I-DAY (Episode 5)

Dinsdag 4 okober

Ik had gisteren wat last van steekjes in mijn linkerzijde maar die ebden ook snel weer weg. Toch was ik er deze ochtend niet helemaal gerust op (eisprong al dan niet geweest)  maar wie niet waagt niet wint.. dus insemineren maar!
Ik nestelde me opnieuw in de wachtzaal van Dr Decleer, echt een ruimte die ik al veel te vaak naar mijn zin heb betreden. En keek eens goed rond naar de alle andere mensen die daar zaten. Elk met hun onvervuld verlangen, hun verdriet, hun wensen, hun dromen, hun verhaal, hun problemen. Allemaal met hetzelfde doel: Zwanger worden!  Het was fijn om mij daar even heel erg bewust van te worden, dat ik niet alleen ben met dit verhaal. Het verhaal van moeilijk zwanger worden, van de medische wereld te moeten raadplegen, van de hele zotte mallemolen waar ik door moet. En dat ik dus echt geen uitzondering ben.

Maar liefst een halfuur te laat mocht ik dan toch achter de verpleegster aandribbelen, die lange gang door. Mijn oog viel opeens op de diepvriescontainers waar het sperma in bewaard word. Grappig om te beseffen dat daar, in die witte bommetjes, al dat mannelijke zaad is opgeslagen. Een glimlach kon ik niet onderdrukken. Ik mocht in het kamertje met de gele stoel en het venster. Wat was ik blij :)
Dat is een veel aangenamere ruimte om in te liggen dan in dat kleine kille kamertje van de andere keren. Eenmaal ontdaan van mijn onderkledij zwierde ik mezelf op de gynaecologenstoel en gebruikte de beugels nog maar eens als armsteuntjes om mijn boekje te lezen in afwachting van Dr Decleer. Ik herinnerde me net op tijd dat ik nog een andere eendebek moest vragen aan de verpleegster. Het was een beetje een norse verpleegster die eerst wat tegenstribbelede maar omdat ik echt bleef aandringen en als laatste redmiddel Dr Bronselaer (mijn gynaecoloog) erbij sleurde onder het mom dat hij mij dat had aangeraden wisselde ze de gigantische eendebk in voor een kleiner en iets charmanter exemplaar. Ik werd al bleek rond de neus bij het aanschouwen van de eendek die normaal down under zou geplaceerd worden maar kreeg al snel terug kleur bij het zien van het effectieve exemplaar.
Dat was doenbaar :)

Dr Decleer kwam binnen gevolgd door een ander verpleegster die een tubetje met mijn sperma in de hand had. MIjn naam werd nog eens duidelijk gevraagd en vergeleken met naam op het buisje. Dan werd mijn stoel naar achteren gekanteld en werd mijn vrouwelijkheid nog maar eens tentoongesteld aan de dokter en de 2 verpleegsters. De ingreep zelf was snel voorbij (zoals meestal) en ik bleef nog een 10-tal minuutjes roerloos liggen op de stoel. Met gestrekte armen las ik een "Goed Gevoel" van meer dan 3 jaar oud om de gedachten te verzetten. Blijft toch een gek idee dat ik daar en dan wel eens zou kunnen "zwanger" worden of toch allesinds de eerste stapjes zou zetten om zwanger te worden. Alles was welkom om de gedachten daar hoe dan ook niet op te vestigen.
Ik mocht mezelf terug aankleden, met een "veel succes!" werd ik uit het kamertje gelaten en verliet ik de 8e verdieping van het Jan Palijfn. Duimen maar dat het raak was!

De namiddag had ik de hele tijd lelijke steken in mijn onderbuik, linkerzijde. Het kwam in vlagen maar was toch erg invasief en pijnlijk. Ik belde even met het ziekenhuis om te checken of dat normaal was. Door dat mijn eicelletje zo groot was zou het kunnen dat mijn eisprong erg voelbaar is en dat is die pijn die ik waarneem. Ik moest dus eigenlijk blij zijn want dat betekende dat de slaaglansen wat hoger zijn.
Ik zal er maar geen geld op in zetten ;)