HUILDAGJE...

Phoe... Vandaag gaat alles een beetje mis! Ik ben er onrustig, huilerig en bijzonder geagiteerd. Ik heb echt last van mezelf. *grom*
Ik besef precies nu pas echt waar ik aan begonnen ben en wat een onvoorstelbaar avontuur dit zal worden. En ik  voel me onzeker, triestig omdat er geen partner is en zenuwachtig voor wat komen gaat. Ik heb nog al van deze momenten gehad en ze horen er ontegensprekelijk bij... maar het is vandaag wel heel heftig! Alles komt opeens heel hard binnen en het liefst van al wil ik onder een dekentje kruipen en de wereld én mijn gedachten buitensluiten. Hoe graag ik dit kindje ook wil en hoe ontzettend blij ik ben dat het gelukt is... ergens ben ik ook ongeloofelijk bang voor wat komen gaat.Ik heb hier geen ervaring mee, ik weet niet dat ik dit kan. Ik denk dat ik dit wel zal bolwerken, ik hoop dat het mij lukt... maar echt zeker weten... neen, dat weet ik niet.En het is zo een omvangrijk project dat het best wel beangstigend is om hier in mijn eentje aan te beginnen. Terwijl, ik sta hier niet alleen voor he. Dat weet ik diep vanbinnen ook wel, maar vandaag voelt het alsof ik helemaal alleen ben op de wereld en voor een onmogelijke opdracht sta. Ik weet het, dramaqueen-alarm! Maar het moet gewoon even... Ik moet gewoon even kunnen huilen en me slecht voelen en lopen panikeren. Het moet even uit mijn systeem.

Mijn huis is ook nog helemaal niet af en ik kan het ook niet zelf meer. MIjn lijfje kan elke dag wat minder en ik vind het vreselijk om zoveel van mijn zelfstandigheid te moeten opofferen.  Het is gewoon erg lastig om voor zowat alles hulp te moeten vragen. Dingen die ik normaal wel zelf kan (dweilen, schuren, poetsen, containerpark,...) zijn nu haast onmogelijke opdrachten geworden. Ik vind het geen probleem om hulp te vragen an sich, ik vind het wel storend dat ik hulp moet vragen voor zo onnozele en banale klusjes. Terwijl mijn vriendjes er geen probleem van maken en het met ontzettend veel liefde en warmte komen doen. Het is gewoon even een zware confrontatie met mijn zwanger lijf en met het feit dat ik geen partner heb om zo een zaken aan te vragen.
Ik haat het om mij zo voelen! Bah!

Met lood in mijn schoenen heb ik een facebook-berichje gestuurd naar enkele vriendjes om nog maar eens hun hulp te vragen. Gelukkig is iedereen ontzettend lief en willen ze komen bijspringen. Wat zijn ze toch geweldig!
Binnenkort is het klusjesdag ten Huize Alice en wordt er geschrobt, geboend, behangen, verhuisd,...  =)
Het klaart al een beetje op in mijn hoofd....