I-DAY (episode 2)
I-Day!
Het is vandaag al terug zover. Dr Decleer heeft de eer en het genoegen (ahum) om dat gigantisch speculum te placeren en het sperma in te brengen... Joepie! *slik*
Ik moest uiteraard 36u op voorhand die pregnyl-spuit zetten en dat ging beduidend beter dan vorige keren. De angst om iets verkeerd te doen of de pijn is er niet meer en dat heeft duidelijk zijn effect. Fijn!
Eenmaal in de wachtzaal aangekomen kwamen de zenuwen toch wat aanzetten en overviel me heel even weer de keiharde realiteit dat ik er echt alleen voor aan het gaan ben, voor kindjes. Het idee dat ik na vandaag echt zwanger zou kunnen zijn maakte me enerzijds heel erg bllij maar anderzijds slaat de schrik me we ook wel om het hart. Ik ben hier "klaar genoeg voor" maar echt 100% klaar? Zou ik dat ooit zijn? En zijn andere mensen dat? Wanneer ben je echt klaar voor kinderen? Het was even een gedachtenstorm die ik niet onder controle kreeg. Maar eenmaal de vriendelijke verpleegster me kwam halen wist ik terug helemaal zeker; "Het is goed zo".
Ik zag wel gigantisch op tegen de pijn van de eendebek... Wat een vreselijk marteltuig is me dat! ik werd naar het kamertje gebracht en ik bedacht me dat het wel een van de minst romantische plekken moet zijn om een kind te verwekken. Jammer eigenlijk... Niet dat het op een carbardouchke moet trekken die kamertjes maar zo koud en steriel en kil... het is toch ook niet dat maar alle bon. Misschien moet ik de volgende keer wat decoratie meebrengen ;)
Ik installeerde me opnieuw half naakt op de gynaecologenstoel en wachtte geduldig af...
Opeens stond er 4 man in dat keine kamertje (de verpleegster, Dr Decleer en 2 stagaires) om mijn inseminatie live en vanop de allereerste rij te volgen. Toen ik mijn benen in de beugels legde realiseerde ik me dat echt al mijn géne het voorbije jaar is opgebruikt. ik heb er gewoon geen meer :D Het voelt alsof half Gent mijn vrouwelijkheid al bestudeerd heeft dus eentje meer of minder dat deert me al lang niet meer.
Ik maakte een mopje dat er steeds meer supporters aanwezig zijn (de vorige keer waren het "maar" drie mensen) dus dat het misschien deze keer wel goed zal lopen. Dr Decleer grapte dat bij iedere ronde er iemand extra bijkomt om mij aan te moedigen dus dat het wel eens heel erg druk zou kunnen worden als het deze ronde niet zou lukken :) Onder het gegniffel voelde ik weer die vervelende scherpe pijn tot in mijn tenen trekken als Dr Decleer bezig wat met het inbrengen en vastzetten van de eendebek. Deze keer duurde het wat langer omdat mijn baarmoedermond ver naar achter lag... Jammer!
Maar uiteindelijk voelde ik dat hij de eenbek verwijderde en de pijn ebde langzaam weg.
Na een inseminatie moet je nog even blijven liggen (een minuutje of 5 a 10) en ik bedacht dat het misschen wel zou kunnen helpen om die zaadcelletjes de juiste richting uit te sturen als ik wat op mijn linkerzijde ging gaan liggen. Met behulp van de zwaartekracht zouden ze dan misschien net iets sneller de weg vinden naar mijn eileider en dus naar miijn eicelletje! Want als ze allemaal de rechterkant opzwemmen (je weet maar nooit, misschen was mijn donor wel een fervente Vlaams Blokker) botsten ze gewoon keer op keer tegen mijn baarmoederwand. Want daar is geen eileider, laat staan een eierstok en een verlangend eicelletje te bespeuren!
Zodoende probeerde ik me iet of wat comfortabel te installeren en er toch nog wat elegant uit te zien... Geen senicure als je van nature uit al niet meest gracieuze vrouiw bent... Laat staan als je dit probeert te doen als je daarenbovenop halnaakt ben (geen slip binnen handbereik helaas), nog pijnlijke steken waarneemt "down under", op een gynaecologenstoel ligt en dit alles aan het doen bent als je onder het afgrijselijke alles behalve flaterende licht van een TL-buis ligt uitgestald;
Topscenario!
Maar wie weet heeft het geholpen... :)