Het leven zoals het is met een 2,5 jarige koppige dame

Hoe geweldig en fantastisch ik die kleine trol van mij ook vind soms wordt ik zo ontzettend moe en lastig van haar!
Het is niet te onderschatten wat zo een klein dametje allemaal opeist. Mijn (en haar) geduld wordt de laatste tijd fameus op de proef gesteld. Ze maakt grote sprongen in haar ontwikkeling en de start van school komt ook erg dichtbij (3 maart wandelt ze de schoolpoort binnen *slik*) en het is voelbaar. Het lijkt wel of ze opeens veel groter is geworden. De nood aan ander speelgoed dringt zich ook op (ik ben nu als een zotje Duplo beginnen verzamelen, puzzels, plasticine, ...) want de spullen die voorhanden waren kunnen haar niet meer boeien.  Haar aandachtspanne is ook met rasse schreden vooruit gegaan en een activiteit kan nu wel 15min tot een hafluur duren . Voorheen stuiterde ze de kamer door en elke 5 minuten moest er iets nieuws worden gedaan want alle interesse was verdwenen als sneeuw voor de zon.
Dus enerzijds wordt het leven wel wat eenvoudiger omdat ze nu wat ouder aan het worden is maar anderzijds is het ook een trollemie met een ijzeren wil en veel doorzettingsvermogen (tiens tiens van wie zou ze dat hebben ;) ) wat het niet altijd makkelijk maakt om de dag door te komen. Er zijn veel grote en kleine drama's om te doorploeteren en ik word  daar zo ontzettend  moe van! "Ik wil boterham eten" - Geef boterham met roze vleesje, Roxanne eet enkel roze vleesje op en eist vlak daarna een potje yoghurt, ik weiger en zeg dat ze eerst boterham moet opeten. Gevolg: 10 minuten gebrul, gehuil en gesnotter in een frequentie die pijnlijk is voor de oren. Ik negeer dit gedrag volkomen en ga gewoon in de zetel zitten met mijn GSM of een boekje van haar om haar interesse te wekken. Na enige tijd kalmeert ze dan en komt ze flokken tegen mij in de zetel, kort een gesprekje dat zo een gedrag niet kan en dat mama dan niet naar haar wil luisteren. Lezen samen een boekje en de rust keert weder. Voor 10 minuten ofzo tot Roxanne weer een wild idee heeft en ik haar plannen dwarsboom: "Neen je mag niet van op de salontafel duiken in mama's buik", "Neen je kan nu geen diepgevroren frambozen eten, ze moeten eerst nog ontdooien", "Neen je mag geen cola drinken, cola is voor grote mensen", "Neen, die hazelnootjes die je gisteren hebt geraapt mogen niet in jouw neusje worden geduwd", ... en ga zo maar door. De heel dag is en strijd de laatste tijd en das zo ontzettend lastig.
Ze kan ook een geweldig lief en enthousiast kind zijn die ik met veel bewondering zit aan te staren en zo blij ben dat ze er is. Deze ochtend zijn we gaan wandelen en kort op de speeltuin gespeeld, daar heeft ze een zandkasteel gebouwd, duiven achterna gezeten, op een houten slak (speeltuig) geklommen,... Echt heel fijn en mooi gespeeld met veel giechelgeluidjes en verwonderde "Oh mama kijk!" die me steeds weer ontroerden. Ook in de bib was ze bijzonder flink vandaag (Maandag heb ik ook een poging ondernomen om een bib-bezoek af te leggen maar dat is geeindigd in een "walk of shame" nadat ik haar vriendelijk had gevraagd om niet volledig los te gaan op de xylofoon van de spel-o-theek want dat we in een bib stilletjes zijn en de andere mensen niet mogen storen. HIerop begon ze prompt heel hard te huilen en te tieren wat me deed besluiten om alle gekozen boekjes op hun plaats te zetten, jas en botjes aan te trekken (heel handig met een wild om zich heen schoppend kind) en kordaat naar buiten te wandelen met Roxanne half achter me aan sleuren. Topmoment. Halverwege de weg naar huis -Rox bleef brullen - hoorde ik opeens tussen haar getier door "mama knuffel! knuuuuuuuffel!" en dan weet ik dat het over is. Dan is het even tijd maken om te kalmeren en liefde te geven en gewoon te knuffelen. Maar wat een strijd was het weer!) en we hebben een aantal mooie boekjes kunnen ontlenen. Eenmaal thuis was het vat wel helemaal af en duurde het maken van de patatjes voor haar veel te lang en vond ze er niet beter op dan oorverdovend te beginnen brullen. Ben mijn geduld verloren en even heel hard geschreeuwd en haar in de gang gezet met de woorden dat ik haar niet meer moest zien als ze zo tierde. Mama is het beu! Ik ben er niet fier op en mijn hart doet pijn op zo een momenten maar genoeg is genoeg.
Eenaal ze dan haar rust heeft teruggevonden en we aan tafel zitten om te eten is ze dan weer een dotje die vrolijk en lief is.
Het is een constant geslinger tussen vrolijk, lief, schattig en enthousiast naar kwaad, roepen, tieren en onverzettelijk zijn. MOet ontzettend vermoeiend zijn voor haar.
En ocharm, ik heb er soms echt medelijden mee want mijn reacties zijn soms echt buiten proportie en ik weet het . Maar het is te wijten aan de utrogestan en aan de stress die deze zwangerschap met zich meebrengt. Ik ga zo blij zijn als ik die kaap van 12 weken heb kunnen ronden (weg utrobollen!) das toch al 1 factor minder die mijn humeur zo vreselijk slecht maakt.
Ze kan er niet aan doen en ik weet dat het er allemaal gewoon bij hoort en dat ze een heel normale ontwikkeling doormaakt maar het valt nu wel heel ongelukkig samen met dit kl*te-traject en alle nevewerking van de hormonen. Ik hoop maar dat ze vooral weet dat ik haar ontzettend graag zie en dat ze een geweldige dame is!
Ik zeg haar ook wel vaak dat mama weet dat ze soms een beetje teveel boos is maar dat het niet haar schuld is. Ik weet niet of ze ten volle begrijpt wat ik zeg maar ik hoop dat er toch iets van wordt opgevangen en dat ze weet dat het niet aan haar alleen ligt. Ze heeft het recht om een eigenzinnige, uitdagende, experimenterende peuter te zijn. En het is mijn plicht om haar die ruimte te geven maar ook om duidelijk grenzen te trekken. En ik trek mijn grenzen op dit moment soms te snel en vaak iets te duidelijk. Er is weing ruimte voor nuance of speeltijd. En ik zou haar dat graag meegeven maar ik ben er op dit moment gewoon niet toe in staat. Ik tel echt af naar de dag dat die utrogestan niet meer nodig is. Dan ben ik terug meer mezelf en moet ik enkel nog afrekenen met die angst om dit kindje te verliezen. Maar daar heb ik hopelijk wat meer grip op dan op mijn humeur als ik aan de utro zit.
Mijn kleine trol, wat ben je een pittige, eigenwijze, ondernemende, liefdevolle driftkikker! Ik zou je nooit anders willen <3
Wat houdt ik toch van jou! Ik kan het niet in woorden vatten , ik hoop dat je voelt dat er ontzettend veel liefde voor jou is in dit huis.