Iedereen wil Roxanne-tijd

Gisteren was ik op bezoek bij de peter van Roxanne en tijdens een fijne wandeling in het park (echt genieten van een flets lentezonnetje) vroeg G., zijn vrouw me, of het wat lukte: Werk-Roxanne combineren. En naar waarheid kon ik haar antwoorden dat het niet eenvoudig was maar dat ik daar net in slaagde. Maar dat werk-Roxanne-vrienden én familie in evenwicht houden een totaal ander verhaal was! Ik slaag er niet in om al die componenten met elkaar te verenigen zonder mezelf uit het oog te verliezen. Iets dat niet altijd goed begrepen wordt door anderen. Jammer. Ik heb soms het gevoel dat iedereen "Roxanne-tijd" wil en dat ik het maar moet zien te realiseren op een of andere manier.
Vooral de verwachtingen van de familie uit De Pinte en die van de mutti wegen soms ontzettend hard door. Meter Coco wil graag wat meer tijd spenderen met haar metekindje maar heeft zo een drukke agenda (ze werkt fulltime, heeft een druk sociaal leven) dat ik het er maar moet zien in te passen. Maar ook de andere familieleden  (ze wonen allemaal samen op een grote lap grond) zitten op hete kolen te wachten tot ze nog eens langskomt. De mutti telt -letterlijk- de dagen af dat Roxanne nog es bij haar is. En is een beetje geafronteerd als ik een andere opvangoplossing heb voorzien (die voor mij veeeeeeeel beter uitkomt op dat moment).
En ik ?  Ik moet naast fulltime werken ook nog een huishouden zien te runnen, vriendschappen trachten te onderhouden, voldoende te slapen en als het even kan nog wat tijd met mijn lieve kleine trol spenderen! Dagen zijn veel te kort en ik kan niet alles en iedereen gelukkig maken. Ik wil eerst ZELF gelukkig zijn Das nog altijd mijn kerntaak op dit moment: Zelf gelukkig zijn zo dat ik mijn dochter gelukkig kan maken. En dat op zich is al een fulltime bezigheid.

Ik ben ondertussen ook al in het bezit van een smartphone (na jaren mij hiertegen verzet te hebben. Ik ben heel gelukkig met mijn triestige GSM van €35 die naast smsen en bellen ook ontelbaar veel mag vallen zonder problemen) om wat meer in contact te kunnen staan met de familie. En vlotter filmpjes en fotootjes te kunnen doorsturen naar hen. Want ik post haast niets op facebook over de kleine trol (bewust!) maar er is mij ter ore gekomen dat ze dat missen. En dat er graag wat meer betrokkenheid zou zijn. Tot nu toe gebruikte ik de zus als tussenpersoon om de -weinige foto's en filmpjes - door te sluizen maar dat komt af en toe een beetje verkeerd over. Alsof mijn zus die filmpjes/foto's maakt en niet ik. Dus dat mijn zus getuige is van al die momenten. Dat wringt een beetje bij de familie (begrijpelijk, maar in realiteit is het dus anders...) en daarom heb ik besloten om zelf maar zo een toestel aan te kopen zodat ik het ZELF kan doorsturen. Ik doe dus echt wel inspanningen om hen meer betrokken te laten zijn op afstand. Maar het is allemaal niet zo eenvoudig.

Mensen willen  zo graag helpen en ondersteunen omdat ik "een alleenstaande mama ben en die hebben toch absoluut hulp nodig! Dat kan toch niet anders?" Maar soms is "helpen" voor hen meer een last voor mij. Er komt veel meer geregel en gedoe bij kijken dan ik zou willen op sommige momenten. En door gewoon andere mensen in te schakelen en dus geen gebruik te maken van hun uitgestoken hand kan ik de zaken veel eenvoudiger oplossen. Maar dan trap ik op tenen...
Ik ben heel dankbaar dat er zoveel plaatsen zijn waar Roxanne in liefde kan worden opgevangen. Maar het is niet evident om al die verwacthingen, verlangens en agenda's op elkaar afgestemd te krijgen. En dan ook nog eens de zorg voor de kleine trol niet uit het oog te verliezen want tenslotte is zij het belangrijkste element in mijn leven waar ik rekening mee moet houden.
Roxanne is ontzettend graag gezien en iedereen is er helemaal wild van. Aan liefde zeker geen gebrek in haar leventje. Maar een regelmaat, rust en structuur daarintegen...

Een klein relaas ter illustratie:
Om aan het verlangen van meter Coco te voldoen en haar  in ere te laten had ik geregeld dat ze Roxanne woensdagnamdiddag in de creche mocht gaan ophalen. (Er was geen enkele reden toe om de trollemie daar vroeger weg te halen, ook voor mij waren er enkel nadelen aan verbonden maar goed bon meter Co wou alleen-tijd met Roxanne, meter Co krijgt alleen- tijd met Roxanne *zucht*) Ik had het schema van Rox genoteerd, voldoende pampers en flesjes meegegeven, de maxi-cosi naar de creche versleept, een briefje gescheven met nog wat richtlijnen (wanneer eten/slapen/verse pamper/neusdruppeltjes/...) en haar dan afgezet in de creche zodat Coco haar kon oppikken na de middag. Meter Co nog een berichtje gestuurd met wat informatie en waar alles te vinden was. So far so good. 
S'avonds, na een werkdag van 8u, rijd ik naar De Pinte om mijn kleine trol op te halen. Daar krijg ik het relaas te horen van haar namiddagje met haar meter: Niet geslapen (!!!), in de plooibuggy (waar ze nog veel te klein voor is!) zijn ze de hele middag op schok geweest van pier naar pol, flink flesjes gedronken, geen (!!!) verse pamper want ze wisten niet hoe je zo een herbruikbare pamper aandoet (het is hetzelfde als een klassieke luier, alleen met velcro),... Ik kreeg het bijna. Onvoorstelbaar... En als klap op de vuurpijl was de tafel gedekt, hadden ze speciaal vegetarische quich voor mijn gebakken en verwachtten ze dus dat ik ging mee-eten. Iets dat i niet van plan was en dus ook niet gedaan heb. Ik heb de kleine trol een verse pamper aangedaan, haar in de autostoel gezet en naar huis gereden. Om die dan in haar parkje te leggen zodat ze eindelijk kon slapen, haar nog een flesje te geven en haar in haar bedje te leggen voor broodnodige nachtrust. Ook de dag erna heeft ze nog ontzettend veel geslapen Geweldig! (Niet dus!)

Het is mijn taak om mijn kleine meid goed te verzorgen en haar te omringen met veel liefde.  Maar het is klaarblijkelijk ook mijn taak om iedereen tevreden te houden en iedereen genoeg Roxanne-tijd te geven. Twee zaken die haast niet te combineren zijn. En die ook niet wil combineren. Ik ga meer op mijn strepen moeten staan. Het is nog maar een klein babytje van 7 maand, het is niet de bedoeling om daar heel het dorp mee af te dweilen aan iedereen te gaan voorstellen. Hoe trots en hoe fier je ook bent op haar, ze heeft nood aan rust! Aan slaap! Aan een verse pamper! Aan stilte! En daar moet ik eigenlijk voor zorgen. Maar door met alle geweld tegemoet te willen komen aan de verlangens van meter Coco heb ik Roxanne tekort gedaan. Dat wringt heel hard.
Ik ga moeten een manier zoeken zodat het me beter lukt om zaken af te bakenen, om de verlangens van anderen naast me neer te leggen en de kleine trol gewoon echt centraal te stellen. Das geen eenvoudige opgave, ik ben me daar bewust van, maar het is wel nodig.

Nooit gedacht dat teveel liefde zo lastig kon zijn!