De bevalling!

Na een relatief rustige nacht met hazenslaapjes die verstoord werden door her en der een venijnige kramp stond ik op rond 8u om me te douchen en de tocht aan te vatten richting Dr Bronselaer of Sint Lucas. Ik wou eerst douchen en dan zou ik bellen met Dr Bronselaer om te vragen of ik nog steeds op controle moest komen of gewoon meteen naar de verlosafdeling moest trekken. Na een lekker warme douche waarin ik uitgebreid de tijd nam om alles nog eens te masseren en in te zepen zag ik het schermpje van mijn GSM oplichten; ik werd gebeld door het kabinet van Dr Bronselaer. Zijn secretaresse wist me te vertellen dat ik een kwartiertje later op de afspraak mocht zijn omdat de dokter nog in het ziekenhuis was. Ik vertelde haar vrolijk wat er was gebeurt de afgelopen nacht en vroeg wat ik best deed. Ze raadde me aan om met het verloskwartier te bellen en ze dacht dat ik wel zou moeten binnengaan. Zo gezegd, zo gedaan en inderdaad ik werd verwacht in straat 6. Omdat ik nog steeds geen weeen had gingen ze actie ondernemen want binnen de 24u na het breken van de vliezen moet het kindje geboren zijn. 
In opperbest humeur en heel rustig de zus gebeld en ze ging afkomen. Ik hobbelde naar beneden, installeerde me aan de tafel met mijn krantje en zette een tas koffie voor de zus. (Want ja, Braambesje en koffie was nog steeds geen goede combinatie). Een 20-tal minuutjes verscheen de zus en we kwetterden nog even over de afgelopen nacht. Een taxi werd gebeld en enkele minuten later vertrokken we in stijl naar het ziekenhuis :)  Ik helemaal opgewekt en vol vertrouwen in wat komen ging. Zo ontzettend gelukkig dat het eindelijk zover was, mijn kleine lieve Braambesje was klaar om de wereld te ontdekken! (En ik om haar te ontdekken <3)

Rond 10u15 wandelde ik koket straat 6 binnen en werd naar arbeidskamer 1 gebracht waar ik me mocht installeren. Ik werd aan de monitor gelegd en alles bleek gelukkig tiptop in orde te zijn. Maar mijn vliezen waren nu toch al geruimte tijd (om en bij de 14u) gebroken dus kreeg ik ook een infuus ingeprikt om de weeen op gang te helpen. Want er moest toch wel wat schot in de zaak beginnen komen... Rond 11u startte het infuus op de laagste stand (15) en dit zou dan systhematisch verhoogd worden tot maximum 120. Het sloeg niet echt aan, meer dan iets vaker een venijnige kramp kwam er niet.  Ik was heel blij dat de zus bij me was om mee te praten en om dit samen te doorstaan. Opeens realiseer ik mij dat ik nog niet ontbeten heb (op de sultanakoek en handvol druiven van rond 4u vannacht na da dan) en de zus snelt zich naar het winkeltje beneden om wat ratsoen in te slaan. Gewapend met enkele yoghurtjes; blikjes cecemel en een pakje rijstcrackers verschijnt ze terug in de kamer. Ik eet met smaak een yoghurtje op en drink een half blikje cecemel uit gevolgd door 3 rijstcrackers. Langzaam word de dosis opgedreven en ik voel lichtjes effect. De krampen worden iets heviger maar ik kan ze nog steeds goed wegfilteren en door de pijn heen praten.
De doorwinterde vroedvrouw komt geregeld binnenwaaien en verhoogd dan de dosis. Bij een van haar bezoekjes kijkt ze naar het uurwerk en zegt ze: Hmmm...als ze er tijdens mijn shift nog niet uit is zal ze geprikt moeten worden. Want babytjes die langer dan 18u zonder vruchtwater zitten moeten worden aangeprik, draaide de dosis wekenopwekkers nog een graadje hoger en liep gezwind de kamer uit. Ik en de zus bleven een beetje verweesd achter...  "De baby aanprikken? Hoe gaan ze dat dan doen??? Is dat met een echo en dan v.aginaal of via de buikwand? Of eerder op goed geluk zonder echo-toestel? En waarom doen ze dat? Waar is dat goed voor?" Heel veel vragen maar geen antwoorden. Niet echt goed voor mijn stressniveau, vooral het vooruitzicht dat ze met een GIGANTISCHE naald gingen rondkoteren was niet echt geruststellend. Bij het volgende blitsbezoek van de vroedvrouw grepen we de kans om dit toch even te bevragen. Het gesprek ging ongeveer als volgt:
Wij: Euhm ja... we hadden nog een vraagje. De baby aanprikken, hoe doen jullie dat? Is dat dan met een echo en een lange naald? En gaat dat via de v.agina/baarmoedermond of prikken jullie in de buikwand? En hoe weten jullie dan of jullie en bloedvaatje van de baby te pakken hebben?"
De stagaire kijkt ons verwonderd aan en dan een "oei, dit hebben we niet goed uitgelegd blik".
Vroedvrouw: Kijkt ons bedenkelijk aan, haar lippen krullen in een glimlach en dan zegt ze laconiek: "Maar neen, als ze geboren is natuurlijk! Dames toch :D Dan prikken we in het handje om wat bloed af te nemen om de infectiewaarden te bepalen. Want de kans op infectie is verhoogd als ze langer dan 18u zonder vruchtwater hebben gezeten. Dus geen zorgen, we gaan niet met naalden en zo tekeer gaan."
Wij: Met wat schaamrood op de wangen en een veronstschuldigd lachje: "Ahja OK, dank je wel"
Zo zie je maar dat 2 intelligente vrouwen zoals mijn zus en ikzelf op een moment als dit ook wel eens steekje kunnen laten vallen :D
Wat een farce! We hebben er wel goed mee gelachen =D Zelfspot is het begin van de wijsheid.

Rond 12u besluiten we  om wat rond te lopen in de gang, beweging is goed om het bekken meer "open te krijgen" en het kind de ruimte te te geven om z'n weg te zoeken. We hobbelen wat over en weer, niet zo handig als je zo een vervelende infuus-stang mee sleurt die een eigen willetje heeft een afwijking naar rechts blijkt te hebben :D

Op de gang liepen we Dr Bronselaer tegen het lijf, wat voor mij een grote geruststelling was! Ik zou het ontzettend jammer gevonden hebben moest iemand anders mijn dochter op de wereld hebben geholpen na de lange weg die ik met deze man heb afgelegd. Het was belangrijk voor me om bij hem te kunnen en mogen bevallen, ik heb ontzettend veel vertrouwen in deze man en zoiets ingrijpends als een bevalling doe ik liever onderbegeleiding van iemand waar ik blindelings op durf te rekenen. hij wind er gen doekjes om, is rechttoe rechtaan en eerlijk;  heerlijk vind ik dat!

ik werd toch wat moe en de krampen namen ietsje toe waardoor we terug naar de verloskamer gingen en ik me op bed installeerde. Een poosje later, voelde ik opeens vochtverlies... Ik ging naar het toilet en schrok heel erg toen het vocht een grote klonter bloed bleek te zijn! Ik piepte dan ook vanop het toilet "Tis bloed... tis bloed, geen vruchtwater" en vocht tegen de opkomende paniektranen. Want ik had nergens gehoord of gelezen dat ook dit erbij hoorde. De zus verwittigde de vroedvrouw en zij stelde me gerust, dit hoorde er gewoon bij.  Het betekend dat het allemaal op gang aan het komen was.Ik kampeerde daarna een halfuurtje op het toilet want ik had het gevoel dat er maar bloed bleef stromen en de halfzittende/halfhangende houding op het toilet was op dat moment best aangenaam. De pijn werd heviger en ik kreunde hem weg. Het waren hevige menstruatiekrampen maar niet onhoudbaar. Eenmaal van het toilet en terug in het bed verzekerde ik de zus dat ze mocht gaan lunchen. Het zou hier wel nog even gaan duren had ik in de indruk.  De zus liet me achter in een vrolijke, bij de pinken toestand waarin ik nog perfect kon communiceren en rustig was. Dit was zo rond 13u30. 

Slecht een 3-tal kwartier later (en enkel fiksen draaien van de vroedvrouw aan mijn infuus) trof ze mij in het bed aan opgekruld in een bolletje de pijn echt aan het verbijten. Ik was uiterst kalm en heel erg in mezelf gekeerd. Als ik een wee voelde opkomen dan sloot ik de ogen, trok mijn benen op, greep mijn buik vast en concentreerde me op de pijn. Meer dan wat binnensmonds gekerm en gekreun kwam er niet uit op dat moment. De weeen kwamen op de 2.5 à 3 minuten en duurderen om en bij de 50 seconden. Ik voelde hoe ze kwamen aanrollen, een hoogtepunt bereikten en weer wegebben. De pijn werd heviger en de weeen volgend elkaar ook sneller op. Rond 15u-15u30 (denk ik) was ik veranderd in een wilde, ontembare vrouw tijdens een wee. De pijn was zo ontzettend hevig dat het enige dat ik kon doen het uitschreeuwen was! Ik was buiten mezelf van de pijn en totaal niet aanspreekbaar. De tijd tussen de weeen was drastisch ingekort en de hevigheid enorm toegenomen. Het was bijna onhoudbaar!! Tussen de weeen door was ik mijn vrolijke, spontane en lieve zelf en kon ik ook echt mijn wensen kenbaar maken of tips vragen om de pijn op te vangen. Maar eenmaal ik de wee voelde opkomen verwittigde ik de vroedvrouw en de zus dat ik zo meteen verder ging luisteren want het er weer aankwam. Ik telde in mijn hoofd hoe lang een wee duurde en eenmaal ik bij "8" zat wist ik dat het hoogtepunt van de pijn bijna daar was en eenmaal op "10" begon het af te zwakken. Ik telde wel erg traag ;)
Ik was echt 2 persoonlijkheden op dat moment.  Alice tijdens een wee die volledig van de wereld was en zich ontpopte tot een schreeuwend hoopje mens en de Alice in de -korte- rustmomenten die vrolijk kwetterde en zich ook excuseerde voor haar gedrag. De vroedvrouwen konden er wel mee lachen, ze hadden dit nog nooit meegemaakt. Dat iemand zo kon transformeren. Ik switchte contant tussen de 2 uitersten.

De pijn was niet meer te harden ik vroeg om een ruggenprik. Ik was uitgeput, de pijn overtrof al mijn verwachtingen en ik zag het niet meer zitten. De zus heeft me de vraag een aantal keer gesteld (omdat ik had aangegeven dit moment zo lang mogelijk uit te stellen want ik wou een groot stuk van bevalling bewust mee maken) maar ik verzekerde haar dat ik het wou! En wel nu meteen! Het vooruitzicht om nog 4u zo af te zien was niet uit te houden! (Ergens dacht ik dat het nog zeker 4u ging duren) De vroedvrouw werd er bijgehaald en zij contacteerde de anesthesist. Deze kon niet meteen komen, zat vast in het OK voor een operatie. Maar ik werd al in een operatie-hemdje gehesen (Schoon schoon schoon!) en er werd mij verzekerd dat het in orde zou komen. Kort erna werd ik onderzocht en ik verbeet de pijn nog een beetje langer. De tijd ging in een waas aan mij voorbij maar op een gegeven moment vroeg ik toch waar de anesthesist bleef want dat het nu toch wel erg lang begon te duren. En toen kreeg ik het verdict te horen: HET WAS TE LAAT! IK ZOU HET ZONDER VERDOVING MOETEN ZIEN TE KLAREN!  Ik was helemaal in paniek , zag het echt niet meer zitten. De pijn zou alleen maar nog meer toenemen en ik kon nu al niet meer. Ik moet er lijkbleek hebben uitgezien en volledig in paniek. Maar veel tijd om te panikeren had ik niet want de weeen bleven maar komen.  Ik bleek bij het onderzoek reeds 7 cm ontsluiting te hebben (dat ze een halfuur eerder hadden uitgevoerd) en toen al wisten de vroedvrouwen dat het te laat was. Achteraf hoorde ik van de zus dat ze dit al hadden gecommuniceerd naar elkaar toe maar mij nog niet hadden ingelicht. (Wat wel de beste manier was want zo had ik nog een halfuur extra in "rust" mijn weeen kunnen opvangen.)

Ik kreeg te horen dat ze me nu  niet meer alleen zouden laten (de vroedvrouwen) en dat het in één rechte lijn naar mijn kindje zou zijn. Ik was de wanhoop nabij maar veel keuze had ik niet. En veel tijd om na te denken ook niet want de pijn bleef me overvallen. Ik kon niet recupereren na een wee, er was gewoon geen tijd.  Ook werd ik gek van het gewoel aan mijn buik; een vroedvrouw was constant bezig met het zoeken naar de hartslag van de baby met zo een rond schijfje. Ontzettend vervelend, zeker tijdens een wee! Ik word dan ABSOLUUT niet graag aangeraakt en wil dat iedereen ver uit mijn buurt blijft als ik pijn heb. Dan geen troostende of warme aanrakingen maar mij gewoon laten doen. Gelukkig wist de zus dit goed over te brengen (want de vroedvrouwen deden echt hun best om mij bij te staan en te steunen, ze raakte me liefdevol aan en wouden op die manier laten merken dat ze er echt voor me waren maar ik werd daar onnozel van, ruimte had ik nodig!) maar dat gewroetel op mijn buik was van essentieel belang (alleen had ik dat toen op dat moment totaal niet door) en kon dus niet worden stopgezet. Hoe gek ik daar ook van werd.

Er werd nog eens goed gevoeld in de vrouwelijkheid en Dr Bronselaer werd gecontacteerd. Er werd mijn gevraagd of ik geen "'persdrang" had, of ik niet het gevoel had heel dringend naar het groot toilet te moeten gaan. Niks van dit alles! Ik had totaal geen persdrang!!! Pijn daarintegen... maar geen persdrang. Wat "vreemd" was omdat ik volledige ontsluiting had en een baarmoederhals die compleet was verstreken... Meer werk moest er niet worden geleverd, meer opening kon er niet worden gecreeërd. Ik zou nu echt gaan bevallen. Dr Bronselaer werd opgebeld en mijn beentjes werden in de beugels gelegd. Een vreselijk onflatteuze houding surtout in zo een ziekenhuishemdje maar allé bon! Eenmaal de dokter binnnen was mocht ik beginnen persen... maar ik had geen idee wat te doen of in welke richting ik moest beginnen druk zetten. De vroudvrouw/dokter bracht bij iedere wee een vinger in mijn vrouwelijkheid waartegen ik dan moest persen maar meer dan een ontzettend vervelend gevoel bracht dat niets op. Ik was alle gevoel voor richting compleet kwijt en perste precies in het wilde weg. Braambesje zat nog steeds vrij hoog in mijn bekken, ze was nog niet volledig ingedaald toen ik begon met persen dus de weg die ze moest afleggen was nog behoorlijk lang.
Perswee na perswee kreeg ik te horen dat ik langer moest aanhouden, dat ik bij de 2e hap lucht iedere keer veel beter presteerde en dus moest proberen om ook de eerste adem zo goed te gebruiken. (Ik perste tijdens iedere wee telkens 2 keer) Maar ik had geen idee wat ik aan het doen was, het enige wat ik wel wist is dat het bijna genoeg was geweest en dat ik niet meer kon.
De dokter "voelde haar zitten" en voelde ook hoe ze verder zakte als ik perste. Dus op één of andere manier moest ik er wel in slagen om op de goede plaats druk te zetten. Maar het duurde lang...

Ik kreeg te horen dat ze een lokale verdoving gingen zetten omdat er heel waarschijnlijk moest geknipt worden. Een venijnige steek later was de verdoving al gezet. Maar er was ook een stresserende bedrijvigheid gaande tussen mijn benen. Ik slaagde er niet om het allemaal goed te registreren maar ik voelde wel dat er vanalles gaande was . De volgende minuten gingen een beetje in een waas aan mij voorbij. Ik hoorde iets zweven over een "fantouse" (zuignap) en voelde iets later dat er vanalles werd gedaan met de vrouwelijkheid op een vrij hardhandige manier. De volgende perswee was een heftige en toen ik aan het bekomen was (de volle 30 seconden) hoorde ik dat de vroedvrouw moest helpen meeduwen want dat ze eruit moest. Dus bij volgende wee zou ze er zijn... Ik voelde de wee opkomen maar meteen ook weer wegebben! Hoe typsich! Het leek voor mij eeuwig te duren voor er zich nog een wee aandiende (waar ik tot enkele minuten ervoor niets liever wou dan dat er even een pauzeke kwam was dit nu wel een ontzettend ongelukkig moment!) en toen ze daar eindelijk was voelde ik de vroedvrouw haar handen hardhandig op mijn buik duwen, ik perste mij een ongeluk en de dokter trok uit alle macht aan de fantouse... Ik voelde hoe ik precies stoelgang moest loslaten en floep... Daar was ze!  Bij de eerste ademteug was haar hoofdje geboren en ik hoorde ergens vaag "wacht even" maar ik was te ver weg om te luisteren en met een laatste krachtinspanning perste ik nog eenmaal en haar lijfje gleed ook naar buiten. De dokter kon haar net opvangen =D
(Die "wacht even" bleek achteraf nogal belangrijk te zijn omdat haar nekje tot 2x toe omstrengeld was met de navelstreng en ze dat eerst graag losmaken voor ook het lijfje volgt. Maar het was geen probleem, de dokter heeft haar net nog kunnen opvangen voor ze in plastic zak zou verdwijnen die word opgehanden tussen je benen om de viezigheid wat op te vangen)

Om 17u37 was ze er dan eindelijk, mijn lieve kleine ROXANNE!
Er werd een klein, slijmerig, ietwat bloederig en blauwig wezentje op mij gelegd met een heel gek langgerekt hoofdje... En het eerste wat ik dacht was: "Amai, wat ben je lelijk!" (NIet meteen de mooiste gedachte om te hebben als kersverse mama maar wel de meest spontane en eerlijke ;) )
Ik zag nog in een flits hoe de zus haar navelstreng doorsneed. Toch wel een bijzonder moment!
Maar voor ik haar goed en wel kon bekijken werd ze al weggehaald en even op weg geholpen. De bevalling was niet alleen voor mij maar ook voor haar erg pittig en intens geweest en ze moest even bekomen van de hele reis. Een beetje droogwrijven, een ballon met extra zuurstof, wat napjes om alles te registreren en hop de couveuse binnen om even op krachten te komen. Gelukkig sloeg de zus alles gade en daardoor was ik minder ongerust. Want ik had graag een uur lang ongestoord huid-op-huid-contact gehad met haar na haar geboorte maar dat was niet mogelijk. Jammer! 

Ondertussen was de dokter nog bezig met mij aan te moedigen om de placenta eruit te krijgen. Een korte maar hevige perswee later stak hij triomfantelijk zijn arm in de lucht waaraan de navelstren met een grote bloederige klomp hing te bengelen... Het huisje van Roxanne! Een beetje viezig wel maar tegelijkertijd ook erg bijzonder om te zien. Het was wel een grote placenta werd mij verteld. En toen konden de oplapwerken beginnen... Ik was niet ingeknipt (omdat het allemaal zo snel moest gaan op het einde was daar geen tijd meer voor) dus was ik wel ingescheurd. De dokter naaide dit dicht maar dat deed toch verdomd venijnig pijn! Heb hem een paar kwade blikken gestuurd ;)
Als allerlaatste werd er nog even aan mijn buik gevoeld en bleek mijn baarmoeder nog veel te hoog te zitten. "Duw er eens hard op" beval de dokter aan de vroedvrouw en voor ik kon protesteren zette de vroedvrouw alle macht op mijn buik, wat een hevige pijnscheut met zich meebracht. Dat was nu wel het laatste dat ik nodig had! Maar het had effect en mijn baarmoeder zat waar ze moest zitten. Gelukkig :)

Eenmaal dit allemaal achter de rug was mochten mijn beentjes EINDELIJK uit die verdomde beugels en kon ik een iets comfortabele houding aannemen. De couveuse met mijn Roxanne werd tot bij mij gerold en ik kon alleen maar een beetje verdwaasd naar haar staren... En het enige dat ik kon denken was "GIj he... gij... hmmmmm"
Het was heel vreemd om haar daar eindelijk te zien liggen, alsof het niet echt was. Het duurde ook even voor ik mezelf zover kreeg om haar aan te raken. Gelukkig was de zus er om haar te strelen (in haar couveuse) en om haar wat nabijheid te schenken. Ik was er -gek genoeg- op dat moment niet toe in staat. Ik kon alleen maar kijken en vol ongeloof staren naar dat kleine wezentje, naar MIJN dochter. Het was echt zo onwerkelijk en zo overweldigend... Ik was precies niet meer in staat om echt te reageren. Ik bevroor een beetje. Wat een heel vreemde gewaarwording was. Maar goed, een kwartiertje later ofzo mezelf dan toch samengeraapt en zover gekregen dat ik mijn hand wel in de couveuse wou steken om haar te strelen. Een wonderlijk moment.
Ze is er gewoon!
Het is me gelukt!
MIjn dochtertje is geboren!
I DID IT!