Hoop of buikgevoel?

Deze ronde is anders dan de andere rondes...
MIjn borsten zijn pas vandaag (we zitten op dag 11 na de inseminatie) duidelijk gevoeliger, ik heb veeeeeeel langer meer witverlies gehad dan normaal, niet zo heel erg moe meer,  ben niet misselijk, voel me opgeblazen maar enkel in de buikstreek, ben nog altijd erg emotioneel maar wel vrolijk -positieve emoties kunnen me ook tot tranen toe bewegen- , moet veel naar het toilet... En ergens heb ik een goed gevoel over deze poging. En het belangrijkste: het is de eerste keer dat ik denk dat er een goed resultaat gaat uit voorkomen!

Maar nu ben ik onzeker... Want wat als het dan toch negatief is? Dan gaat de klap nog harder aankomen. Net omdat ik mezelf zo heb wijsgemaakt dat het deze keer wel eens echt raak zou kunnen zijn. Is het echt buikgevoel, intuitief weten? Of louter hoop die nergens op gestoeld is? Ik probeer mezelf echt niet helemaal gek te maken en gewoon te wachten tot het vrijdag is. Nog 4 nachten slapen... Dan kan ik aan de slag met mijn mini-labo in badkamer. Ik MOET het weten voor ik de bloedtest laat uitvoeren.
De test kan alvast niet meer positief tekenen door de pregnyl want ik heb mijn laatste shot 8 dagen geleden gezet (dus op dag van de test 12 dagen eerder) dus das al een zekerheid extra. Geen twijfelachtige uitslag deze keer.

Het gaan nog 5 lange dagen worden... Veel lastiger dan anders ook. Het is de eerste ronde dat ik zo aan het aftellen ben. En ook ergens zo zenuwachtig ben voor de uitslag. Omdat ik het zo graag wil weten!
Die onzekerheid, het geen invloed hebben op het al dan niet zwanger raken en vooral erop blijven vertrouwen dat het goed komt zijn echt heel erg zwaar aan het worden! Met iedere poging die bezig is brokkelt dat vertrouwen toch wel een beetje af...