I-DAY - Final episode...

De laatste inseminatiedag brak aan...  toch wel een dubbel gevoel.
Ik ben niet zo hoopvol op een goede afloop deze ronde. Mijn geloof is een beetje afgebrokkeld dat ik op deze manier zwanger kan én zal worden. Ik weet niet of dat een goede houding is maar het is op dit moment de enigste houding die ik kan aannemen dusja...
Er razen heel wat gedachten en gevoelens door mijn hoofd en hart.
Ergens ben ik opgelucht dat ik kan overstappen op IVF de volgende ronde. Dat er een nieuw stadium aanbreekt waarin de stap kleiner is om zwanger te worden. De procedure is intenser en heftiger maar Moeder Natuur wordt echt wel goed op weg geholpen. Er worden heel wat obstakels weggenomen (barriere van baarmoederhalsslijmvlies, de race naar de eileider, het bevruchtten, van de eicel, het delen van de eicel, de afdaling naar de baarmoeder) en er word al een piepklein "mensje" teruggeplaats in mijn baarmoeder. Het enige (ahum) dat dan nog goed moet gaan is de innesteling en het verder delen van de cellen tot het een echt babietje is.
Aan de andere kant vind ik het erg jammer dat ik op IVF moet overschakelen als deze ronde ook niet lukt. Dan heeft mijn lichaam als het ware gefaald. En dat vind ik een lastige om te dragen. Ik worstel daar wel mee omdat ik het belangijk vind om zo natuurlijk mogelijk zwanger te worden en te bevallen. Doorheen de tijd heb ik al heel wat van die natuurlijke zaken moeten laten vallen (seks is er niet aan te pas gekomen, veel liefde en initmitet ook niet, zelfs mijn natuurlijke hormonenhuishouding heeft niet stand kunnen houden! Maar ook gewoon bevallen zal nog ter discussie staan omwille van mijn firboom aan de baarmoedermond en mijn bikinisnede die een risicofactor is bij v.agninaal bevallen) maar ik trooste me met de gedachte dat het voor de rest wel gewoon de natuur was die zijn werk zou doen. Dat het wonder van een zwangerschap zich wel zou voltrekken in die onderbuik van mij...  Jammer maar helaas, tot op heden heeft Moeder Natuur me in de steek gelaten. En moet ik mijn toevlucht nemen tot de medische wereld die mijn kindje zal maken in een proefbuis... Vreemde gedachte!

Ik merk dat ik met mijn hoofd al helemaal in de IVF zit en alle hoop op succes heb laten varen. Het is ook omdat ik tijd nodig heb om aan het idee van IVF te wennen dat ik me er nu zo in vastbijt en weinig ruimte overlaat om nog bezig te zijn met de IUI. Ik zal alles wel doen wat van me verwacht word (spuitjes, utrogestan, niet drinken, geen sauna...) maar ik hoop dat de teleurstelling bij een 6e witte zwangerschapstest niet overweldigend is en ik met goed gevoel de IVF-achtbaan kan betreden. Maar om dat te kunnen moet ik daar nu al veel emotionele ruimte voor vrijwaren.

Maar goed... ik moest om 12u15 bij Dr Decleer zijn. Tenslotte werd ik pas op 12u50 naar het 2e inseminiatiekamertje gebracht, die met de gele stoel *juij* maar kreeg ik ook te horen dat het nog even ging duren eer de dokter er was. Op zich geen probleem, ware het niet dat ik net in de sportschool 1liter water had gedronken en ik dringend naar toilet moest beginnen te gaan... Misschien inderdaad niet mijn beste zet om net voor een consult zoveel water te drinken maar ik had dorst :D  Ik had het ook zo lang mogelijk opgehouden in de wachtzaal omdat ik weet dat een half gevulde blaas de positie van je baarmoeder gunstiger maakt voor inseminiate. Maar het kon niet meer zijn en ik moest echt pipi doen. Ik kreeg de raad om "een beetje" te plassen en dus halverwege te stoppen. U vraagt, Alice draait, de urine-kraan toe!  Alles voor dat kleintje niet waar?
Eenmaal in dat kamertje mijn schoenen en panty uitgespeeld en me (met slip deze keer!!) in het zeteltje genesteld met een Libelle van 2015. De verpleegster kwam binnen gewaaid om me te melden dat Dr Decleer naar het OK moest en dat het dus nog even ging duren... Er zat dan maar niets anders op dan te wachten. Nog een compliment over mijn parfum (Addict van Dior) gekregen en ze zwierde alweer het kamertje uit. Tenslotte verscheen de dokter en een resem verpleegsters (in totaal 3 stuks!) om 13u25 in mijn kamertje. Het moment supreme was aangebroken, hup slip uit en in de beugels met die beentjes. Nog even een conversatie over de zwaluwen die mijn ketting sieren (echt de moment om een gesprek aan te knopen met 4 mensen die aan de andere kant van de stoel staan als je daar al gekanteld ligt met je hele vrouwelijkheid out in the open maar bon, waarom niet he?) en ik voelde al hoe de eendebek naar binnen werd geschoven.  Maar het was vandaag allemaal heel erg doenbaar en erg snel voorbij. Ik realiseerde me te laat dat ik vergeten vragen was naar een charmanter en kleiner exemplaar van dat marteltuig maar het was precies niet nodig.
Nog een warme en steungevende hand van dokter  Decleer net boven mjn kie en een "veel succes he meid" later verliet het hele peleton mijn kamertje. Ik kon in alle rust en stilte verder lezen met gestrekte armen in die oude (en overigens erg oninteressante Libelle. Tien minuutjes later mocht ik van de tafel hopsen, mijn kleren aandoen en het ziekenhuis verlaten.
Laatste inseminatie zit erop... Nu is het aan Moeder Natuur :)