/benen/romp want als dat wel zo was moest ik onmiddellijk vertrekken en niet wachten tot 11u (2u later) voor mijn afspraak. Een korte tranenvloed later mezelf weer eens samengeraapt, Rox in haar dekentje gewikkeld en naar de auto gewandeld. Redelijk overstuur naar huis gereden en haar daar in haar bedje gelegd (zonder slaapzak zodat ik eenvoudig kon checken) en op automatische piloot zaken beginnen verzamelen voor een opname. Ergens was ik er al van overtuigd dat het van dat ging zijn. Ik dwaalde door het huis op zoek naar spullen en ieder kwartier stond ik over haar bedje gebogen om te kijken of er geen plekjes te bespeuren waren. Mijn hart bonkte als een razende in mijn keel.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen herleefde Rox volledig (de perdolan begon te werken) en dwarrelde ze in haar pyama door de gangen. Ik nog steeds met mijn hart onder mijn arm achter haar hollend en een poging aan het doen om uit te zoeken waar ik nu juist moest zijn. Ik kon niet meer helder nadenken en wandelde gewoon naar de kinderafdeling (waar ik was geweest toen ze van de fiets af donderde) waar ze mij dan letterlijk bijna bij de hand hebben genomen en me door de inschrijfprocedure hebben geloodsd. Echt het ging even niet meer in dat hoofd van mij.
Nadat we ingeschreven waren geraakt moest ik naar het labo voor bloedafname. *slik* MIjn moederhart brak toen ik haar daar op de tafel zag liggen met die spanband om haar armpje en 2 verplegers om haar tegen te houden en ook ikzelf die haar spartelende lijfje in bedwang trachtte te houden. Ze huilde en keek me met bange ogen aan. Heftig!
Dan vatten we de tocht weer aan naar de afdeling van de kinderartsen waar we even moesten wachten en Roxanne maar bleven prevelen "Niet dokter. Niet prikken. Niet dokter. Gedaan." maar helaas was het niet gedaan en werden we binnengeroepen in het kabinet. Daar werd alles nog eens onderzocht en van dichtbij bekijken. Er waren geen vlekjes bijgekomen (behalve haar eczeem die opspeelt) en haar oortjes zagen toch wat rood. De koorts was gezakt maar de ademhaling was toch nog steeds zorgwekkend. En ook het verhaal dat zowel ik als de huisarts hadden geschetst waren voor haar redenen genoeg om een opname voor te stellen.
Gelukkig liepen de eerste resutlaten van de bloedafname binnen en kon er mij al verteld worden dat het GEEN hersenvliesontsteking was. Eindelijk kon ik terug ademhalen. Ik voelde echt een last van mijn schouders glijden en opeens kon ik terug nadenken. Ik was zo bang geweest! En dat had ik op dat moment pas door hoe hard die gedachte me bezighield, onderhuids. Knuffelde Rox bijna plat en was zo blij om te horen dat het dat NIET was. Wat het dan wel was dat kon me op dat moment eigenlijk gestolen worden ;)
We werden naar de kinderafdeling gestuurd en daar kregen we een kamer toegewezen. Ons stekje voor de komende uren dacht ik . Eindelijk even rust. Maar helaas... toen moest de martelgang nog beginnen. Ze kreeg napjes opgeplakt op haar borstkast en aan haar teentje (om te monitoren) waardoor ze dus letterlijk vastgezet werd, een kweek van in haar neusslijm werd genomen (afschuwelijk! Met een lange wattenstaf koteren ze dan in dat mini-neusje terwijl de kleine trol wild om zich heen schopt en slaat en de longen uit haar lijf krijst) om dan meteen over te gaan tot het grondig spoelen van haar neus en verwijderen van slijm met van die ampulletjes met zout water (nog meer gespartel, geroep, getier en gehuil) gevolgd door neusdruppels en als kers op de taart aerosol! Echt... een 2u durende strijd waar mijn hart meerdere keren is gebroken. Ik heb Roxanne een paar keer in een soort van houtgreep gehouden of haar handjes tegen haar lijfje gedrukt, hoofd tegen de matras, maskertje tegen haar wil op haar gezichtje geduwd,... Pijn pijn pijn. Wat een uitputtingsslag.
Ik zag haar angstig kijken naar mij en de tranen en gehuil gingen dwars door me heen. Zo heftig.
Ik mistte iemand naast me Iemand om dit samen mee te doorstaan. Iemand die het even van me overneemt Die me vasthoudt en een knuffel geeft. Die een steunende hand op mijn schouders legt als ik bezig ben mijn dochter in bedwang te houden. Iemand die me zonder woorden een tas koffie komt brengen. Die me ruimte geeft om te huilen en tot mezelf te komen. Die me een kneepje in mijn hand geeft als de dokter binnenkomt. Iemand die dit leed helpt dragen.
Ik voelde me zo alleen. Het was echt weer een vuistslag.
Aleenstaand mama zijn... Het is soms zo verdomd hard!
Na heel wat over-en-weer gesms en gebel beslist om toch naar de sauna te gaan met een vriendin. Was een afspraak die al langer vaststond en waar ik zo hard nood aan had! Oma is dan komen oppassen in het ziekenhuis (ik kon Rox onmogelijk alleen laten) zodat ik er toch 2u tussenuit kon en heerlijk kon gaan ontspannen. En het deed deugd om even tijd voor mezelf te hebben en te kunnen bekomen van alle emoties en ook mijn verhaal te kunnen delen met die vriendin. Even de angsten die ik heb gevoeld te kunnen verwoorden. Want tegen de mutti moet ik me sterk houden, de rots die onverwoestbaar is. Zodat zij niet onder mij kan zakken en ik ook nog eens haar verdriet moet mee torsen. Dus zet ik mijn "happy no worry " gezicht op en doe ik me veel sterker voor dan ik me voel als de muttie toekomt.
De sauna deed zoveeld deugd! Wauw! Veel te lang geleden ook dat ik het nog eens had gedaan maar het was net wat ik nodig had. Zonder enig schuldgevoel heb ik er van genoten. Maar 1 voet buiten het centrum en heel mijn hoofd, hart en lijf waren bij Roxanne en ik kon niet snel genoeg bij haar terug zijn.
De oma had goed zorg gedragen voor haar maar bleef nog heel lang hangen en gewoon "aanwezig" zijn. Ik weet dat ze het deed om mij te steunen en om nabijheid te schenken maar ik werd er een beetje hoorndol van. Het is een klein kamertje met een ziek kind en das niet meteen een situatie waarin mutti en ik goed matchen. Het is een breekbaar evenwicht onze relatie en het was tanden bijten. Heb op een bepaald moment ook letterlijk gezegd "We gaan oma naar huis sturen zodat jij kan slapen he" en dan nog duurde het een kwartier voor er aanstalten werden gemaakt om effectief te vertrekken.
Ik ben haar heel dankbaar dat ze is komen oppassen waardoor ik er even uit was en naar de sauna kon, absoluut! Maar ze is niet de persoon waar ik op kan steunen in moeilijke tijden. Integendeel dan vraagt het zoveel energie om mijn kwetsbaarheid niet te tonen.
Maar tenslotte heb ik Roxanne toch in haar bed gekregen (na de hele marteling met spoelen en neusdruppels en aerosollen) en gingen we een rusteloze en koortsige nacht tegemoet met veel vreemde dromen, brabbels van en huilbuien van Roxanne en hoge koorts (39.6, 38.9 ondanks medicatie!) waarin ik meerdere keren uit het bed ben gesprongen om nabijheid te bieden aan dat zwetend en zwoegende bundeltje liefde in dat bed met veel te hoge tralies.
De dokter kwam even controleren en deelde mee dat het RSV-virus was dat Roxanne te pakken heeft gekregen en dat het op zich onschuldig is maar dat het bij haar op de longen is gaan zitten en dat het van nabij moeten worden opgevolgd. Gezien de heftige koortspieken van deze nacht vond ze het toch raadzaam om zeker nog een nachtje in het ziekenhuis te blijven. Het was even slikken (omdat ik wel graag naar huis was gegaan) maar ik begreep het wel en het is ook wel een veiligere omgeving om van die rare koortsmomenten te hebben. Meteen ook de start van een laaaaaaaange dag in ons kamertje. Omdat ze zo besmettelijk is mag Roxanne de kamer niet verlaten. Het is moelijk en uitputtend om een zieke en koortsige peuter een hele dag bezig te houden en de nodige zorgen toe te dienen (spoelen neusje en toestanden). Gelukkig kwam de zus langs voor te lunchen (de schat!) en mutti was ook weer van de partij om mij even af te lossen. Wel wat vroeger dan gedacht waardoor we een uur lang ook terug in dezelfe situatie zaten van de dag ervoor en das nogal "explosief". Maar het bood me wel de kans om even het ziekenhuis te verlaten en de stad in te duiken voor wat tijd voor mezelf en voor daglicht. Opnieuwe heel dankbaar daarvoor! Even aflossing van de wacht wat wel echt nodig was. Even gewoon door de straten van Gent dwalen, in een koffiehuisje verdwijnen in mijn boek en een gigantische tas koffie drinken op mijn gemak. Even geen zorg dragen voor mijn allerliefste trollemol maar voor mezelf.
Terug in de ziekenhuiskamer kon ik er terug tegenaan gaan en wou ik graag wat liefdevolle momenten met Roxanne hebben, ik had weer even ruimte gehad voor mezelf dus er was terug energie om er voor haar te zijn. Maar de mutti bleef nog zitten en ik voelde de spanning weer toenemen. De verwachtingen zijn niet altijd even helder en ik stoor me dan zo erg aan aan haar aanwezigheid. Ik ben dankbaar dat ze is geweest maar het was genoeg en dat is een moeilijke boodschap om te geven. Ook een kort momentje van wrevel gehad waarna ze is vertrokken. Maar onze contacten moeten gedoseerd verlopen en om soepel te kunnen blijven.
Het vervelendste is als ze ook de "mama-rol" opneemt en Roxanne terecht wijst of haar iets wil laten doen/verbieden/... alsof er nog een 2e ouder in de ruimte is. Maar die is er niet. Die is er nooit. Roxanne heeft enkel mij al haar mama en als ik in de buurt ben dan ben ik degene die zegt hoe en wat en bepaalt wat wel en wat niet. Niet iemand anders; ook niet de oma. En dat zorgt voor wrijving. En das voelbaar maar moeilijk om correct te verwoorden. Omdat ik ook weet dat de mutti het goed bedoelt me en me wil ontlasten, me wil steunen en helpen maar vaak heeft het net het omgekeerde effect. Vermoeiend wel.
Maar eenmaal de mutti weg was keerde de rust terug in mijn lijf en dan ook in de ziekenkamer en genoot ik nog even van de momenten met mijn lieve kleine trol. Hoewel ik "Bumba" niet meer kan zien en de liedjes van Dokus de clown of kabouter Plop absoluut niet meer kan horen was het ook wel fijn om zo dicht bij haar te zijn. Om er écht te zijn voor Roxanne als ze me nodig had. Om de steun en de troost te zijn op moeilijke momenten. Ik voelde dat ik haar veilige haven was, de persoon waar ze liefde bij kon tanken en schuilen als ze bang was. En das iets dat in het dagelijkse leven heel vluchtig gebeurt en waar ik ook telkens door ontroerd geraak maar nu was het zo helder en zo duidelijk iedere keer opnieuw dat het ook goed was voor mijn hart en de zekerheid dat ik een goede mama ben. Ondanks alles en ondanks mijn pijn en verdriet en vermoeidheid en lage tolerantie soms,... Roxanne ziet me graag en ik haar. En das alles waar het om draait. Daar is alles mee gezegd.
Hopelijk gaan we een rustige nacht tegemoet en krijgen we morgen het fiat om naar huis te gaan. Zou echt heel fijn zijn om dat nieuws te horen en om gewoon naar ons eigen huisje te mogen terugkeren. Het jaagt me geen schrik aan om deze cocon te verlaten. Integendeel, ik kijk er naar uit om weer gewoon met ons 2 te zijn en ons ding te doen. Op onze eigen liefdevolle manier :)
TOEVOEGING VRIJDAG 1/11/19 - 15u05
We hebben inderdaad een rustige nacht gehad (geen koorts meer, nooit boven de 38.5° geklommen) dus kregen we te horen om 11u40 dat we inderdaad naar huis mochten. Wel nog een hele lading medicatie (aerosol, neusdruppels, koortswerende middelen, neusspoelwater,...) en de vraag om volgende week op controle te komen en het advies om nog een paar dagen ustig te zijn maar we mochten naar huis! Geweldig <3
En het maakt me zo gelukkig dat ze nu hier in haar eigen bedje een geweldig middagtukje aan het doen is. Terug in de veiligheid van haar eigen kamertje, terug tussen de muren die liefde ademen, terug thuis. Het is perfect zo.
Alleen maar liefde voor de kleine trol, tonnen en tonnen liefde.